ΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙΡΟΥ

Κάποιοι πολιτευόμενοι οικονομολογούντες, οψίμως αφυπνισθέντες, μας συστήνουν την έξοδό μας από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Κι αυτό, λένε, θα είναι η γιατρειά μας για όλα τα «κακά» που μας έφερε το ευρώ και η Τρόικα (ως γνωστόν όλα τα κακά σε μας τους Έλληνες προέρχονται πάντοτε από τους ξένους· εμείς απλώς πάμε σαν τους... στραβούς στον Άδη!).
Και όταν ρωτάς τους «σοφούς» οικονομολόγους πώς με τη δραχμή μιας χρεοκοπημένης χώρας - που η ισοτιμία της θα είναι πέντε φορές κατώτερη απ’ αυτήν με την οποίαν μπήκαμε το 2000 στην ΟΝΕ - θα αγοράζουμε τρόφιμα από το εξωτερικό (σήμερα εισάγουμε τρόφιμα αξίας 4 - 5 δισ.), πώς θα προμηθευόμαστε φάρμακα, εργαλεία, μηχανήματα, αυτοκίνητα, πετρέλαιο κ.λπ., σου απαντούν: ναι, στην αρχή θα υπάρξουν δυσκολίες, αλλά με την ανάπτυξη, που θα επιτύχουμε, χάρη στο εθνικό μας νόμισμα, όλα θα αντιμετωπισθούν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα. Και όταν τους ξαναρωτάς, γιατί τόσα χρόνια, ως το 2000, που είχαμε το εθνικό μας νόμισμα, δεν επιτύχαμε την ποθητή ανάπτυξη και την οικονομική μας αυτοδυναμία, ή σιωπούν ή σου λένε πως φταίει ο... καπιταλισμός!
Αποφεύγουν, βέβαια, να πουν τη μόνη και απλή αλήθεια (και η απόκρυψη τής αλήθειας είναι μια μορφή του άθλιου λαϊκισμού όλων των εν Ελλάδι πολιτευομένων) ότι, εάν δεν στρωθούμε στη δουλειά, δεν πάψουμε να τα περιμένουμε όλα από την πολιτεία και να τα φορτώνουμε όλα στους πολιτικούς (ακόμα κι αν έχουν την πρώτη και κύρια ευθύνη για το κατάντημα της χώρας), εάν οι γονείς και οι δάσκαλοι δεν φροντίσουν να συμμαζέψουν τους νέους από τις καφετέριες και τα μπαρ, όπου ξημεροβραδιάζονται (ευτυχώς όχι όλοι), εάν δεν επιστρέψουμε στο χωράφι, στο εργαστήρι, στο εργοστάσιο, εάν οι δημόσιοι και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν παράγουν τόσα που να αξίζουν το μεροκάματο που παίρνουν, εάν οι εργοδότες δεν περιορίσουν την απάνθρωπη απληστία τους και δεν ανανήψουν από την καταστροφική βλακεία τους, να λατρεύουν το κέρδος ως τον μόνο επί της γης θεό, τότε προκοπή δεν πρόκειται να δούμε, όχι μόνον οι εν ζωή ευρισκόμενοι, αλλά ούτε και όσοι γεννηθούν τις επόμενες πολλές δεκαετίες.

Εκτός όμως από την ανάπτυξη που θα μας φέρουν οι σοφοί των τηλεπαραθύρων, όταν αποχωρήσουμε από την ΟΝΕ και την Ε.Ε., μας υπόσχονται και περισσότερη ανεξαρτησία και άφθονη εθνική υπερηφάνεια! Οι ανιστόρητοι κομπογιαννίτες της οικονομίας, εάν κάποτε ανελάμβαναν τη διακυβέρνηση της χώρας, δεν θα τη γύριζαν απλώς στη δεκαετία του ‘50 και στο επίπεδο της Αλβανίας του Εμβέρ Χότζα, αλλά θα έθεταν σε μεγάλο κίνδυνο την ίδια την ανεξαρτησία της χώρας και την εδαφική της ακεραιότητα. Η Ιστορία μάς διδάσκει ότι όσες φορές η Ελλάδα έμεινε μόνη, χωρίς φίλους και χωρίς ισχυρούς συμμάχους, υπέστη φοβερές εθνικές καταστροφές και απειλήθηκε η υπόστασή της ως ανεξάρτητου κράτους. Αρκεί να διαβάσουμε κάποιες σελίδες της Νεοελληνικής μας Ιστορίας και να δούμε πώς φθάσαμε στην «εθνική καταισχύνη», όπως ονομάστηκε η ήττα του 1897, κατά την οποία τα τουρκικά στρατεύματα έφθασαν ως τη Λαμία! Πώς και γιατί φθάσαμε στη Μικρασιατική Καταστροφή και στον ξεριζωμό από τις προαιώνιες εστίες τους ενός εκατομμυρίου Ελλήνων. Πώς και γιατί κατελήφθη από τα στρατεύματα του «Αττίλα» η μισή Κύπρος.
Ας φανταστούμε μια Ελλάδα όπως φιλοδοξούν να την κάνουν οι πολιτευόμενοι οικονομολόγοι μας: μια απομονωμένη μικρή χώρα στην άκρη της Βαλκανικής, περιστοιχιζόμενη από λαούς που εποφθαλμιούν ελληνικά εδάφη (η Αλβανία τη Θεσπρωτία, την κατ’ αυτούς Τσαμουριά, τα Σκόπια τη Μακεδονία, η Τουρκία τη δυτική Θράκη και το μισό Αιγαίο), μια χώρα που θα είναι η μοναδική εκτός Ε.Ε. ανάμεσα σε χώρες ενταγμένες ή συνδεδεμένες, δίπλα σε μια Τουρκία των 80 εκατομμυρίων, που αναπτύσσεται σε οικονομική και πολιτικοστρατιωτική υπερδύναμη, που διεκδικεί την κυριαρχία στο Αιγαίο και την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών του, μια χώρα στο σταυροδρόμι των τριών ηπείρων, εκτεθειμένη στους ανταγωνισμούς των μεγάλων δυνάμεων, στα κύματα των μεταναστών που την κατακλύζουν...

Ποιος θα μας υποστηρίξει και ποιος θα μας βοηθήσει, εάν βρεθούμε σε κατάσταση ανάγκης; Μήπως ο Τσάβες από τη Βενεζουέλα, ο φίλος του Τσίπρα, ή ο Κάστρο από την Κούβα, ο φίλος (;) της Παπαρήγα;
Με την παραμονή μας, λοιπόν, στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε. εξασφαλιζόμαστε απόλυτα; Όχι βέβαια. Υπάρχουν και εδώ, ανάμεσα στις ενταγμένες χώρες, τα αντιτιθέμενα συμφέροντα, κυρίως τα συμφέροντα των ισχυρών κρατών, υπάρχουν οι αδυναμίες και οι ατέλειες στη λειτουργία του οικονομικού και του πολιτικού ευρωπαϊκού συστήματος, υπάρχουν οι εσωτερικοί και εξωτερικοί ανταγωνισμοί, υπάρχει ακόμα σοβαρό έλλειμμα ηγεσίας και πολλές φορές ακολουθούνται λανθασμένες πολιτικές. Υπάρχει όμως σε εξέλιξη μια Ευρώπη που αναζητά την οικονομική και πολιτική της ολοκλήρωση. Οι λαοί της Ευρώπης διεκδικούν μια ανάπτυξη που θα έχει στο κέντρο της τον άνθρωπο, μια ανάπτυξη που θα σέβεται το φυσικό και το δομημένο περιβάλλον, μια Ευρώπη της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Αξίζει να αγωνιστούμε μέσα σ’ αυτή την Ευρώπη, δίπλα στους άλλους λαούς, κόντρα στα μεγάλα συμφέροντα και την εκμετάλλευση των αδύναμων, για μιαν Ευρώπη των λαών και όχι των μονοπωλίων. Εάν λιποτακτήσουμε απ’ αυτήν τη μάχη, μας αναμένει το ζοφερό παρελθόν· θα ξαναγυρίσουμε στη Βαλκανική της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.