Κοινώς τραγουδώντας το «μυστήριο». Μέρες και νύχτες κρατούσαν τα γαμήλια γλέντια με τα τραγούδια και τα μουσικά όργανα να αντηχούν από άκρη σ’ άκρη, στέλνοντας το μήνυμα της χαράς του νεόνυμφου ζεύγους. Ωστόσο η γαμήλια στιχουργική επένδυση, σε συνδυασμό με τις παραδοσιακές μουσικές νόρμες της κάθε περιοχής, διεγείρουν συναισθήματα νοσταλγίας για την πάλαι ποτέ παιδικότητα και αθωότητα της νύφης.

Άλλα αναφέρονται στον άνδρα, στις υποχρεώσεις που αυτός επωμίζεται με τον γάμο αλλά και στον τρόπο με τον οποίο αυτός οφείλει να συμπεριφέρεται στη γυναίκα του, πάντα με σεβασμό και αγάπη:
(Γαμπρέ), την (νύφη) ν᾿ αγαπάς
να μη τήνε μαλώνεις
σαν το σγουρό βασιλικό
να τήνε καμαρώνεις.

Συνήθως δίνεται έμφαση στη μητέρα που αποχωρίζεται το παιδί της (την κόρη ως επί το πλείστον) αλλά και στην πεθερά της, που θα τη δεχθεί ως τη νέα της θυγατέρα:

«Νύφη μας σ’ είχε η μάνα σου
στη γλάστρα λουλουδάκι
και τώρα σε παρέδωσε
σ’ ένα παλικαράκι».

Τα άσματα του γάμου εδώ στη Λέσβο είναι πολύμορφα και πολυάριθμα και έχουν ως κεντρικό πρόσωπο τη νύφη αλλά και τον γαμπρό:
Ν᾿ αρχίσω από την κεφαλή
να πω για τα μαλλιά σου
να πω και για το μπόι σου
και την κορμοστασιά σου.

Σαν αητός πετάς ψηλά,
καλά μαντάτα στέλνεις,
σαν άγγελος πατείς στη γη
κι ωραία χαμπέρια φέρνεις.

Λεβέντης είσαι μάτια μου
λεβέντικα χορεύεις
λεβέντικα πατείς στη γη
και κουρνιαχτό δε σέρνεις.

Φυσικά οι στίχοι δεν αφήνουν απέξω και τους συμπρωταγωνιστές του μυστηρίου, που δεν είναι άλλοι από τους κουμπάρους του ζεύγους.
«Γαμπρός είναι ο ήλιος κι η νύφη είναι η σελήνη
και οι κουμπάροι ξακουστοί μέσα στη Μυτιλήνη».

Τα εν λόγω τραγούδια αντικατοπτρίζουν την όλη γαμήλια διαδικασία μέσα από ένα ποιητικό πρίσμα το οποίο καλλιεργούν δυνατές μεταφορές και παρομοιώσεις, συνυφασμένες και με την ίδια την ύπαιθρο.
«Όσα άνθη έχει η Άνοιξη
και ο χειμώνας χιόνια
Τόσα σας εύχομαι κι εγώ
ευτυχισμένα χρόνια
Όσα έχ’ ο Μάης λούλουδα
κι ο χειμώνας χιόνια
σάς εύχομαι να ζήσετε
ευτυχισμένα χρόνια».

Το μουσικό τελετουργικό του λεγόμενου παραδοσιακού γάμου αφενός επαναφέρει τις ρίζες καταγωγής του ζεύγους αφετέρου αποπνέει τον σεβασμό που διακατέχει τους νεόνυμφους απέναντι στον εαυτό τους και στις υποσχέσεις πίστης και αφοσίωσης που ανταλλάσουν «ενώπιον Θεού και ανθρώπων»:
«Άγια να είναι η στιγμή,
κάνουμε τον σταυρό μας
και στέλνουμε τις προσευχές
για νύφη και γαμπρό μας.
Να ζήσει η νύφη κι ο γαμπρός
ευτυχισμένα χρόνια
να τους αξιώσει ο Θεός να δουν
παιδιά και εγγόνια».

«Νύφη σήκω και φίλησε της πεθεράσ’ το χέρι, γιατ’ είν’αυτή που σου ’δωσε το πιο λαμπρό αστέρι». Οι εν λόγω στίχοι ντύνουν τη στιγμή κοπής του γαμήλιου τσουρεκιού. Συνοδεία τραγουδιών παρόμοιου τύπου, η νύφη κόβει το τσουρέκι και δίνει από ένα κομμάτι στην πεθερά και τη μητέρα της καθώς και στις ανύπαντρες φίλες της. Φυσικά το τελετουργικό απαιτεί τραγούδι και όταν στρώνεται το κρεβάτι. Μάλιστα ο γαμπρός συνηθίζει να παρεμβαίνει ως «ζιζάνιο», ξεστρώνοντας το κρεβάτι για κάμποσες φορές, με τη νύφη και τις φίλες της να το ξαναστρώνουν. Στη συνέχεια, συνεχίζοντας το τραγούδι, βάζουν επάνω ένα μωρό με την ευχή το κρεβάτι να είναι «βωμός» γονιμότητας για το ζεύγος.