Η επίσημη προκήρυξη των εκλογών, στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας, φέρνει πλέον επιτακτικά στο προσκήνιο τα βασικά διλήμματα των εκλογών και αφήνει σε δεύτερο πλάνο, χωρίς προφανώς να ξεχνούνται, τα ζητήματα που κυριάρχισαν στην πολιτική επικαιρότητα το προηγούμενο διάστημα. Ζητήματα όπως οι παρακολουθήσεις , η υπόθεση Πάτση, το  Qatargate και η Καϊλή, αλλά πρωτίστως το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη και εσχάτως και η υπόθεση Γεωργούλη, προφανώς είναι ζητήματα που έχουν απασχολήσει λιγότερο ή περισσότερο έντονα την ελληνική κοινωνία και ασφαλώς θα επηρεάσουν και την τελική κρίση όσων θα πάνε να ψηφίσουν -γιατί δεν αποκλείεται όλα αυτά να λειτουργήσουν αποτρεπτικά για ένα μέρος του εκλογικού σώματος και να επιλέξει την αποχή από τις κάλπες- όμως κάνοντας «σούμα» για όλα αυτά, εν όψει της προσφυγής στις κάλπες της 21ης Μαϊου, οι σκέψεις ενός σημαντικού μέρους των ψηφοφόρων, κυρίως αυτού που κινείται στον λεγόμενο «μεσαίο χώρο» προβληματίζεται από το διακύβευμα κάθε εκλογικής αναμέτρησης, που δεν είναι άλλο, από το πως θα κυβερνηθεί η χώρα και από ποιους; Και στην τελική ανάλυση αυτό το κρίσιμο κομμάτι του εκλογικού σώματος, που ανάλογα προς τα που θα ...μετακινηθεί και ποιους θα επιλέξει βγάζει και κυβερνήσεις, αφού επί της ουσίας για αυτούς τους ψηφοφόρους γίνονται και οι προεκλογικές καμπάνιες και όχι για το «σκληρό» πυρήνα των ψηφοφόρων των κομμάτων εξουσίας και τον περίγυρο τους, το σημαντικό είναι στην παρούσα συγκυρία να πειστούν ποια πρόταση παραπέμπει σε πολιτική σταθερότητα που έχει προοπτική για το αύριο της χώρας και ποια όχι. Στις επικείμενες εθνικές εκλογές δύο είναι ουσιαστικά οι προτάσεις για τη διακυβέρνηση της χώρας. Η μία είναι η πρόταση της ΝΔ που εξ αρχής κατέθεσε ο νυν πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης  και η οποία προβλέπει μεταξύ άλλων συνέχιση των πολιτικών της κυβέρνησης με παρεμβάσεις για εξάλειψη των παθογενειών του κράτους, που μετά το δυστύχημα στα Τέμπη κατέστη προτεραιότητα της επόμενης μέρας και προϋπόθεση γι αυτά είναι να επιτευχθεί η αυτοδυναμία. Και η άλλη πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ η οποία περιλαμβάνει σαρωτικές παροχές, από διαγραφή χρεών και αυξήσεις μέχρι και μη συμμετοχή σε φάρμακα στους χρονίως πάσχοντες νησιώτες ανακοίνωσε από την Κω ο κ. Τσίπρας. Και προϋπόθεση για να ...συμβούν όλα αυτά είναι η δημιουργία «προοδευτικής κυβέρνησης» με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ και με τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ και του ΜΕΡΑ 25 του Γ. Βαρουφάκη. Και επειδή ο Γιάνης με το ένα «ν», ...τίναξε την «μπάνκα στον αέρα με τις εμμονικές ιδεοληψίες του για κλείσιμο των τραπεζών και επιστροφή στη νέα δραχμή, τη ...Δήμητρα, που εξήγγειλε από δημόσιο βήμα για να κάνει σαφές σε όσους δεν κατάλαβαν ότι ο άνθρωπος παραμένει αδιόρθωτος και επικίνδυνος, καθιστώντας ενδεχομένως «απαγορευτική» την όποια δυνητική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλ. Τσίπρας προσάρμοσε τις τελευταίες μέρες την εκλογική του στρατηγική στοχεύοντας εναλλακτικά ακόμη και σε κυβέρνηση με ψήφο ...ανοχής!  

Οι εξελίξεις αυτές δημιουργούν νέα δεδομένα στο προεκλογικό τοπίο και μάλιστα μόλις τρεις εβδομάδες πριν τις κάλπες. Και θέλουμε να πιστεύουμε ότι οι αμφίσημες δηλώσεις, τα νεφελώδη σενάρια, ή όποιες προσθαφαιρέσεις, μπορεί να έχουν θέση στην τακτική των πολιτικών κομμάτων εν όψει των εκλογών, αλλά κατά τη γνώμη μας δεν είναι όλα αυτά πειστικά για να προσελκύσουν το κρίσιμο κομμάτι των ψηφοφόρων που, σε τελική ανάλυση, διαμορφώνει και το πλειοψηφικό ρεύμα για την κατάκτηση σε πρώτη φάση της πρωτιάς που είναι και το ζητούμενο την 21η Μαϊου. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ φέρεται να έχει πολύ σοβαρά προβλήματα για να μπορέσει να ληφθεί σοβαρά υπόψη από τους πολίτες του κρίσιμου κυρίως «μεσαίου χώρου». Το πρώτο και σημαντικότερο είναι ότι θέτει ως προϋπόθεση τη συμφωνία συγκυβέρνησης, πρωτίστως με το ΠΑΣΟΚ, το οποίο όμως δεν αποδέχεται τον Α. Τσίπρα ως πρωθυπουργό, ενώ συγχρόνως  έχει δηλώσει ότι δεν θέλει καμιά σχέση με τον «δραχμιστή» Βαρουφάκη πολύ πριν σκάσει η πρόσφατη «βόμβα» με το σχέδιο «Δήμητρα», που τώρα το υποχρεώνει να πάρει ακόμη πιο σαφείς αποστάσεις από το ΜΕΡΑ25. Και το δεύτερο, που έχει να κάνει επί της ουσίας της προγραμματικής πρότασής του, απαιτεί επιπλέον ετήσια κρατικά έσοδα δισεκατομμυρίων ευρώ για να μπορέσει να υλοποιήσει την ακατάσχετη παραχολογία, που υπόσχεται. Και όσο δεν υπάρχει μια πειστική απάντηση από που θα βρεθούν τα χρήματα για να καλύψουν αυτές τις παροχές, η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ παραπέμπει σε εύλογους συνειρμούς του παρελθόντος, της δικής του διακυβέρνησης, που αφάνισε τη «μεσαία τάξη» και που κατά πάσα πιθανότητα θα σημάνει καινούργιους φόρους και νέα χαράτσια. Γιατί το παλιό αφήγημα ότι χρήματα θα βρεθούν από την πάταξη της φοροδιαφυγής, προσγειώθηκε ...ανώμαλα επί των ημερών της «πρώτη φορά Αριστερά» και γι αυτό δεν γίνεται καμιά νύξη επί αυτού σήμερα. Ολα αυτά παραπέμπουν στις πολύ οδυνηρές εμπειρίες του 2015, οι οποίες έχουν καταγραφεί εξαιρετικά αρνητικά στο συλλογικό υποσυνείδητο της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, που προφανώς δεν θέλει να ξαναζήσει. Και οι εμπειρίες από το 2015 κάθε άλλο παρά δίνουν πόντους στον Τσίπρα και στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί εξακολουθούν να λειτουργούν ως ...βαρίδι και ο κύριος λόγος που ένα σημαντικό μέρος των πολιτών αποστρέφεται την προοπτική να ξανακυβερνήσει. Και σε αυτό το γεγονός ποντάρει και ο Μητσοτάκης, αναγορεύοντας το δίλημμα «Μητσοτάκης ή Τσίπρας» σε κυρίαρχο αυτής της εκλογικής αναμέτρησης, θεωρώντας ότι έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι της κυβέρνησης Τσίπρα, που οι μνήμες από αυτήν την περίοδο είναι ακόμη νωπές.   

Ετσι προφανώς εξηγείται και το σαφές προβάδισμά που διατηρεί η ΝΔ, που μάλιστα εμφανίζεται να διευρύνει τη διαφορά της από το ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, παρά την οργή της κοινωνίας για τα Τέμπη και την κυβερνητική φθορά που προκάλεσε αυτό κυρίως το τραγικό συμβάν. Γιατί φαίνεται ότι η κυβερνητική πρόταση της ΝΔ είναι αρκετά πιο ευκρινής για το μέσο ψηφοφόρο και πιο σαφής ως προς τον εκλογικό της στόχο, που είναι η επιδίωξη της αυτοδυναμίας, χωρίς τα ομιχλώδη σενάρια επί χάρτου με τις πολύπλοκες αριθμητικές ασκήσεις για το σχηματισμό μιας «προοδευτικής» κυβέρνησης που μπορεί να είναι και των «ηττημένων», ενώ εσχάτως μιλούν και για κυβέρνηση ...ανοχής! Ολα αυτά αποτελούν «βούτυρο στο ψωμί» στη στρατηγική Μητσοτάκη για να πείσει το κρίσιμο κομμάτι του εκλογικού σώματος που... ψάχνεται πριν τις κάλπες  ότι η μόνη σοβαρή και αξιόπιστη πρόταση για την επόμενη μέρα στη χώρα μας, που δεν οδηγεί σε περιπέτειες και ακυβερνησία, είναι του κυβερνώντος κόμματος. Οσο και αν υπάρχει δυσφορία για την ακρίβεια και για τις αστοχίες της κυβέρνησης, την ημέρα της κάλπης ο «αμφιταλαντευόμενος» ψηφοφόρος θα αναγκαστεί να επιλέξει ανάμεσα στις δυο αυτές προτάσεις για το πως θα κυβερνηθεί η χώρα. Και μόνο το γεγονός ότι η πρόταση του Αλ. Τσίπρα καθιστά με τον έναν ή άλλο τρόπο δυνητικό σύμμαχο και συνομιλητή τον αμετανόητο «δραχμιστή»  Γ. Βαρουφάκη, προκαλεί ανατριχίλα στο μέσο ψηφοφόρο που έχει νωπές ακόμη τις μνήμες από όσα διαδραματίστηκαν το 2015. Και αυτά σπεύδει με έμφαση να θυμίσει ο Κ. Μητσοτάκης, εκμεταλλευόμενο τα ανέλπιστα «δώρα» που του έκαναν οι πολιτικοί του αντίπαλοι λίγες μέρες πριν την κρίσιμη αυτή αναμέτρηση. Ο μεν Βαρουφάκης γιατί, με τα όσα υποστήριξε για κλείσιμο των τραπεζών και επιστροφή στη ...δραχμή, ενίσχυσε τα μέγιστα την επιχειρηματολογία Μητσοτάκη ότι το διακύβευμα «πολιτική σταθερότητα ή ακυβερνησία» είναι υπαρκτό, όταν η εναλλακτική πρόταση στην αυτοδύναμη κυβέρνηση της ΝΔ είναι η «προοδευτική κυβέρνηση» με απαραίτητο σύμμαχο για να συγκροτηθεί και τον Βαρουφάκη, ή στην άλλη εκδοχή την ανοχή του, που σίγουρα παραπέμπει σε ακυβερνησία και σε περιπέτειες! Ο δε Τσίπρας με όσα δηλώνει μάλλον σύγχυση εκπέμπει, μετά τα όσα δημοσιοποίησε ο εν δυνάμει συνομηλιτής του, σπεύδοντας να αλλάξει ...τροπάριο, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο συγκρότησης «προοδευτικής κυβέρνησης» ακόμη και με ψήφο ανοχής. Δηλαδή προτείνει κυβέρνηση που δεν θα τυγχάνει της εμπιστοσύνης της Βουλής και η οποία θα είναι όμηρος και έρμαιο των κομμάτων που υποτίθενται θα την «ανέχονται», άραγε με ποιο τίμημα; Και αυτή η κυβέρνηση μπορεί να φιλοδοξεί ότι θα μακροημερέψει και θα δημιουργήσει συνθήκες πολιτικής σταθερότητας σε ένα διεθνές γεωπολιτικό περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από την αστάθεια; 

Μετά από αυτά καταλαβαίνει κανείς γιατί καλύτερους «χορηγούς» από τους πολιτικούς του αντιπάλους δεν θα μπορούσε να είχε βρεί ο Μητσοτάκης και η ΝΔ. Σενάρια όπως, κυβέρνηση «ηττημένων», ή κυβέρνηση με πρωθυπουργό έναν άγνωστο Χ, ή κυβέρνηση με ψήφο ανοχής από τη Βουλή, είναι κάτι που ο μέσος ψηφοφόρος - όπως δείχνουν όλες οι μέχρι σήμερα δημοσκοπήσεις - όχι μόνο δεν τα κατανοεί, αλλά δεν θέλει καν να προσπαθήσει να καταλάβει. Όταν ο άλλος μοχθεί για τον «άρτον τον επιούσιο» και τον ενδιαφέρει πως θα βελτιώσει τη ζωή του για να τα βγάλει πέρα, καθόλου δεν τον απασχολούν τα σχέδια επί χάρτου για τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης συνεργασίας αυτής της «λογικής», πολύ περισσότερο που παρόμοιες κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια είχαν πάντα προσωρινό χαρακτήρα και «ειδικό σκοπό» και πάντως δεν σηματοδοτούσαν την πολιτική σταθερότητα που είναι και το σημερινό ζητούμενο. Και η αλήθεια είναι ότι τους τελευταίους μήνες γίναμε όλοι κοινωνοί διαφόρων σεναρίων, εν όψει της επικείμενης αναμέτρησης, με το εμπνεύσεως  ΣΥΡΙΖΑ εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής, που προϋποθέτει όμως για να μη δημιουργεί κυβερνητικά αδιέξοδα, κουλτούρα συνεργασίας και συγκλίσεων μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, που όμως όχι μόνο δεν φαίνονται στον ορίζοντα, αλλά η τοξικότητα στον πολιτικό λόγο την καθιστά απαγορευτική. Γι αυτό και πολλά από τα σενάρια που ακούγονται ανήκουν στο χώρο της φαντασίας των εμπνευστών τους και δεν πείθουν τους πολίτες , όπως αποτυπώνονται και στις δημοσκοπικές έρευνες της κοινής γνώμης, οι οποίοι δείχνουν να προτιμούν άλλες πιο σταθερές λύσεις για το σχηματισμό κυβέρνησης. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από τις απαντήσεις που έχουν δημοσιοποιηθεί μέχρι σήμερα στις δημοσκοπήσεις , όπου επειδή τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ , όσο και το ΠΑΣΟΚ φαίνεται να έχουν υποκύψει στη «γοητεία» της ασάφειας και της αμφισημίας, ουσιαστικά  «πριμοδοτούν» τη ΝΔ, η οποία επέλεξε, σε αντίθεση με αυτά τα κόμματα, μια άλλη πολιτική πρόταση, εκ διαμέτρου αντίθετη, επιδιώκοντας να «παρακάμψει» την πρώτη κάλπη και ακυρώνοντας στην πράξη την απλή αναλογική, στοχεύοντας στην αυτοδυναμία με το μπόνους της ενισχυμένης της δεύτερης εκλογής. Τώρα ποια πρόταση θα «δικαιωθεί» από τις κάλπες, επιβεβαιώνοντας ή διαψεύδωντας τις δημοσκοπήσεις, όπως προφανώς το βλέπει η κάθε πολιτική δύναμη, θα το διαπιστώσουμε το βράδυ της 21ης Μαϊου, όπου η ετυμηγορία του εκλογικού σώματος θα δρομολογήσει εκ των πραγμάτων εξελίξεις προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Μέχρι τότε καλό είναι η πολιτική αντιπαράθεση να κρατηθεί σε ένα επίπεδο και να μη ...ναρκοθετηθούν όλες οι «γέφυρες» συνεννόησης μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, που ενδεχομένως θα χρειαστουν για την «επόμενη μέρα». Νομίζουμε!