Και μια και μιλάμε για καλαμάρια, για δείτε και αυτήν τη φωτογραφία. Ο φίλος Άρης βαστάζει ένα καλαμάρι (έχει αφήσει τα δυο μουστάκια να κρέμονται για να φαίνεται το είδος, καλαμάρι και όχι θράψαλο) που ζύγιζε λίγο πάνω από δυο κιλά, μαζί με ένα χταπόδι διόλου ευκαταφρόνητου μεγέθους.

Το χτύπησε, λοιπόν, με ψαροντούφεκο. Είχε πέσει στο έμπα του Κόλπου Γέρας και βρισκόταν σε αρκετά βαθιά νερά. Να με δικά του λόγια τι συνέβη: «Θα ήθελα να μπορούσα να σου βγάλω φωτογραφίες από όμορφες και σπάνιες εικόνες που έχω στο νου μου από τη θάλασσα τόσα χρόνια που κάνω ψαροντούφεκο. Πράγματα σπάνια που δε θα τα πιστεύεις, ο νους μου είναι γεμάτος από εικόνες του νερού. Μα θυμάμαι ιδιαίτερα εκείνο το καλαμάρι. Στα μεσόνερα καθώς ανέβαινα από βουτιά, βλέπω τέσσερα ψαράκια το ένα πίσω από το άλλο. Ήταν σα να έκαναν παρέλαση, τις ίδιες κινήσεις και την ίδια κατεύθυνση. Πρέπει να ήταν μικροί κυνηγοί (είδος, coryphaena hippurus). Παραξενεύτηκα με τη συμπεριφορά αυτή. Τα παρατηρούσα για ώρα, γιατί μου έκαναν γούστο. Ξαφνικά, ακριβώς μπροστά τους, εκεί που πριν λίγο δεν υπήρχε τίποτα παρά νερό, είδα το τεράστιο καλαμάρι να αλλάζει χρώμα. Μέχρι τότε ήταν τέλεια καμουφλαρισμένο, έχοντας πάρει το χρώμα της θάλασσας και, έτσι, όντας απολύτως αόρατο. Τα τέσσερα ψαράκια ακολουθούσαν το καλαμάρι από πίσω! Τη μια το έχανα και την άλλη το έβλεπα, μα τα μικρά ψαράκια, έτσι πεισματάρικα που το ακολουθούσαν, μου έδειχναν συνεχώς πού βρίσκεται. Το έφερα σιγά - σιγά προς την ακρογιαλιά και εκεί σε μια αγκάλη, στα πολύ ρηχά πλέον, του έριξα και το πήρα. Το παράξενο ήταν πως μόλις χτύπησα το καλαμάρι, εκείνο άρχισε τα μελάνια και να γίνεται κοκκινόμαυρο, οπότε τα ψαράκια όρμησαν και άρχισαν να το τσιμπολογούν! Ήταν ωραία εμπειρία και το μεγαλύτερο καλαμάρι που έχω χτυπήσει.»