Το «Ε» σήμερα φιλοξενεί το Χρήστο Παπαδόπουλο, τον «αιώνιο ταξιδευτή» του Αρχοντικού Γεωργιάδη, που ξεκίνησε να εκθέτει από την προηγούμενη Δευτέρα και θα συνεχίσει και μέσα στην ερχόμενη εβδομάδα.
Γνωστός για το 15χρονο βίο του στη Μυτιλήνη, ο ζωγράφος και ιδιοκτήτης του μπαρ «Εν Τεχνών», όπου συχνά φιλοξενούνται έργα δικά του ή άλλων καλλιτεχνών, μας μιλάει σήμερα αποκλειστικά για τη σχέση του με τη ζωγραφική, για την απουσία χώρου προβολής των καλλιτεχνών στη Μυτιλήνη, αλλά και για τη δύναμη του… facebook, που ο ίδιος έχει αξιοποιήσει στο έπακρον. Ζητώντας μας, επιπλέον, να μη χρησιμοποιήσουμε δική του φωτογραφία χάριν της συνέντευξης, αλλά αυτή του έργου από το οποίο πήρε και τον τίτλο της, η έκθεση αφού, όπως λέει: «Είμαι εγώ»…


Κάνεις κάτι τελείως δικό σου, που απ’ όσο ξέρω, το ξεκίνησες από πολύ μικρός. Σε καθοδήγησε ποτέ κάποιος;
«Ξεκίνησα να ζωγραφίζω από πέντε χρονών. Δεν μου έδειξε ποτέ κανείς, ούτε έχω κάνει σπουδές ποτέ. Έχω φάει ξύλο, γιατί στα τετράδια του σχολείου, ζωγράφιζα. Στην εποχή μου, η ζωγραφική ήταν χόμπι, όχι επάγγελμα. Το ’80 -όσο βρισκόμουν κάπου στην Ελλάδα- χρειάστηκε να ζήσω από τη ζωγραφική και κατάλαβα ότι κάποιοι ενδιαφέρονταν να αποκτήσουν αυτό που έκανα. Τότε κατάλαβα ότι υπάρχει ένα ενδιαφέρον πιο ουσιαστικό. Και μου έχουν πει ότι είμαι αναγνωρίσιμος».
Άλλαξες από τότε τον τρόπο που ζωγράφιζες;
«Φυσικά και όχι. Ποτέ δεν έχει αλλάξει ο τρόπος που ζωγραφίζω, ζωγραφίζω για μένα. Η πώληση των έργων δεν είναι αυτοσκοπός, δεν με απασχολεί καθόλου. Γι’ αυτό ασχολούμαι με άλλα αντικείμενα. Ωστόσο, δεν έχω πρόβλημα να αποχωριστώ τα έργα μου».
Το πρώτο «έργο» που έκανες, ποιο ήταν;
«Μια ροκ μπάντα, που έκανα όταν ήμουν πέντε χρονών. Δεν ήξερα τότε τι ήταν η ροκ μουσική φυσικά, τώρα το λέω έτσι. Κάπου είδα μια φωτογραφία, την έφερε το μυαλό μου. Με τις μπάντες έχω ιδιαίτερο πάθος και ακόμη δεν έχω καταφέρει να κάνω αυτό που έχω στο μυαλό μου σαν μπάντα».

Η ζωγραφική και το facebook

Πριν τρία χρόνια περίπου, είχες ζωγραφίσει εμπνευσμένος από την παράσταση των «Άστεγων», «Το λεωφορείο». Αυτό που δημιούργησες το φιλοξενούσες, μάλιστα, για καιρό στο χώρο του «Εν Τεχνών».
«Το ένα από τα δύο αυτά έργα, είχε γίνει σαν αφίσα για τους “Άστεγους”, αυτό με το “ιπτάμενο λεωφορείο”. Την έκανα μόνο βασισμένος στο σενάριο, χωρίς να έχω παρακολουθήσει πρόβες, κ.λπ. Το δεύτερο, έγινε μετά την παράσταση. Ήταν ένα δυνατό έργο, με καλό παίξιμο. Εκείνη τη χρονιά, όλοι ανέβαζαν καλά έργα».
Έκτοτε έχεις εκθέσει κι άλλα έργα σου, στο μαγαζί.
«Εκθέτω ό,τι κάνω. Στις κολώνες αλλάζω τα έργα συνεχώς, γιατί είναι και το ντεκόρ του μαγαζιού. Έχω κάνει πάνω από 1.000 έργα σύνολο. Τώρα έχουν μείνει κάποια από τα τελευταία που είχα βάλει, με θέμα “τα καφενεία”».
Τα θέματα σχετίζονται με τη Μυτιλήνη;
«Τίποτα δεν είναι από τη Μυτιλήνη. Στη Μυτιλήνη αναφερόμουν μόνο την πρώτη χρονιά που ήρθα. Άλλωστε, αρχικά ήρθα μόνο για να κάνω ζωγραφική. Μετά αποφάσισα να ασχοληθώ με θέματα άλλου προορισμού. Δυστυχώς, εδώ απουσιάζει η επαρκής προβολή των έργων. Από αυτή την άποψη, το facebook είναι χρήσιμο. Μπορεί να φιλοξενήσει άτομα, προσωπικότητες, καλλιτέχνες. Έχει επίπεδα, όσο το ψάχνεις, τόσο πιο βαθιά μπαίνεις. Και βοηθάει να προωθήσει κάποιος τη δουλειά του καλύτερα».
Εσύ έχεις λογαριασμό στο facebook;
«Φυσικά. Μέσω facebook, έχω βγάλει ένα σωρό προσκλήσεις και μάλιστα από ζωγράφους από όλον τον κόσμο και ιδιαίτερα αξιόλογους. Ο πρώτος χώρος που ανέβασα έργα μου, ήταν το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης και από εκεί άρχισαν οι προτάσεις και για άλλες ομάδες. Τώρα έχω 800 φίλους ζωγράφους από όλον τον κόσμο, που ζήτησαν οι ίδιοι να με γνωρίσουν. Ζωγράφους που μπροστά στα έργα τους, αυτά που κάνω εγώ, δεν είναι τίποτα και αυτοί λένε τα ίδια για μένα. Η ομάδα των Ισπανών ζωγράφων, με είχε ένα μήνα φωτογραφία προφίλ, τιμής ένεκεν. Ένας Ιταλός συλλέκτης, με είχε βάλει στο άλμπουμ με τους πίνακες του μήνα. Με έχουν κάνει μέλος σε ένα διεθνή διαγωνισμό, που φιλοξενεί τα καλύτερα ονόματα ζωγράφων σε όλο τον κόσμο. Το μήνυμά τους, από τον πρόεδρο του ιδρύματος, ξεκινάει με το “Γεια σου” στα αγγλικά…». Αυτό που τους ενδιαφέρει, είναι πως αυτό που κάνω, είναι μοναδικό. Σημασία έχει το αν αυτό που κάνεις, το κάνεις σωστά. Αν κάνεις μια φορά ένα κεραμίδι να κοιτάει προς αντίθετη φορά, είναι λάθος. Αν όλα σου τα έργα έχουν το κεραμίδι έτσι, είναι άποψη. Και σε όλες τις τέχνες, αυτό μετράει. Το να κάνεις εσύ το βήμα για κάτι δικό σου, όχι το να αναπαράγεις ξένη πνευματική περιουσία. Εκεί ξεχωρίζω εγώ και λέω: τεχνίτες και καλλιτέχνες. Η ιστορία δεν ανέφερε ποτέ κανέναν αντιγραφέα. Μπορεί να πέθαναν πλούσιοι, αλλά δεν τους ξέρει κανείς».

«Από τη Μυτιλήνη λείπουν χρήσεις χώρων»

Τι θεωρείς πως λείπει από τη Μυτιλήνη σε επίπεδο προβολής των καλλιτεχνών;
«Από την πόλη δεν λείπει τίποτα, έχει απ’ όλα. Αλλά δεν αξιοποιούνται, όπως θα έπρεπε, οι χώροι που υπάρχουν. Χρήσεις λείπουν. Κατ’ αρχήν δεν υπάρχει ένας χώρος, όπου θα μπορούσαν να προβάλλονται τα έργα των ζωγράφων. Ακόμη και το Επιμελητήριο, είναι μια σκληρή εμπορική πράξη, η οποία δεν αφορά καν τα μέλη του. Το κόστος ενοικίασης της αίθουσας, είναι πολύ μεγάλο και μάλιστα χωρίς να σου προσφέρεται καμία άλλη υποδομή. Το Δεκαπενταύγουστο, η έκθεση του Επιμελητηρίου ήταν άδεια. Και το Δημοτικό Θέατρο είναι αρκετά ανενεργό, δεν γίνονται πολλές εκδηλώσεις ώστε να υπάρχει ένα σημείο αναφοράς, για να πηγαίνει κόσμος στις εκθέσεις του φουαγιέ».
Η εμπειρία που έχεις από άλλες πόλεις, ήταν διαφορετική;
«Υπάρχουν εμπειρίες από άλλες πόλεις, αλλά δεν έχει σημασία αυτό. Εδώ ζούμε, αυτή είναι η πόλη που μας φιλοξενεί, το θέμα είναι “θέλουμε αυτό που γίνεται στον πολιτισμό ή δεν το θέλουμε”; Δεν μπορεί όλα να έχουν μόνο οικονομικό αντίτιμο. Ο πολιτισμός θα πρέπει να δίνεται δωρεάν, να τον εισπράττει όλος ο κόσμος. Έτσι, ακόμη και το Γεωργιάδη κάνει το αυτονόητο. Μόνο που είναι απομονωμένο και πέρα από τις προσπάθειες των εθελοντών που ασχολούνται με τη διοργάνωση των εκδηλώσεων, δεν το αγκαλιάζει κανένας άλλος».
Στο Αρχοντικό Γεωργιάδη εκθέτεις πρώτη φορά. Επισκέπτεται ο κόσμος την έκθεση; Τι κριτικές έχεις ακούσει;
«Στο Αρχοντικό Γεωργιάδη εκθέτω πρώτη φορά και τελευταία. Δεν είχαμε πάρα πολλούς επισκέπτες, ίσως γιατί έχει τύχει να συμπέσει η έκθεση και με άλλες εκδηλώσεις, κάτι που γίνεται συνέχεια τα τελευταία χρόνια. Σχόλια έχω ακούσει διάφορα. Και χρειάστηκε να δώσω και την απάντηση “εγώ δεν είπα ποτέ ότι είμαι ζωγράφος, εγώ ζωγραφίζω απλά”. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Γιατί έχουμε γεμίσει και ζωγράφους που δεν ζωγραφίζουν, παρά μόνο διδάσκουν».

Η σχέση με το πινέλο

Ο «αιώνιος ταξιδευτής» της έκθεσης, είσαι εσύ;
«Ναι, είναι αυτοβιογραφικός ο τίτλος, τόσο επειδή ζωγραφίζω όλη μου τη ζωή, όσο και επειδή αλλάζω τόπο συνέχεια, λόγω του αντικειμένου που ασχολούμαι, του μπαρ. Και το μυαλό μου, όμως, κάνει …σβούρες. Ταξιδεύω συνέχεια με το μυαλό, είμαι πάντα ταξιδευτής. Και το πεντάπτυχο που βρίσκεται στην έκθεση, είναι το βιογραφικό μου, αλλά το αφιέρωσα στη μνήμη του Μανώλη του Καλλιγιάννη».
Πότε έρχεται η στιγμή που θα πιάσεις το πινέλο;
«Η ζωγραφική για μένα, είναι μια ιεροτελεστία. Στο μυαλό μου ζωγραφίζω διαρκώς, πεταγμένες εικόνες. Με αυτόν τον τρόπο, ζω γεγονότα πολύ έντονα, σε πολύ γνώριμα επίπεδα. Κάποια στιγμή, κάποιες εικόνες ζευγαρώνουν και αρχίζει να δημιουργείται ένα έργο. Όταν είναι έτοιμο το έργο στο μυαλό μου, λείπει μόνο το τεχνικό σκέλος, το οποίο για μένα είναι και αγγαρεία καμιά φορά. Κι αυτό είναι ταξίδι. Όλη η ζωή».
Σε βοηθάει το να ζωγραφίζεις;
«Πολύ. Η ζωγραφική είναι ψυχοθεραπεία. Ζωγραφίζω μόνο όταν δεν είμαι καλά, όταν είμαι καλά, απλά ζω αυτό. Πολλές φορές προκαλώ τα γεγονότα, για την έμπνευση».
Υπάρχουν έργα που αγαπάς πιο πολύ από άλλα;
«Τα έργα είναι παιδιά μας. Στα παιδιά δεν κάνουμε διαχωρισμό, τα αγαπάμε το ίδιο, άσχετα με το αν κάποια δεν είναι το ίδιο καλά με τα άλλα. Κάποια έργα τα νιώθω πολύ όταν τα κάνω, αλλά μετά από κάποιο καιρό, δεν μου λένε κάτι και έτσι τα αποχωρίζομαι πιο εύκολα».
Τι τεχνική χρησιμοποιείς; Ζωγραφίζεις κάτι αυτή τη στιγμή;
«Ζωγραφίζω με μικτή τεχνική, πλαστικά, ακρυλικά και τέμπερες. Όχι λάδι, μόνο υδροδιαλυτά υλικά. Αυτή τη στιγμή κάνω μια σύνθεση μεγάλη, ένα πανηγύρι. Με μουσικούς κλπ., 35 άτομα συνολικά».
Γιατί δεν θέλεις να μπει φωτογραφία σου στη συνέντευξη;
«Εμένα ο κόσμος με ξέρει. Προτιμώ να μπει ένα έργο μου. Άμα βάλεις τα έργα, εγώ είμαι. Και στο ίντερνετ έτσι υπογράφω, με τα έργα μου όχι με φωτογραφία μου. Και όλες οι προτάσεις μου έγιναν έτσι. Τον καλλιτέχνη, τον ξεχωρίζεις γι’ αυτό που κάνει, όχι γι’ αυτό που είναι».