Σήμερα ξεκινάει αυτή η νέα εβδομαδιαία στήλη, στο φιλόξενο χώρο του «Εμπρός».

Κίνητρο για την στήλη αυτή απετέλεσε ότι στα τριανταπέντε και πλέον έτη υπηρεσίας μου στα σχολεία παρατηρώ, ως εκπαιδευτικός, την εξέλιξη της ελληνικής οικογένειας, και βλέπω ότι η εικόνα έχει αναντίρρητα επιδεινωθεί.

Από τη μια πλευρά, τα παιδιά μας, φαίνονται πολύ αναστατωμένα. Παρουσιάζουν υπερκινητικότητα, προβλήματα συμπεριφοράς, καθώς και πολλά και ποικίλα μαθησιακά προβλήματα, που δεν βλέπαμε στο παρελθόν. Βλέπουμε δυσαρεστημένα και βαριεστημένα παιδιά, με υπερβολική ενασχόληση με τα ηλεκτρονικά μέσα, παιδιά συχνά χωρίς όρια, μπερδεμένα και απογοητευμένα, με δυσκολίες στην επικοινωνία χωρίς όραμα και χωρίς καθαρό και αισιόδοξο βλέμμα προς στο μέλλον. Προς επίρρωση αυτών παρατηρούμε ότι ειδικοί ψυχολόγοι, παιδοψυχίατροι, λογοθεραπευτές, ειδικοί… της ειδικής αγωγής, έχουν ανοίξει γραφεία σε κάθε γωνιά ανταποκρινόμενοι στην ζήτηση.

Απ’ την άλλη πλευρά, είναι φανερό ότι ο θεσμός της οικογένειας περνά κρίση. Η ολοήμερη σχεδόν εργασιακή απασχόληση των γονέων -και ιδιαίτερα της μητέρας- οι οικονομικές δυσκολίες, η εκ βάθρων αλλαγή νοοτροπίας, ο εγωισμός, ο ελλιπής ελεύθερος χρόνος γονιών και παιδιών, η «θεοποίηση» του παιδιού, η αντικατάσταση της πολύτιμης γονεϊκής παρουσίας με πανάκριβες υλικές παροχές και άλλα πολλά, αφήνουν το στίγμα τους στην ανατροφή των παιδιών και στη διαμόρφωση της κοινωνίας.

Φαύλος κύκλος

Όμως, δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η πλέον βασική φροντίδα του γονιού είναι η ανατροφή και η διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Στο παιδαγωγικό έργο του Ιερού Ιωάννη του Χρυσόστομου, διαβάζουμε σχετικά: «Δεν υπάρχει τέχνη μεγαλύτερη από αυτήν (δλδ της ανατροφής και διαπαιδαγώγησης των παιδιών). Τι μπορεί να συγκριθεί με την δυνατότητα να διαπλάθει (ο γονιός) την ψυχή και τον νουν του νέου;». (Migne, 58,584).

Ο διάσημος Γάλλος παιδίατρος Αλντό Ναουρί, εντοπίζει μεγάλο μέρος των προβλημάτων στο γεγονός ότι οι γονείς σήμερα δεν εκπληρώνουν τον καθοδηγητικό τους ρόλο. Ένας βασικός λόγος είναι ότι από την κοινωνία της στέρησης πριν το ’70, περάσαμε στην κοινωνία της αφθονίας. Από το «δεν μπορείς να τα έχεις όλα, αλλά μπορείς να αγωνιστείς για να αποκτήσεις περισσότερα», στο «όχι μόνο μπορείς να τα έχεις όλα, αλλά και ακόμα περισσότερα, και ακόμα δικαίωμα σε όλα όπως εμείς». (Aldo Naouri, “Éduquer ses enfants. L’urgence aujourd’hui”)

Oι γονείς πίστεψαν ότι μπορούν να τα παρέχουν όλα. Έτσι, το παιδί από ... παιδί, έγινε ο «βασιλιάς» του σπιτιού, ο μικρός θεός, που όλοι και όλα στροβιλίζονταν γύρω του. Ένας μικρός (ή και μεγάλος) δυνάστης.

Οι γονείς συχνά ξεχνούν ότι το παιδί έχει μεν την προσωπικότητά του την άξια σεβασμού, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι ισότιμος συνομιλητής, δεν διαπραγματεύεσαι μαζί του. Όμως δε θέλουν οι γονείς να εκτοξεύουν απαγορεύσεις, το όχι είναι σπάνιο, ονειρεύονται να «αρέσουν στα παιδιά τους!». Φοβούνται μήπως τους δημιουργήσουν «ψυχικά τραύματα» και εκεί είναι που χάνεται το μέτρο! Γιατί ενώ τα κίνητρά τους είναι αγαθά, το αποτέλεσμα βλάπτει.

Τα παιδιά χρειάζονται ενημερωμένους γονείς, αφοσιωμένους στο έργο τους, χρειάζονται και τους δυο γονείς, χρειάζονται όρια από πολύ μικρή ηλικία, χρειάζονται να προσλάβουν ορθά το μήνυμα ότι οι γονείς είναι γονείς και εκείνα παιδιά. Παιδιά. Τελεία.

Αγαπητοί αναγνώστες, με παρόμοια θέματα παιδαγωγίας, γονεϊκότητας και όχι μόνο, θα βρισκόμαστε εδώ κάθε Σάββατο,

Κλαίρη Μαυρόματου-Χατζηκωντή

Δρ Φυσικών Επιστημών

τ. Διευθύντρια Γυμνασίου

Για επικοινωνία e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.