Ανεβαίνει ο Καραμανλής, τον επέβαλε ο ιμπεριαλισμός· κατεβαίνει ο Καραμανλής, τον κατεβάζει η πλουτοκρατία, που τώρα μετάνιωσε και θέλει ν’ ανεβάσει τον Παπανδρέου!
Καλά, και μεις ο λαός που πάμε και ψηφίζουμε, τι παριστάνουμε;
Την... μακρά χείρα πότε του ιμπεριαλισμού και πότε της πλουτοκρατίας; Μήπως μας έχουν κάνει λοβοτομή και μας έχουν μετατρέψει σε μαριονέτες που πάμε και ρίχνουμε στην κάλπη το ψηφοδέλτιο που μας ενεχείρησαν οι... λοβοτόμοι μας;
Έτσι όμως δεν έλεγαν παλιότερα και για τον Ανδρέα; «Αμερικανάκι» τον ανέβαζαν, «αμερικανάκι» τον κατέβαζαν κι ας έβγαζαν... φουσκάλες στο άκουσμα του ονόματός του οι Αμερικάνοι.
Αλλά μήπως και ο ίδιος ο Ανδρέας δεν έλεγε για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή πως μας τον είχε κουβαλήσει το ΝΑΤΟ το 1974; Τώρα πώς ο Καραμανλής, μόλις ήρθε, έβγαλε την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, ήταν ένα μυστήριο που ποτέ δε μας έλυσε ο Ανδρέας!
Όσο για το Σημίτη, είπαν, και τι δεν είπαν, για τα «ισχυρά συγκροτήματα» που τον επέβαλαν· κι ας είδαμε όλοι πώς δόθηκε η μάχη στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ και πώς και γιατί επικράτησε ο Σημίτης έναντι του Τσοχατζόπουλου και του Αρσένη.
Παρ’ όλα αυτά, ό,τι κι αν πεις, σε... αποστομώνουν μ’ ένα συγκαταβατικό χαμόγελο: «αυτά που είδατε γίνονται για το θεαθήναι· αυτοί που κινούν τα νήματα παραμένουν αθέατοι».
Μόνον οι ψηφοφόροι των αντιιμπεριαλιστικών κομμάτων και των εχθρών της πλουτοκρατίας, ως φαίνεται, κατορθώνουν να διασώσουν την έλλογη υπόστασή τους, να αποκόψουν τα νήματα της μαριονέτας που τους κινούν και να ψηφίσουν τελικά τους εκλεκτούς της καρδιάς τους. Όλοι εμείς οι άλλοι πηγαίνουμε σαν τους στραβούς στον Άδη.
Ασφαλώς εδώ έχουμε ακόμα ένα μυστήριο, μια αδιαπέραστη πανοπλία που φορούν οι δικοί τους οπαδοί, που τους καθιστούν άτρωτους στα... τρομερά όπλα που χρησιμοποιεί ο ιμπεριαλισμός και η πλουτοκρατία!
Σε αντίθεση με τα συνωμοτικά σενάρια που επινοούν τα κόμματα, που αδυνατούν ή δεν θέλουν να... μεγαλώσουν, ο λαός μας, παρά τα όποια κουσούρια του, μπροστά στην κάλπη εμφανίζεται σοβαρός και ώριμος. Και κάθε φορά αυτός και μόνον αυτός επιλέγει αυτόν από τον οποίον προσδοκά κάτι καλύτερο για τη ζωή του. Κάθε φορά εκλέγει το μη «χείρον» (όπερ και βέλτιστον), γιατί ο λαός δεν ξέρει από θεωρίες, δε χάνει τα μυαλά του με τα «επαναστατικά» θούρια και δε σκιαμαχεί με αόρατους εχθρούς κι αιμοδιψείς βρικόλακες, ο λαός δεν κοιτάζει τη ζωή από τα παράθυρα των κομματικών γραφείων· ο λαός δίνει καθημερινά τη μάχη της ζωής του, θέλει τον άρτον τον επιούσιον για ν’ αναθρέψει τα παιδιά του, θέλει το ανοιχτό σχολείο για να τα μορφώσει, το σύγχρονο νοσοκομείο με το γιατρό και τη νοσοκόμα στη θέση τους, τον αστυνομικό και τον πυροσβέστη στην ώρα του κινδύνου. Ο λαός θέλει κυβέρνηση να τον νοιάζεται, όταν χάνει τη δουλειά του ή όταν είναι πια ανήμπορος να εργαστεί. Ο λαός πριν απ’ όλα θέλει να κυβερνηθεί, γι’ αυτό ανάμεσα σ’ αυτούς που παρέχουν τα εχέγγυα της κυβερνησιμότητας επιλέγει αυτόν που κάθε φορά εμπιστεύεται πως θα του διασφαλίσει τα βασικά αγαθά της ζωής του. Έτσι εξηγείται και το «μυστήριο» της... αθανασίας του δικομματισμού. Ο λαός ως έλλογο σύνολο στα δημοκρατικά καθεστώτα, έχει την απαιτούμενη κριτική ικανότητα, έχει τη βιωματική ή ιστορική γνώση για να διακρίνει ποιος κυβερνά για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των «πλειόνων», όπως επιτάσσει η δημοκρατία, ή τα συμφέροντα των ολίγων, ποιος τιμά την εμπιστοσύνη του ή ποιος υποτιμά τη νοημοσύνη του, ποιος βολεύεται με την εύκολη κριτική και ποιος τολμά να καθίσει στην... ηλεκτρική καρέκλα της εξουσίας.
Κι όταν πορεύεται προς την κάλπη, όλα αυτά βαραίνουν στο μυαλό και στην καρδιά του και κανένας ιμπεριαλιστής και κανένας πλουτοκράτης δεν μπορεί ν’ αλλάξει την απόφασή του.
Ο λαός μας λοιπόν, κι όταν καταψηφίζει κι όταν υπερψηφίζει το κόμμα μας, είναι ώριμος και σοβαρός. Καιρός να ενηλικιωθούν και να σοβαρευτούν και οι ηγεσίες των κομμάτων μας, εάν θέλουν να έχουν μαζί τους το λαό.
Αλλιώς όσο κι αν βάζουν στη διαπασών τα μεγάφωνα, όσες γιγαντοαφίσες κι αν αναρτήσουν, όσο χαρτί κι αν σκορπίσουν στις πόρτες μας και στους δρόμους, θα παραμένουν μικροί κι αδύναμοι.
Μόνο εάν αποφασίσουν να μας πουν πώς αυτοί θα λύσουν τα προβλήματα που βιώνει η κοινωνία μας και πώς θα κυβερνηθεί καλύτερα η χώρα και ποιο μερίδιο ευθύνης οι ίδιοι αναλαμβάνουν για τη διακυβέρνησή της, υπάρχει ελπίδα ο λαός να τους προσέξει, να τους εκτιμήσει και να τους εμπιστευτεί. Και τότε υπάρχει πιθανότητα το «μικρομάγαζο» να γίνει σούπερ μάρκετ κι ύστερα «αλυσίδα» που θα τους ανεβάσει στην εξουσία. Κι αυτό θα γίνει είτε αρέσει στον ιμπεριαλισμό και στην πλουτοκρατία είτε δεν αρέσει, γιατί η πλειοψηφία του λαού, που αναδεικνύει στα κοινοβουλευτικά καθεστώτα τις κυβερνήσεις, δεν πρόκειται βέβαια να τους ζητήσει την άδεια.