Στην Γκρέτα Φωτίου

Εάν καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια αναμένοντας τον ερχομό μιας οικολογικής δευτέρας παρουσίας πλανόμαστε.
Το υπάρχον έδαφος πρέπει να κρατηθεί με όλες μας τις δυνάμεις και σε όλα τα σημεία, για να σώσουμε ό,τι μας απομένει και να μπορέσουμε να ανασυγκροτήσουμε την κοινωνία πάνω στη βάση ενός περιβάλλοντος όσο το δυνατόν λιγότερο μολυσμένου και κατεστραμμένου.
Οφείλουμε να δημιουργήσουμε μία οικολογική κοινωνία, όχι μόνο επειδή μια τέτοια κοινωνία είναι ευκταία, αλλά κι επειδή είναι επιτακτικά αναγκαία.
Για να επιζήσουμε πρέπει να αρχίσουμε να ζούμε. Μια τέτοια κοινωνία συνεπάγεται μια ριζική αντιστροφή όλων των τάσεων που σημαδεύουν την ιστορική ανάπτυξη της κεφαλαιοκρατικής τεχνολογίας και της αστικής κοινωνίας - της ακραίας εξειδίκευσης των μηχανών και της εργασίας, της συγκέντρωσης των πόρων και των ανθρώπων σε γιγάντιες βιομηχανικές επιχειρήσεις και πόλεις, της στατικοποίησης της ζωής, του χωρισμού πόλης και υπαίθρου, της αντικειμενοποίησης της φύσης και των ανθρώπινων όντων.
Από την άλλη πλευρά, εάν η υπάρχουσα κοινωνία συνεχίσει επ’ αόριστον το ειδεχθές έργο της, τα οικολογικά προβλήματα που θα αντιμετωπίσουμε θα είναι πολύ πιο τεράστια από εκείνα που ταξινομούμε κάτω από το χαρακτηρισμό «μόλυνση» ή «φαινόμενο του θερμοκηπίου».
Μια κοινωνία βασισμένη στην παραγωγή για την παραγωγή είναι από τη φύση της αντι-οικολογική και επακόλουθό της είναι ένας κατασπαραγμένος φυσικός κόσμος, ένας φυσικός κόσμος του οποίου η οργανική πολυπλοκότητα έχει υποβιβαστεί από την τεχνολογία στο ανόργανο υλικό, που εξέρχεται στο τέλος της παραγωγής αλυσίδας.
Η οικολογία δίδει μία ευρύτερη αντίληψη για τη φύση και για τις σχέσεις της ανθρωπότητας με το φυσικό κόσμο. Βλέπει την ισορροπία και την ακεραιότητα της βιόσφαιρας σαν αυτοσκοπό. Γνωρίζει ότι η φυσική πολυμορφία πρέπει να υποθάλπεται, όχι μόνο επειδή όσο πιο πολυποίκιλα είναι τα συστατικά στοιχεία του οικοσυστήματος τόσο πιο σταθερό είναι το οικοσύστημα, αλλά κι επειδή η πολυμορφία είναι επιθυμητή καθ’ αυτή, μία αξία που πρέπει να γίνεται σεβαστή ως τμήμα μιας ανώτερης αντίληψης του ζώντος σύμπαντος. Οι επαΐοντες οικολόγοι έχουν ήδη δείξει ότι όσο πιο απλουστευμένο είναι ένα οικοσύστημα - όπως στην Αρκτική και στην έρημο ή στις περιοχές μονοκαλλιέργειας - τόσο περισσότερο εύθραυστο είναι και επιρρεπές στην αστάθεια, στις επιδημίες και στις καταστροφές.
Στην ουσία οτιδήποτε ζει σαν μέρος της χλωρίδας και πανίδας ενός οικοσυστήματος, παίζει ίσο ρόλο στη διατήρηση της ισορροπίας και ακεραιότητας του όλου.

*Ο Εμμανουήλ Μαρώλιας είναι ποιητής, ζει και εργάζεται στη Συκαμιά Λέσβου.