Η αλλαγή του χρόνου μας δίνει την ευκαιρία και την αφορμή για να επανεκτιμήσουμε τι έχει αλλάξει στο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας τον τελευταίο χρόνο και πως ξεκινά, ή καλύτερα τι αναμένουμε το νέο χρόνο που έρχεται, προκειμένου να κατανοήσουμε τι προσδοκούμε να αλλάξει στο πολιτικό τοπίο. Δεν χωρεί καμιά αμφιβολία ότι το 2024 συντελέστηκαν πολιτικές ανακατατάξεις, που σηματοδοτούν μια περίοδο αλλαγών και προσαρμογών στο μελλοντικό πολιτικό τοπίο στη χώρα μας. Μιλάμε δηλαδή για μια μεταβατική περίοδο, που ακόμη δεν έχει κατασταλάξει ποιος θα είναι ο συσχετισμός των πολιτικών δυνάμεων και η δυναμική τους, αφού ακόμη υπάρχουν πολλοί αστάθμητοι παράγοντες που αναμένονται αυτή τη χρονιά, που μόλις ξεκινά, να πάρουν πιο σαφή και σταθερή ...διάσταση. Η αλλαγή που έχει συντελεστεί στο συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων, το χρόνο που μόλις ...εξέπνευσε, ξαναφέρνει στο προσκήνιο τον γνώριμο δικομματισμό (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), ο οποίος απέχει αρκετά ως προς τον συσχετισμό μεταξύ τους, από αυτόν που προηγήθηκε τα προηγούμενα χρόνια, με τον οποίο πορεύτηκε η χώρα, με μοναδική εξαίρεση -παρένθεση την περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, που οδηγεί εκτός των άλλων και στο τέλος της κυβερνώσας αριστεράς, ως παράταξης εξουσίας. Και αυτή η εξέλιξη, όπως και να τη δει κανείς, αποτελεί την κορυφαία αλλαγή στο υπό διαμόρφωση πολιτικό σκηνικό της χώρας μας. Προφανώς αυτές οι εξελίξεις, δεν προέκυψαν, από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά έχουν δρομολογηθεί πολύ πριν το 2024, από το εκλογικό αποτέλεσμα των διπλών εθνικών εκλογών του 2023, όταν αποτυπώθηκε σε επίπεδο εθνικής κάλπης η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν ο δεύτερος ισχυρός πόλος πέραν της ΝΔ, που ουσιαστικά σηματοδότησε και το νέο συσχετισμό δυνάμεων, αλλά κυρίως τις νέες ισορροπίες στο χώρο της αντιπολίτευσης. Η χρονιά που έφυγε υπήρξε ομολογουμένως καθοριστική γιατί έφερε την διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, την ανάδειξη έστω τεχνηέντως, του ΠΑΣΟΚ στο ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης , με ό,τι σημαίνει αυτό στο πολιτικό σύστημα της χώρας μας και τη σημαντική εκλογική φθορά , πέρα του αναμενόμενου, της ΝΔ- όπως καταγράφηκε στις ευρωεκλογές- που αν και εξακολουθεί να είναι η κυρίαρχη δύναμη, πλέον δεν φαίνεται να παίζει χωρίς αντίπαλο και αυτή η παράμετρος είναι το νέο στοιχείο στο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται και θα φανεί μέσα στο 2025 αν θα έχει συνέχεια, παίρνοντας πιο μόνιμα χαρακτηριστικά. Και το επισημαίνουμε αυτό γιατί μόλις το δεύτερο εξάμηνο του 2024, μετά τις ευρωεκλογές, σημειώθηκαν οι παραπάνω αναταράξεις που διαμόρφωσαν το σημερινό πολιτικό σκηνικό, που έφεραν τα πάνω κάτω στο χώρο της αντιπολίτευσης, με την καθαίρεση και την αποπομπή του Στ. Κασσελάκη από επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, και την περαιτέρω αποσύνθεσή του με τη νέα διάσπαση του χώρου αυτού, κατατάσσοντάς τον μετά την αποχώρηση και βουλευτών από δεύτερο κόμμα του κοινοβουλίου σε τρίτο, χάνοντας έτσι και τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης που κατέλαβε το ΠΑΣΟΚ.

Το ΠΑΣΟΚ, παρά την μέτρια εκλογική του επίδοση στις ευρωεκλογές, που μάλιστα προκάλεσε και ισχυρούς τριγμούς στο εσωτερικό του, κατάφερε μέσω της επανεκλογής του Ν. Ανδρουλάκη να κάνει μια αξιοπρόσεκτη επανεκκίνηση, ενώ λόγω των εξελίξεων στο ΣΥΡΙΖΑ του έδωσαν το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή και μια εντυπωσιακή πρώτη καταγραφή στα γκάλοπ που το έφεραν να ...φλερτάρει με το 20%, μειώνοντας, τουλάχιστον δημοσκοπικά, την απόσταση του από τη ΝΔ περί τις 10 μονάδες, για πρώτη φορά μετά από μια δεκαετία που βρέθηκαν να συγκυβερνούν τη χώρα. Στο ξεκίνημα λοιπόν του 2025 έχουμε μια πολιτικά κυρίαρχη, όχι όμως παντοδύναμη όπως στο πρόσφατο παρελθόν, κεντροδεξιά υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, και από την άλλη μια κεντροαριστερά να βρίσκεται σε ανακατάταξη, με το ΠΑΣΟΚ να έχει τον πρώτο λόγο και πέραν αυτού οι αναταράξεις που προκλήθηκαν τον προηγούμενο χρόνο να μην έχουν ακόμη αποκρυσταλωθεί που θα καταλήξουν. Από εκεί και πέρα για πρώτη φορά στα δεξιά του κυβερνώντος κόμματος, υπάρχει μια υπολογίσιμη αθροιστικά ακροδεξιά με ποικίλες εκφάνσεις της, η οποία είναι πολυδιασπασμένη σε κόμματα και κομματίδια, χωρίς προοπτική εξουσίας και από την άλλη μια αριστερά ακόμα πιο διασπασμένη, που δείχνει τελειωμένη ως κυβερνητική παράταξη, αφού ο μέχρι πρότινος κύριος πολιτικός φορέας της, ως κυβερνώσα αριστερά ο ΣΥΡΙΖΑ, πνέει τα ...λοίσθια και πλέον διαγκωνίζεται με τα κόμματα που προέκυψαν από τις αλλεπάληλες διασπάσεις του, με ποσοστά μικρού κόμματος και πάντως πολύ κάτω από τα ποσοστά που καταγράφει το ΚΚΕ, που δεν θέλει «μπλεξίματα» με εξουσίες και συνεργασδίες . Το γεγονός δε, με βάση βέβαια τις δημοσκοπικές καταγραφές, ότι δυο από τα κόμματα του χώρου αυτού φαίνεται να έχουν άνετο κοινοβουλευτικό μέλλον , μιλάμε για την «Πλεύση Ελευθερίας» της Κωνσταντοπούλου και το Κίνημα Δημοκρατίας του Κασσελάκη, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια επανάκαμψης του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το γεγονός ότι όχι μόνο δεν αφήνουν «παράθυρο» κάποιας συνεργασίας με το πρώην κόμμα τους, αλλά είναι σφοδροί πολέμιοι του, δυσκολεύουν το ενδεχόμενο επιστροφής του Αλέξη Τσίπρα προκειμένου να ενώσει το χώρο της ευρύτερης αριστεράς, όπως ενδεχομένως κάποιοι σχεδιάζουν, αλλά φαίνεται χωρίς τον ...ξενοδόχο! Ζητούμενο υπό τις παρούσες συνθήκες είναι αν το ΠΑΣΟΚ, με τα νέα δεδομένα που προέκυψαν από τις εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό των τελευταίων μηνών, θα μπορέσει να αναπτύξει μια νέα δυναμική, που προφανώς θα έχει και δημοσκοπικό αποτύπωμα , ώστε να εμφανιστεί ως ο άλλος πόλος στη ΝΔ, που απειλεί την «πρωτοκαθεδρία» της, ή θα παραμείνει σε ανησυχητική στασιμότητα, που μπορεί να έχει και πτωτική τάση, αν δεν μπορέσει να εμπνεύσει και να εξελιχθεί σε εναλλακτική πρόταση εξουσίας.

Αυτό πάντως που μπορούμε να πούμε, μελετώντας και τα δημοσκοπικά ευρήματα, είναι ότι το πολιτικό σκηνικό στην πατρίδα μας, από μια πρώτη ανάγνωση φαίνεται να σηματοδοτεί την επιστροφή σε μια «κανονικότητα» ...κλασσικού δικομματισμού με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, όπως άλλωστε πορευτήκαμε ως χώρα τα περισσότερα χρόνια της Μεταπολίτευσης, και από την άλλη η πολυδιάσπαση του πολιτικού τοπίου παραπέμπει σε μια αστάθεια για το άμεσο μέλλον, που προκαλεί εκ των πραγμάτων προβληματισμό για το τι μέλλει γενέσθαι, αν τα ...κουκιά δεν βγαίνουν! Και αυτό γιατί με τα σημερινά δεδομένα, όπως καταγράφονται εδώ και καιρό σε όλες τις δημοσκοπήσεις , κανένα κόμμα, προφανώς και η ΝΔ ως κυβερνητικό κόμμα, ούτε καν ...φλερτάρει με τα όρια της αυτοδυναμίας, ενώ δεν φαίνονται και στον ...ορίζοντα εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να συγκροτήσουν ένα κυβερνητικό συνασπισμό, για να κυβερνηθεί η χώρα, με βάση τις συγκλίσεις και τις εκφρασμένες θέσεις των κομμάτων. Και αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα για το πολιτικό σύστημα της χώρας μας, γιατί δεν έχει αναπτύξει κουλτούρα συνεργασιών και όσες φορές το επιχείρησε το έκανε για «ειδικό σκοπό», ή γιατί δεν γινόταν αλλιώς, όπως στην περίπτωση της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά, που εξελίχθηκε σε δικομματική, για να σωθεί η χώρα την εποχή των μνημονίων και της πτώχευσης. Το γεγονός δε ότι παρά τις πρώτες ενδείξεις επιστροφής στον «δικομματισμό» των περασμένων δεκαετιών, που με βάση τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ με δυσκολία αγγίζουν μαζί ποσοστό της τάξης του 50%, η ρευστοποίηση του πολιτικού σκηνικού ενισχύεται περαιτέρω με νέα κόμματα που φιλοδοξούν να μπουν στη Βουλή και τα οποία πριν ένα χρόνο, ούτε καν υπήρχαν. Η εικόνα αυτή, πολυτεμαχισμού του πολιτικού σκηνικού, είναι προβληματική γιατί δείχνει ότι ένα πολύ σημαντικό μέρος του εκλογικού σώματος , σχεδόν το μισό που καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις, κρατά αποστάσεις από τα κόμματα εξουσίας, δηλώνει πρόθεση ψήφου στα λεγόμενα «μικρά» κόμματα, κυρίως λόγω απογοήτευσης, ή και για λόγους διαμαρτυρίας γιατί ενδεχομένως τα φέρνει δύσκολα, γεγονός που αν τελικά αυτή η εκλογική συμπεριφορά επιβεβαιωθεί και στις κάλπες, όποτε αυτές ανοίξουν, είναι βέβαιο ότι η πολιτική αστάθεια είναι προ των ...πυλών και μια τέτοια εξέλιξη δεν είναι καλό ούτε για τη χώρα, μέσα σε ένα ασταθές γεωπολιτικό περιβάλλον, ούτε και για την ελληνική κοινωνία! Είναι πρόωρο για να πούμε από τώρα, εν έτει 2025, ότι έχουν βάση οι ισχυρισμοί που διακρίνουν το τέλος των αυτοδυναμιών και θα αργήσουμε απ ότι φαίνεται να το μάθουμε αφού ο εκλογικός χρόνος, σύμφωνα με όσα δηλώνει ο πρωθυπουργός, θα είναι το 2027 και αυτό αργεί. Ωστόσο αυτό το ...χαρτί της ακυβερνησίας θα παιχτεί με όλα τα ...ρέστα του από μέρους του κυβερνώντος κόμματος, χωρίς καμιά αμφιβολία, αν η έλλειψη εναλλακτικής λύσης παραμένει στο τραπέζι, λόγω της αδυναμίας κυρίως του ΠΑΣΟΚ και του Ν. Ανδρουλάκη να πείσει για κάτι τέτοιο και να αλλάξει τις ισορροπίες. Οπως και να έχει το 2025, που μόλις ξεκινά, με πρώτο δείγμα γραφής που θα σηματοδοτεί και τις προθέσεις που θα πολιτευτούν οι κύριες πολιτικές δυνάμεις, να είναι το πρόσωπο που θα αναδειχθεί στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ανοίγοντας τις περαιτέρω εξελίξεις με ...φόντο τις επικείμενες εκλογές και με την κινητικότητα στο πολιτικό σκηνικό να έχει ακόμη πολλούς αστάθμητους παράγοντες, που μπορούν να επηρεάσουν και τους συσχετισμούς. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα ...πλήξουμε!