Λίγοι μήνες έχουν περάσει από τις πρόσφατες ευρωεκλογές, όπου το εκλογικό σώμα ...ξαναμίλησε διά της κάλπης και διά της αποχής του από αυτήν, μέσα σε σύντομο σχετικό διάστημα, αφού οι τελευταίες εθνικές εκλογές είχαν προηγηθεί πριν έναν μόλις χρόνο και το πολιτικό τοπίο εξακολουθεί να παραμένει θολό και αβέβαιο και την ελληνική κοινωνία να παρακολουθεί τα διαδραματιζόμενα στο πολιτικό σκηνικό, με τις προσδοκίες για «καλύτερες μέρες» στο ναδίρ! Και αυτό γιατί και το κυβερνών κόμμα και η κυβέρνηση κινούται σε «χαμηλές πτήσεις», αφού τα πρώτα «δείγματα γραφής» της κατά τη δεύτερη θητεία της, χαρακτηρίζονται ανεπαρκή και αναποτελεσματικά, με πολλές αστοχίες και μόνο προσμονή σε κάτι καλύτερο δεν παραπέμπουν, γεγονός που είχε ως συνέπεια και τα χαμηλά ποσοστά στις ευρωεκλογές που προσγείωσαν ανώμαλα το κυβερνητικό επιτελείο, που περί άλλων ...τύρβαζε! Ωστόσο παρά την ευνοϊκή πολιτική συγκυρία, με τη ΝΔ στα χειρότερά της από τότε που ανέλαβε ο Κ. Μητσοτάκης την ηγεσία της, η αντιπολίτευση -αξιωματική και ελλάσσονα- βρίσκονται σε πλήρη σύγχυση και σε εσωστρέφεια για άλλη μια φορά, αναζητώντας μέσα από εσωκομματικές διαδικασίες εκλογή νέων ηγεσιών, θεωρώντας ότι αυτό φταίει για την καθίλωση των ποσοστών της, που δεν τους επιτρέπει να «κοντράρουν» στα ίσια τον πρωθυπουργό, που εξακολουθεί παρά τα κυβερνητικά προβλήματα να είναι «κυρίαρχος» του πολιτικού σκηνικού. Ειδικά στο χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης οι εξελίξεις έχουν πάρει δραματικές διαστάσεις μετά τις αλληλοκατηγορίες και την αλληλοϋπονόμευση, με αποκορύφωμα την...αποκαθίλωση, με πρόταση μομφής στο πρόσωπο του μέχρι πρότινος προέδρου Στέφανου Κασσελάκη, που δεν έκλεισε ούτε χρόνο στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου σε απρόβλεπτες εξελίξεις με τα φαινόμενα διάλυσης να είναι πλέον εμφανή και αυτή η εικόνα να καταγράφεται και στις τελευταίες δημοσκοπήσεις με τα μονοψήφια ποσοστά. Το που θα καταλήξει αυτός ο χώρος, μετά την κατάρρευση των ποσοστών του και την ταχεία αποσύνθεσή του, που επιδεινώθηκε και με τον Κασσελάκη στην ηγεσία του, αν θα υποστεί νέα διάσπαση και αποχώρηση στελεχών, δεδομένων των διαφορετικών απόψεων που υπάρχουν και του γεγονότος ότι τον τελευταίο καιρό «παρήγαγε» μόνο ...απογοήτευση, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίσαμε τα προηγούμενα χρόνια, που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας και στη συνέχεια ήταν το ισχυρό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν υπάρχει πια. Και αυτή η αλήθεια δεν είναι δική μας εκτίμηση, αλλά η σκληρή πραγματικότητα, την οποία οφείλουν να αποδεχθούν και τα στελέχη του χώρου αυτού, επανεξετάζοντας το ρόλο και τις δυνατότητες παρέμβασης τους στις όποιες μελλοντικές εξελίξεις, που δεν είναι δεδομένο ότι καλούνται να τις «διαχειριστούν» και να συμμετέχουν από θέσεις ισχύος. Η πολυδιάσπαση του χώρου δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, αλλά η επιχείρηση αναδιάταξης των δυνάμεών του είναι επιβεβλημένη, αν πράγματι θέλει να έχει ρόλο στις εξελίξεις και στις όποιες διεργασίες αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού, που δεν μπορεί να έχει επί μακρόν αυτήν την ανεπίτρεπτη «χαώδη» εικόνα. Γιατί πέραν των άλλων είναι σε βάρος της χώρας, που χρειάζεται στους δύσκολους αυτούς που ζούμε και με τόσα ανοιχτά μέτωπα στον περίγυρο μας, ισχυρή κυβέρνηση και εξ ίσου δυνατή αντιπολίτευση, για να μπορεί το πολιτικό σύστημα συνολικά να λειτουργεί προς όφελος της κοινωνίας. 

Το εντυπωσιακό όμως, πέρα από τα τεκταινόμενα στο ΣΥΡΙΖΑ είναι, ότι και στον άλλο πόλο της αντιπολίτευσης στο ΠΑΣΟΚ, ναι μεν δεν παρατηρούνται τα εκφυλιστικά φαινόμενα του πρώτου, αλλά η κατάσταση και στο χώρο αυτό είναι απογοητευτική, με τις εσωκομματικές διαδικασίες που έχουν ξεκινήσει να μη προκαλούν «γκελ» στην κοινωνία πέρα από τους παροικούντες την κομματική... Ιερουσαλήμ, που στοιχίζονται πίσω από τους υποψηφίους για την ηγεσία, χωρίς ωστόσο να προσδοκούν ότι η όποια επιλογή νέας ηγεσίας από μόνη της αρκεί για να αλλάξουν οι συσχετισμοί και το πάλαι ισχυρό κυβερνητικό κόμμα να ξαναδιεκδικήσει την κυβέρνηση. Προφανώς το χαμηλό ενδιαφέρον του κόσμου, οφείλεται και στο γεγονός ότι οι υποψηφιότητες ανακοινώθηκαν μέσα στο κατακαλόκαιρο, που ούτως ή άλλως κανείς δεν ασχολείται με τέτοια και η όποια προεκλογική μάχη ίσως τώρα που έχουν κατατεθεί και οι υπογραφές των υποστηριχτών του κάθε υποψήφιου ενταθεί , γιατί πλησιάζει πλέον η ώρα της εσωκομματικής κάλπης και εκ των πραγμάτων θα ανέβουν οι τόνοι και το ενδιαφέρον. Αναμένουμε να δούμε αν αυτό τελικά ισχύσει, πάντως οι μέχρι τώρα περιοδείες και συναντήσεις των υποψηφίων ανά την Ελλάδα, μηδέ και της δικής μας περιοχής εξαιρουμένης, κινήθηκαν υποτονικά σε μικρά ακροατήρια, των συνήθων γνωστών προσώπων του χώρου, αφήνοντας στην συντριπτική τους πλειοψηφία αδιάφορα τα ευρύτερα κοινά και συνολικά την κοινωνία. Οι όποιες διαφοροποιήσεις μεταξύ των υποψηφίων για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ είναι κυρίως σε επίπεδο δημόσιας εικόνας, αν για παράδειγμα ο ένας είναι πιο «αστός» , ο άλλος πιο «επαρχιώτης», η άλλη πιο «ευρωπαία» και όχι για τις όποιες πολιτικές προσεγγίσεις των υποψηφίων. Για το πως δηλαδή θα κινηθεί το ΠΑΣΟΚ στέρεα και δυναμικά μέσα σε έναν πολιτικό σκηνικό που ρευστοποιείται. Ποιο θα είναι το ιδεολογικό στίγμα του, πέρα τις γενικόλογες αναφορές περί σοσιαλδημοκρατίας, ποιες οι προτάσεις για το παρόν και το μέλλον της χώρας, που δεν φαίνεται επαρκώς να έχουν διατυπωθεί για να προκαλέσουν και το ενδιαφέρον του κόσμου, πέρα από το στενό κομματικό ακροατήριο, για να προσέλθει στις εσωκομματικές κάλπες. Κάποιοι ενδεχομένως θεωρούν ότι η κοινωνία «καίγεται» για το ποιος, ή ποια θα εκλεγεί στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, κρίνοντας από την όντως εντυπωσιακή προσέλευση εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων στις εσωκομματικές εκλογές του 2021, και νομίζουν ότι θα επαναληφθεί, γιατί έτσι θέλουν να ελπίζουν . Μόνο που το 2024 δεν έχει καμιά σχέση με το 2021, ούτε για τη χώρα ούτε για το ΠΑΣΟΚ. Τότε ο κόσμος έβγαινε από τις καραντίνες, είχε να ψηφίσει κάποια χρόνια, είχε πράγματι «κάψα» να εκφραστεί και να συμμετάσχει σε μια εκλογική διαδικασία , έστω και εσωκομματική με την συγκινησιακή φόρτηση από τον πρόωρο χαμό της Φώφης να παίζει το ρόλο της, ενώ τώρα μέσα σε διάστημα μερικών μηνών έχουν γίνει πέντε διαφορετικές εκλογικές αναμετρήσεις σε εθνικό επίπεδο και ο ...κορεσμός από τέτοιες διαδικασίες έχει κουράσει και σε πολλούς λειτουργεί αποτρεπτικά και όχι χωρίς λόγο! Στις λίγες εβδομάδες που απομένουν, αν πράγματι οι διεκδικητές της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ θέλουν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του κόσμου, θα πρέπει επιτέλους να πουν κάτι το καινούργιο, στοχεύοντας να απευθυνθούν και να ανακτήσουν αυτό το εθνικό ακροατήριο, που πάντα απευθυνόταν το ΠΑΣΟΚ και που αξίζει και δικαιολογεί σε όποιο βαθμό και αυτήν τη ...φασαρία! Διότι αν τελικά δεν συμβεί αυτό, ίσως αποδειχθεί λανθασμένη αυτή η εσπευσμένη προσφυγή στις εσωκομματικές κάλπες και αχρείαστη περιπέτεια εσωστρέφειας, την ώρα που το «όμορο» ...μαγαζί, ο ΣΥΡΙΖΑ αποσυντίθεται με φόρα! Σε τελική ανάλυση ισχύει απολύτως η αναφορά του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη στην πρόσφατη εκδήλωση για τα 50χρονα από την ίδρυση του κινήματος ότι «οι ευκαιρίες δεν είναι άπειρες»! 

Και πράγματι έτσι είναι, γιατί στην παρούσα συγκυρία το ΠΑΣΟΚ έχει την ιστορική ευκαιρία, την τελευταία ίσως κατά τη γνώμη μας, να ξαναγίνει ο δεύτερος πόλος στο πολιτικό σύστημα. Ευκαιρία που έχασε στο πρόσφατο παρελθόν μετά την εκλογή Ανδρουλάκη, όταν δεν κατάφερε να «εκμεταλλευτεί» πολιτικά την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, την διάσπαση και την αποσύνθεση του χώρου αυτού, πείθοντας σε πρώτη φάση το ευρύτερο ακροατήριο της κεντροαριστεράς και γενικότερα την κοινωνία ότι μπορεί να είναι η αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση έναντι της κυβερνητικής πολιτικής του κ. Μητσοτάκη. Προβληματίζει ωστόσο ότι επί του παρόντος, αυτό τουλάχιστον καταγράφουν και οι δημοσκοπήσεις αυτής της περιόδου, δεν φαίνεται και δεν δείχνει ότι «τρέχει» να την αρπάξει. Το τοπίο εξακολουθεί να είναι ακόμη «θολό» και το ...παιχνίδι ανοιχτό στις όποιες εξελίξεις, που δεν δημιουργούν προσδοκίες για μια εντυπωσιακή ανάκαμψη που είναι και το ζητούμενο. Το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες δημοσκοπήσεις καταγράφεται στη δεύτερη θέση του πολιτικού σκηνικού, δεν οφείλεται σε κάποια δική του άνοδο, που πράγματι θα ήταν στοιχείο ελπιδοφόρο στα πλαίσια των ανακατατάξεων που βρίσκονται σε εξέλιξη, αλλά στην «ελεύθερη πτώση» του ΣΥΡΙΖΑ, που δικαιολογείται και εξηγείται από την «αυτοκαταστροφική» συμπεριφορά της ηγεσίας του και των κορυφαίων στελεχών του , που τον οδηγούν στο ...γκρεμό και στην απαξίωση και ως εκ τούτου σε μονοψήφια, προς το παρόν δημοσκοπικά, νούμερα. Το παράδοξο κατά κάποιο τρόπο, αλλά εξηγήσιμο είναι, ότι ενώ ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον ως προς την εκλογική τους βάση, λειτούργησαν ως «συγκοινωνούντα δοχεία» που μαθαίνουμε στη Φυσική, την ώρα που το ΠΑΣΟΚ ...ξεφούσκωσε εκλογικά, όταν κλήθηκε να διαχειριστεί την οικονομική κρίση και χρεώθηκε τα μνημόνια, φθάνοντας μέσα σε λίγα χρόνια από το 45% σε μονοψήφια νούμερα...φλερτάροντας μάλιστα με το ενδεχόμενο να βρεθεί εκτός Βουλής, ο ΣΥΡΙΖΑ γιγαντώθηκε κυρίως από την μετακίνηση σε αυτόν των «πράσινων» ψηφοφόρων, που θεώρησαν ότι εκεί είναι η νέα «γη της επαγγελίας»! Φαίνεται όμως ότι δεν συμβαίνει το ίδιο τώρα, απ την... ανάποδη φυσικά, δεδομένης της κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί οι νόμοι της πολιτικής προφανώς και δεν λειτουργούν όπως της... φυσικής με τα συγκοινωνούντα, καθώς άλλοι παράγοντες πιο σύνθετοι επηρεάζουν τελικά τις επιλογές του εκλογικού σώματος. Οσοι εκτιμούσαν ότι τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ αποσυντίθεται και «διαλύεται» αυτό αυτομάτως θα οδηγούσε τους πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ πίσω, διαπιστώνουν από τα γεγονότα και τις εξελίξεις ότι αυτό δεν συμβαίνει, γιατί στην συντριπτική τους πλειοψηφία ο κόσμος αυτός απογοητευμένος από τα κόμματα που ψήφισε τα τελευταία χρόνια, κινείται στη σφαίρα των αναποφάσιστων, ή και της αντισυστημικής ψήφου, και είναι σε αναμονή περιμένοντας να ακούσει και να δει κάτι ενδιαφέρον και ελκυστικό για να ...επιστρέψει. Και όσο δεν θα ακούει κάτι ενδιαφέρον θα παραμένει στη συντριπτική του πλειοψηφία «σιωπηλός» και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα που καλείται να κερδίσει η νέα ηγεσία που θα προκύψει στο ΠΑΣΟΚ. Αν θα μπορέσει να αναδειχθεί ο χώρος σε αξιόπιστο εναλλακτικό πόλο στη ΝΔ , με προδιαγραφές κυβερνησιμότητας και όχι κόμματος διαμαρτυρίας , που ήταν τα τελευταία χρόνια, και με στόχο την ευθεία αμφισβήτηση της κυριαρχίας Μητσοτάκη. Αυτή είναι η ευκαιρία που δεν πρέπει να προσπεράσει το ΠΑΣΟΚ, αν θέλει να έχει λόγο και ρόλο στην επόμενη μέρα και στις μελλοντικές εξελίξεις στη χώρα μας. Δεν είναι βέβαιο ότι όλοι οι παράγοντες του χώρου προσεγγίζουν με την ίδια στόχευση τις εσωκομματικές κάλπες του πρώτου 15νθήμερου του Οκτωβρίου, αλλά όπως και να το κάνουμε έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, οι διεργασίες στο ΠΑΣΟΚ έχουν κομβική σημασία για την αναδιάταξη συνολικά του πολιτικού σκηνικού και παρά το υποτονικό κλίμα έχουν μεγάλη βαρύτητα. Ιδωμεν!