Η πρωτοβουλία του «Άλλου Δρόμου» να καταπιαστεί (για μία ακόμη φορά) με το ζήτημα της διάσπασης του δήμου Λέσβου, που φαίνεται πως μετά τις γνωστές τελευταίες εξελίξεις, ότι γίνεται πιο εφικτή από ποτέ, ανέδειξε το μείζον ζήτημα που εξακολουθεί να υπάρχει σε επίπεδο αυτοδιοίκησης της Λέσβου: όλοι είναι υπέρ της διάσπασης, αλλά -χωρίς μεγάλη δόση υπερβολής- κανείς δεν συμφωνεί ως προς τον τρόπο που θα διασπαστεί ο δήμος. Ο Στράτος Γεωργούλας που ζήτησε από το σώμα να συζητηθεί και να βγει «επικαιροποιημένη» απόφαση του δημοτικού συμβουλίου επάνω στο δεδομένο των «δύο δήμων» που διέρρευσε η κυβέρνηση, εισπράττοντας το (κατά πλειοψηφία) «όχι» των δημοτικών συμβούλων, ουσιαστικά ανέδειξε έναν προβληματισμό που τον έχουμε πάρει ελαφρά τη καρδία και αρχίζει και ξεκινά από το ότι, πέραν της απαίτησης για διάσπαση, κανείς από τη Λέσβο δεν έχει ξεκάθαρη θέση ή σχέδιο ως προς τον αριθμό των νέων δήμων που θα προκύψουν. Για να μην αναφερθεί καθόλου και το πώς (και που) θα γίνει η κατανομή των δημοτικών ενοτήτων…

Ο Στράτος Γεωργούλας καταθέτοντας αίτημα για να συζητηθεί και να παρθεί απόφαση περί του αν «είμαστε υπέρ ή κατά της κυβερνητικής πρόθεσης για διάσπαση του Δήμου Λέσβου σε δύο δήμους», ξέθαψε τον επόμενο προβληματισμό που θα ακολουθήσει της (ενδεχόμενης) διάσπασης. Υπενθυμίζεται εδώ, ότι το δημοτικό συμβούλιο έχει πάρει επίσημα θέση υπέρ των πέντε δήμων, βάσει της (από το 2009) σχετικής μελέτης του Ινστιτούτου Αυτοδιοίκησης. Αλλά παρά το ότι άπαντες λίγο έως πολύ θεωρούν ως μαξιμαλιστική αυτή την «θέση», εντούτοις, υπό τον φόβο της μη… διάσπασης, ουδέποτε έχει μπει κανείς τους στη διαδικασία να καταπιαστεί, ούτε με την «αριθμολογία», ούτε φυσικά με τα γεωγραφικά όρια των νέων δήμων.

«Όχι στην αριθμολογία» αλλά και… «στρουθοκαμηλισμός»

Ωστόσο τα δεδομένα πλέον έχουν αλλάξει, ειδικά μετά την πρόσφατη δήλωση του μέλους της πολιτικής γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ και υπευθύνου αυτοδιοίκησης του κυβερνώντος κόμματος κ. Κνήτου, που έκανε λόγο για δύο νέους δήμους στη Λέσβο, για να μην «ακολουθεί» η επίσημη έκφραση της τοπικής αυτοδιοίκησης του νησιού, με μία ενδεχόμενη αντιπρόταση, ή αποδοχή του διαφαινόμενου σχεδίου της κυβέρνησης για «διχοτόμηση» ουσιαστικά του νησιού. Και αυτό ακριβώς στηλίτευσε ο κ. Γεωργούλας, χαρακτηρίζοντας τη στάση επί του θέματος εκ μέρους της δημοτικής αρχής και της μείζονος αντιπολίτευσης ως «στρουθοκαμηλισμό». Εξάλλου τόσο η εκτελούσα χρέη δημάρχου Αναστασία Αντωνέλλη, όσο και ο επικεφαλής του «Αδέσμευτου Συνδυασμού» Στρατής Κυρατζής, «απέκρουσε» γρήγορα το ενδεχόμενο νέας απόφασης, ακριβώς υπό τον φόβο αποπροσανατολισμού από το βασικό που είναι το αίτημα της διάσπασης. «Δεν έχει νόημα να μπούμε σε αριθμολογία» ειπώθηκε χαρακτηριστικά, ενώ επιχειρηματολογήθηκε, πως η πρόταση για πέντε δήμους, είναι επίσημη θέση, γιατί είναι η μοναδική που προέρχεται από μία εμπεριστατωμένη μελέτη.

Η αντίδραση Αρμενάκα

Στον αντίποδα όμως των παραπάνω, ο αντιδήμαρχος Πλωμαρίου Μανώλης Αρμενάκας που έχει πρωτοστατήσει στην προσπάθεια δημιουργίας ανεξάρτητου δήμου στο νότιο τμήμα του νησιού, έδειξε με την πρώτη του αντίδραση επί του θέματος, το ότι η επόμενη ημέρα της (ενδεχόμενης πάντα) διάσπασης, ίσως θα είναι δυσκολότερη! «Θα κηρύξουμε ανεπιθύμητους στο Πλωμάρι, όσους διασπάσουν στα δύο το νησί», είπε χαρακτηριστικά στο προχθεσινό δημοτικό συμβούλιο, αφήνοντας να εννοηθεί πως είναι διατεθειμένος μέχρι και να προσφύγει κατά του νόμου που θα διχοτομεί απλά το νησί. Μιλώντας μάλιστα στο «Ε», ανέλυσε τη σκέψη του, εξηγώντας πως η πρόταση για δύο δήμους, δεν έχει καταγραφεί ως προοπτική της Λέσβου από πουθενά. Παραπέμποντας στις γνωστές «νομιμοποιημένες» αυτοδιοικητικές λαϊκές συνελεύσεις που έγιναν τον τελευταίο ενάμιση χρόνο πρώτα στην Καλλονή με θέση «τουλάχιστον τρεις δήμους», όσο και στο Πλωμάρι, με ίδια ακριβώς θέση. «Ζητάμε επισήμως σαν δημοτικό συμβούλιο από πέντε έως τρεις δήμους. Οι δύο δεν είναι θέση κανενός», πρόσθεσε χαρακτηριστικά.

Μ΄ αυτά και μ΄ εκείνα προκύπτει πως είτε θα γίνει μία βίαιη διάσπαση, η οποία ελλείψει άλλης επικαιροποιημένης μελέτης ή επίσημης θέσης της ιδίας της αυτοδιοίκησης της Λέσβου, θα κατακρίνεται εξαρχής για τα τεχνοκρατικά ή πληθυσμιακά κριτήριά της, είτε θα ακολουθήσει ένας τοπικιστικός «πόλεμος» αντίστοιχος με εκείνον της εποχής του «Καποδίστρια» ή του «Καλλικράτη». Κοινώς, είτε σπάσει, είτε δεν σπάσει τελικά ο δήμος, τα μεγάλα προβλήματα είναι… πίσω!