Τις μέρες εκείνες τού Νοέμβρη τού ’73, όταν μ’ αφορμή την κατάληψη του Πολυτεχνείου απ’ τους φοιτητές εκδηλώνεται η γενικότερη έκρηξη αντίστασης ενάντια στη Χούντα των συνταγματαρχών, τέσσερις άνθρωποι που εκπροσωπούν διαφορετικές γενιές και αντιλήψεις, έρχονται αντιμέτωποι με το παρελθόν και το παρόν τους.

Ο έρωτας που ενώνει, τα στερεότυπα που χωρίζουν και η συγχώρεση που δε δόθηκε ποτέ, ακολουθούν πορεία παράλληλη με τις δραματικές εξελίξεις, μπλέκονται μαζί τους, για να κορυφωθούν την ύστατη ώρα, την ώρα της τελευταίας θυσίας.

Αυτή είναι υπόθεση του νέου μυθιστορήματος του Μυτιληνιού φιλολόγου και λογοτέχνη Αλέξανδρου Τσαγκαρέλλη, που το αφιερώνει «σε όσους κι όσες πόνεσαν, μάτωσαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, αλλά η σεμνότητα κι ανιδιοτέλειά τους δεν τους επέτρεψε να εξαργυρώσουν την όποια προσφορά τους».

Μικρό δείγμα γραφής: «Η Ελένη έμεινε σιωπηλή για λίγο. Στο μυαλό της μέσα κυριαρχούσε η απορία για το γεγονός ότι σπίτι της μέσα, απ’ την ώρα που βρέθηκε στην αγκαλιά του Ρωμανού, ο έξω κόσμος, το Πολυτεχνείο, η Χούντα, ο ενθουσιασμός που φούσκωνε τα στήθια κι έκανε το αίμα να κοχλάζει, η ανάταση κι όλη αυτή η ασυνήθιστη εικόνα από χιλιάδες δακρυσμένα μάτια, δε βρήκε ούτε μια χαραματιά, ούτε στον χρόνο, ούτε στον χώρο, για να μπει, να περάσει μέσα και να τους απασχολήσει. […]

Η Ελένη σηκώνει τα μάτια για να ελέγξει την περιοχή, να καταλάβει πού βρίσκονται. Στο βάθος του δρόμου, χαμηλά, προς Πατησίων, μια ομάδα φοιτητών έχει πέσει σ’ ένα μπλόκο αστυνομικών και οι φωνές τους, φωνές πόνου, φωνές για βοήθεια γεμίζουν τη νύχτα.

Ο κίνδυνος δεν έχει περάσει! Υπάρχει η πιθανότητα να πέσουν κι εκείνοι σ’ ένα μπλόκο, να βρεθούν κι οι ίδιοι στην ίδια κατάσταση, σκέφτεται ο Γιώργος και την ίδια στιγμή στο πίσω μέρος του μυαλού του χορεύουν απίθανοι συνειρμοί, αναδύονται εικόνες και ήχοι απ’ το παρελθόν, εκείνο το παρελθόν που ποτέ μεν δεν ξέχασε, που δεν είναι δυνατό να το ξεχάσει, αλλά που έπαψε με τον καιρό να στοιχειώνει τη μνήμη και τον ύπνο του, αφού οι συγκεκριμένες φριχτές εμπειρίες είχαν υποσυνείδητα σπρωχτεί στο πιο βαθύ, στο πιο μακρινό κομμάτι της ύπαρξής του -καταπώς έχει μάθει ν’ αντιδρά η ανθρώπινη φύση, πειθαναγκασμένη απ’ το ένστιχτο της αυτοσυντήρησης- προκειμένου να βρει κάποια γαλήνη η ψυχή του».

Ο Αλέξανδρος Τσαγκαρέλλης έκανε την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία ενώ ακόμα ήταν φοιτητής, με δημοσιεύσεις διηγημάτων στον τοπικό Τύπο της Μυτιλήνης, αλλά ασχολήθηκε ουσιαστικά με τη συγγραφή μετά τη συνταξιοδότησή του. Έχουν εκδοθεί και κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά του «Σταγόνες στην Πέτρα» (Καστανιώτης, 2001), «Αλκαίος ο Λέσβιος» (Εύανδρος, 2005), «Η Λίμνη της Φωτιάς» (Μπατσιούλας, 2010) και «Εύρηκα» (Μπατσιούλας, 2012). Κυκλοφορεί επίσης η έμμετρη θεατρική του σάτιρα «Τ’ Ανεμογκάστρι» (Μπατσιούλας, 2011).

Το μυθιστόρημά του «Αλκαίος ο Λέσβιος» κυκλοφορεί στο εξωτερικό, στα αγγλικά, σε δική του μετάφραση, με τον τίτλο «Once Upon a Time, on Lesbos» (Author House) .

Διηγήματά του, όπως και ποιήματα, έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς σε διάφορα περιοδικά. Ακόμα, έχει τιμηθεί με τον Α΄ Έπαινο σε Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης.