Η 69χρονη Νίκη Λαζάρου, υποψήφια της Θεωρητικής Κατεύθυνσης, μιλά στο «Ε»:

«Αρκεί που έδωσα εξετάσεις και έκατσα ξανά στο θρανίο»

Η μεγάλη οθόνη έχει γράψει ιστορία για τη Λίζα, που προσποιείται ότι είναι άρρωστη για να κάνει σκασιαρχείο από το σχολείο και στη συνέχεια… να κάνει σκασιαρχείο από το γάμο για να επιστρέψει στα θρανία, όπως έλεγε για την κόρη του, Αλίκη Βουγιουκλάκη, στην ταινία «Χτυποκάρδια στα θρανία», ο Λάμπρος Κωνσταντάρας. Η ζωή εν τέλει έχει πολύ μεγαλύτερες ανατροπές από τον κινηματογράφο. Ποιος θα το περίμενε ότι με λύπη αποχαιρέτησε το θρανίο της η Νίκη Λαζάρου, μαθήτρια του Εσπερινού Γυμνασίου και Λυκείου λίγους μήνες πριν κλείσει τα 70 της χρόνια; Μάλιστα έδωσε και πανελλαδικές εξετάσεις από τη Θεωρητική Κατεύθυνση, παρά το ότι η ίδια έχει μεγαλύτερη αδυναμία στα Μαθηματικά. Τα Λατινικά και η Βιολογία και αυτά τα… «αναθεματισμένα τα κυτταροτοξικά που δεν ήξερε πώς να τα γράψει» τη δυσκόλεψαν αρκετά. Ακόμα κι αν δεν περάσει στην Κοινωνιολογία του Πανεπιστημίου Αιγαίου, δε μετανιώνει με τίποτα για τον πολύτιμο χρόνο που αφιέρωσε στο διάβασμα.

Την ίδια ώρα εκφράζει τη χαρά της που είχε την ευκαιρία να νιώσει όπως τα παιδιά της όταν έδιναν και αυτά πανελλαδικές εξετάσεις. Βέβαια… με το «παλιό το σύστημα»!
Η δύναμη, το πείσμα και το κουράγιο της συγκινεί τους πάντες. Πρώτον και κύριον, τους συμμαθητές, τους καθηγητές, αλλά και όλους εκείνους που βρέθηκαν μαζί στην τάξη από το 2008, όταν αποφάσισε να πάει στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας. «Μια μέρα ήρθε η αδελφή μου στο σπίτι και μου είπε ότι την απέρριψαν από ένα σεμινάριο γιατί δεν είχε απολυτήριο. Αποφασίσαμε να πάμε μαζί. Ήμουν 64 ετών τότε, η αδελφή μου και δυο - τρεις φίλες της σταμάτησαν μετά από ένα μήνα, αλλά εγώ συνέχισα. Βέβαια από την αρχή το είχα συζητήσει με τον Τομ, ο οποίος με παρότρυνε». Ο Τομ είναι ο δεύτερος σύζυγος της κ. Λαζάρου και το γεγονός ότι τον βρήκε, το θεωρεί θείο δώρο.

«Αγαπούσα πάντα τα γράμματα»

Από μικρή αγαπούσε τα γράμματα. Το λέει και συγκινείται. «Έγραφα συνέχεια στα τετράδια, διάβαζα, ήμουν πολύ επιμελής. Ο πατέρας μου, όμως, είχε διαφορετική άποψη. Μου φώναζε γιατί τελείωνα γρήγορα τα μολύβια και εκείνος δεν ήθελε να μου αγοράσει άλλα. Ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να συνεχίσω το γυμνάσιο. Όταν ενηλικιώθηκα, όμως, αισθανόμουν πολύ άσχημα που δεν έχω απολυτήριο. Ντρεπόμουν να το πω. Ευτυχώς είχα πάντα ανθρώπους να με ωθούν να κάνω αυτά που θέλω». Μία από αυτούς ήταν η καθηγήτριά της. «Η φιλόλογος Μαρία Χατζηγιαννάκη όταν τέλειωσα το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας, με ρώτησε τι θα έκανα στη συνέχεια. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τι είχε στο μυαλό της! Ήθελε να συνεχίσω στο γενικό λύκειο. Μα, της είπα, δε γίνεται αυτό. Εκείνη τις επόμενες μέρες ήρθε και με βρήκε και μου έδωσε ένα σωρό πληροφορίες για το πώς μπορώ να γραφτώ στο Εσπερινό Γυμνάσιο. Ρώτησα και τον Τομ και ήταν πολύ θετικός. Βέβαια το ήθελα πολύ και εγώ γιατί το αγάπησα από την αρχή το σχολείο. Όσο σκεφτόμουν ότι τελειώνω το Γυμνάσιο, έτρεχαν δάκρυα τα μάτια μου. Δεν είχα χορτάσει».

Στην Αφρική

Γεννήθηκε στο Μανταμάδο και με την οικογένειά της εγκαταστάθηκαν στη Μυτιλήνη όταν εκείνη ήταν τριών χρόνων. «Όταν έγινα 22 χρονών, οι δικοί μου με έστειλαν στη Νότια Αφρική. Τότε δεν υπήρχαν έρωτες, παντρευόσουν με προξενιό. Μάλιστα οι δικοί μου ήταν πολύ αυστηροί. Μόνο λίγη παρέα με άφηναν να κάνω με κάποια κορίτσια, αλλά πουθενά δε με άφηναν μόνη μου. Μου έλεγαν ότι όταν θα παντρευτώ, θα τα κάνω όλα, ότι ο άντρας μου θα με αγαπά και ότι θα μπορώ να κάνω ό,τι θέλω. Νόμιζα κι εγώ ότι θα βρω τον άντρα της ζωή μου και ότι θα έχει μεγάλη περιουσία. Δεν ήταν όμως έτσι. Κατ’ αρχήν δεν ταιριάζαμε καθόλου. Ήταν πολύ καλός καλουπατζής, είχε μάθει την τέχνη από τη Βραζιλία. Αποκτήσαμε δυο παιδιά. Η κόρη μου είναι τώρα αρχιτέκτονας στο Γιοχάνεσμπουργκ και ο γιος μου μηχανολόγος στην Αυστραλία».

Ο πρώτος σύζυγος της κ. Λαζάρου πέθανε στα 49 του χρόνια. Στη συνέχεια εκείνη αναγκάστηκε να μεγαλώσει μόνη της τα δυο της παιδιά. Πολλά χρόνια αργότερα, το 1991 γνώρισε τον Ιρλανδό Τομ, τον οποίο ερωτεύτηκε και παντρεύτηκαν. Επέστρεψε μαζί του στη γενέτειρά της το 1995. «Δεν τον αλλάζω με κανέναν. Να, προχτές που ήξερε ότι θα πάρω τους βαθμούς μου, φοβόταν. Όταν έμαθε κιόλας ότι δεν τα πήγα και τόσο καλά, στενοχωρήθηκε πιο πολύ από μένα, επειδή δεν ήξερε πώς θα το πάρω. Ο Τομ είναι εκπαιδευτικός και μου είχε πει ότι θα τα βρω σκούρα, αλλά όποτε είχα διάβασμα, δηλαδή πολύ συχνά - γιατί ήμουν καλή μαθήτρια - φρόντιζε να μη με ενοχλεί καθόλου».
Με μεγάλη απορία, όπως ήταν φυσικό, είδαν την κ. Λαζάρου ο τότε διευθυντής και οι εκπαιδευτικοί του Εσπερινού Γυμνασίου - Λυκειακής Τάξης Μυτιλήνης. «Πού είναι το παιδάκι που θα γράψετε; Με ρώτησαν. “Εγώ είμαι το παιδάκι!”, τους απάντησα!» Και η αλήθεια είναι ότι τα πάει πολύ καλά με τα παιδάκια. «Με τα παιδάκια και τις γιαγιάδες τα πάω καλά, με τους συμμαθητές μου, αν και τους εκτιμώ πολύ, έχουμε πολύ διαφορετικές απόψεις. Και σε όλες τις τάξεις που ήμουν, πάντα διαφωνούσα με τους υπόλοιπους!», ομολογεί και αναφέρει το εξής περιστατικό: «Μια φορά πριν το μάθημα, σε παλιότερη τάξη, είχα δει ότι κάποιοι συμμαθητές μου είχαν βάλει ουίσκυ σε πλαστικό, αντί για καφέ, και μπήκαν με αυτό στην τάξη. Ε, δεν μπορούσα να μην το πω στην κυρία. Το ξέρω ότι είμαι δύσκολος χαρακτήρας. Πάντα ήθελα στην τάξη να λέμε μόνο για μάθημα και να μη συζητάμε τίποτ’ άλλο!».

Πάντως, μία φορά είχε «παρασύρει» κι εκείνη τους συμμαθητές της. «Όταν ανέλαβε διευθυντής ο κ. Ταμβακέρας, μας είπε ότι πρέπει να συμμετέχουμε κι εμείς στην παρέλαση. Εγώ σήκωσα πρώτη το χέρι μου και μετά πείστηκαν και οι άλλοι και το σχολείο μας έκανε παρέλαση!», εξηγεί και μας ξεναγεί στην τάξη και το θρανίο της.

Και οι Πανελλαδικές

Δεν ήταν στόχος της ξεκινώντας ξανά το διάβασμα να δώσει πανελλαδικές εξετάσεις. Ήθελε απλώς το απολυτήριο. Οι συμμαθητές της όμως και ο διευθυντής του Σχολείου, Βλάσης Ταμβακέρας, της έβαλαν την ιδέα. «Εκεί που κόβαμε την πρωτοχρονιάτικη πίτα του Σχολείου, ο διευθυντής, οι καθηγητές και οι συμμαθητές μου μού ευχήθηκαν καλή επιτυχία στις Πανελλαδικές! Και το πήρα απόφαση. Διάβαζα πάρα πολύ και πολλές ώρες. Περίμενα ότι είχα δώσει ένα πολύ καλό γραπτό, εξόν τα Λατινικά που δεν μπορούσα με τίποτα. Ίσως οι εξεταστές να ήθελαν να έχω καλύτερο τρόπο. Πάντως μόνο ένα λάθος νόμιζα ότι έκανα. Αυτά τα κυτταροτοξικά... Τα κυτταροξικά ούτε να τα πω δε θέλω! Ούτε να τα γράψω, φυσικά, μπορούσα!».

Στόχος της, η Κοινωνιολογία και το σκεπτικό της σημαντικό: «Το όνειρό μου είναι η Κοινωνιολογία για να βρω τον τρόπο να μην πιστεύω μόνο τα δικά μου, αλλά να καταλαβαίνω και την αντίθετη πλευρά και να μη με ενοχλεί. Αν δεν περάσω, δεν πειράζει, θα πάω Χορωδία!»