Οι καιροί που περνάμε είναι δύσκολοι. Θυμός είναι συσσωρευμένος σε πολλά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Θυμός που πολλές φορές ξεσπά σε διαδηλώσεις ή άλλες φορές δε βγαίνει προς τα έξω και δεν εκφράζεται. Και κάποιες άλλες φορές αναζητά εξιλαστήρια θύματα για να εκτονωθεί.
Δύο τέτοια θύματα εμφανίστηκαν στις τηλεοράσεις, στο διαδίκτυο και στις εφημερίδες τις τελευταίες εβδομάδες.
Ο ένας ήταν ο Γιώργος Νταλάρας και ο άλλος ο Πέτρος Κωστόπουλος.
Ο πρώτος, από τους πιο γνωστούς Έλληνες τραγουδιστές, έκανε μία μεγάλη καριέρα και μία ακόμα μεγαλύτερη περιουσία, ενώ κατά διαστήματα έδινε το παρών με συναυλίες που είχαν έναν ιδιαίτερο πολιτικό χαρακτήρα, όπως αυτές στην Κύπρο ή στην Ίμβρο.
Ο δεύτερος δεν επιθύμησε ποτέ να δώσει έναν πολιτικό χαρακτήρα σε κάποια επιχειρηματική του δραστηριότητα. Στόχευε στη ματαιόδοξη πλευρά που όλοι έχουμε μέσα μας και στην επιθυμία πολλών ανθρώπων να μπουν στα σπίτια διάσημων προσώπων της χώρας. Μετά την κατάσχεση της εταιρείας του, της ΙΜΑΚΟ, πολλοί έσπευσαν με χαιρέκακο τρόπο να δηλώσουν ότι επιτέλους η αυτοκρατορία τού λάιφ στάιλ στην Ελλάδα κατέρρευσε.
Ο Γιώργος Νταλάρας, σε συναυλία που έκανε στην Αθήνα, δέχτηκε βρισιές, πορτοκάλια και γιαούρτια από το πλήθος χωρίς να σταματήσει στιγμή να τραγουδά. Τα όσα συνέβησαν αποδόθηκαν στον τρόπο ζωής του τραγουδιστή και στη συμμετοχή της γυναίκας του στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι ποτέ δε συμπάθησα ούτε το Γιώργο Νταλάρα ούτε τον Πέτρο Κωστόπουλο. Σε καμμία όμως περίπτωση δεν επικροτώ αυτές τις κινήσεις. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι για την παρακμή και τη σήψη μιας ολόκληρης κοινωνίας ευθύνεται ένας άνθρωπος, ο οποίος στην τελική έκανε τη δουλειά του και πολύ καλά μάλιστα.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι η ακόρεστη επιθυμία για πισίνες, μπουζούκια και «Πόρσε Καγιέν» ήταν αποτέλεσμα της επιρροής ενός ανθρώπου.
Ας μη γελιόμαστε.
Από την άλλη πλευρά, ποτέ μου δεν είδα με καλό μάτι τον πολιτικό χαρακτήρα που έδινε στις εμφανίσεις του ο Γιώργος Νταλάρας. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει να είναι υπόλογος για την περιουσία που απέκτησε τραγουδώντας ή για τις πολιτικές κινήσεις της συζύγου του. Και σας ομολογώ ότι για μία στιγμή τον θαύμασα για το γεγονός ότι συνέχισε να τραγουδά παρά τους προπηλακισμούς. Πιστεύω ότι όλα αυτά αποτελούν ενδείξεις της σύγχυσης που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Αναζητούμε θύτες για την παρακμή που βιώνουμε, αποφεύγοντας να κοιτάξουμε πρώτα από όλα στον καθρέφτη. Βρίσκουμε λοιπόν επώνυμα πρόσωπα και ρίχνουμε σε αυτά όλες τις ευθύνες την ίδια στιγμή που αποθεώνουμε κάποια άλλα που λαϊκίζουν ασταμάτητα μπροστά στις οθόνες μας. Γιατί, αν το καλοσκεφτούμε, ποια η διαφορά μεταξύ ενός ιδιοκτήτη λάιφ στάιλ περιοδικού ή ενός τραγουδιστή με περιουσία και ενός εξίσου γνωστού προσώπου, που ασκεί πολιτική μέσω της οθόνης και ήταν μπλεγμένος στο περίφημο σκάνδαλο με το κότερο στη Μύκονο πριν λίγα χρόνια;
Όλοι προέρχονται από τον ίδιο χώρο και διαθέτουν μεγάλες περιουσίες. Απλά ο δεύτερος συνεχίζει να είναι της μόδας. Ένας από τους πολλούς αριστερούς με τις δεξιές τσέπες που συνεχίζουν να επιβιώνουν.
Η σύγχυση σε όλο της το μεγαλείο!