Σε μια υγιή δημοκρατία χρειάζεται μια κυβέρνηση να κυβερνά με στόχο όχι πώς θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές, αλλά πώς θα κερδίσει ένα καλύτερο μέλλον για τις νεώτερες γενιές.
Χρειάζεται επίσης Αντιπολίτευση για να ελέγχει αποτελεσματικά την Κυβέρνηση και να αντιπαραθέτει τις δικές της προτάσεις, όπου κρίνεται απαραίτητο, με στόχο όχι την παρεμπόδιση του κυβερνητικού έργου, αλλά την ενίσχυση του παρεμβατικού ρόλου της κοινωνίας και την αποτελεσματικότερη και επ’ ωφελεία όλων των πολιτών άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής.
Και χρειάζεται, τέλος, μια Αριστερά που θα ανανεώνει το ιδεολογικό περιεχόμενο της πολιτικής, θα εμπνέει στους νέους πίστη σε ιδανικά και αξίες και θα καλλιεργεί τη συνείδηση συνευθύνης για την πορεία της κοινωνίας και του κόσμου.
Μια τέτοια, όμως, λειτουργία της δημοκρατίας μας παραμένει στόχος ανεκπλήρωτος και ζητούμενο, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως.
Στην Ελλάδα η πολιτική μας οργάνωση και λειτουργία, που προσδιορίζει ευρύτερα τη δημοκρατική μας ζωή, χαρακτηρίζεται από υποκρισία, κούφια συνθηματολογία, από έλλειψη γενικά εντιμότητας στη σχέση των πολιτικών και της πολιτικής με τους πολίτες.
Κόμματα που ορκίζονται στην πρόοδο αντιστρατεύονται την πρόοδο εμμένοντας σε αναχρονιστικές θέσεις· κόμματα που επαγγέλλονται την επανίδρυση και τον εκσυγχρονισμό του κράτους διαπρέπουν στην κομματική άλωση και λαφυραγώγηση του κράτους· κόμματα που κόπτονται υπέρ των συμφερόντων των εργαζομένων υπονομεύουν τις επενδύσεις και τη δημιουργία νέων θέσεων απασχόλησης· κόμματα που πλειοδοτούν για το δικαίωμα όλων στη μόρφωση και στην ισότητα των ευκαιριών αντιμάχονται κάθε προσπάθεια αναβάθμισης των σπουδών.
Ο τρόπος που αντιδρούν τα κόμματα εξουσίας όταν μεταπίπτουν από τη διακυβέρνηση της χώρας στην άσκηση της αντιπολίτευσης - και παγίως τα μικρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης - είναι κοινός: κάθε προσπάθεια αντικατάστασης του αναχρονιστικού, διεφθαρμένου και αναποτελεσματικού συστήματος καταγγέλλεται ως απόπειρα ολοκληρωτικού ελέγχου του κράτους από το κόμμα, ως σχέδιο εξόντωσης της μικρομεσαίας τάξης και εξυπηρέτησης των μεγάλων συμφερόντων, ως ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας κ.λπ..
Παρά τα όσα συσσώρευσε αυτή η πολιτική στα προηγούμενα χρόνια, παρά το αξιοθρήνητο κατάντημα του ελληνικού κράτους και τη διεθνή διαπόμπευσή του, παρά την κατάρρευση της δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας, ακόμα και σήμερα τα κόμματα της Μείζονος και Ελάσσονος Αντιπολίτευσης, καθώς κι ένα μέρος του κυβερνητικού κόμματος - το λεγόμενο «βαθύ ΠΑΣΟΚ» - εμφανίζονται αμετανόητα: «Ουδέν έμαθον κι ουδέν απέμαθον».
Όσα συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν στο 12μηνο, που διέρρευσε μετά τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009, δημιουργούν σοβαρές αμφιβολίες εάν και κατά πόσον οι ηγεσίες και τα στελέχη των κομμάτων διαθέτουν τη στοιχειώδη ικανότητα να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα, στην οποία βρίσκεται η χώρα μας και γενικότερα ο σύγχρονος κόσμος.
Καταπλήσσει η απλοϊκή λογική της αντίδρασης απέναντι στην επείγουσα ανάγκη της χώρας να δανειστεί το ποσό των 110 δισ., για ν’ αποφύγει την χρεωκοπία: θέλουμε τα 110 δισ. για να συνεχίσουν να καταβάλλονται οι μισθοί και οι συντάξεις, αλλά δε δεχόμαστε τους όρους των δανειστών μας, με τους οποίους εξασφαλίζεται η αποπληρωμή των δανείων!
Παράδειγμα επίσης κομματικού καιροσκοπισμού και φτηνού λαϊκισμού είναι ο τρόπος που αντέδρασε και η Μείζων και Ελάσσων Αντιπολίτευση, αλλά και μέρος του κυβερνητικού κόμματος, στη σημαντικότερη και τολμηρότερη μεταρρύθμιση, που έγινε για τη διοικητική αναδιάρθρωση του ελληνικού κράτους με το σχέδιο «Καλλικράτης».
Επί μήνες παρακολουθούσαμε την αναβίωση της «κοτσαμπασίδικης» παράδοσης από την οποίαν εμπνεόμενοι, οι «τιμαριούχοι» τοπικοί άρχοντες, καθώς και οι κομματικοί πάτρωνές τους, αγωνίζονταν για τη διαιώνιση του «τιμαρωτισμού» στη χώρα. Το ίδιο όμως δεν είχε συμβεί και με τον «Καποδίστρια»; Σήμερα οι τότε πολέμιοι του «Καποδίστρια» μεταμορφώθηκαν σε… θιασώτες του και αγωνίζονται να διασώσουν τις «καποδιστριακές» καρέκλες τους!
Έτσι εισήλθαμε στην προεκλογική περίοδο με την ανακήρυξη των υποψήφιων δημάρχων και περιφερειαρχών. Κι αμέσως έλαμψε, άστραψε και βρόντησε η «υπευθυνότητα», την οποία είχε κάνει σημαία η Ν.Δ. επί της εποχής τους τέως αρχηγού της Κ. Καραμανλή: στις εκλογές για την επιλογή των αυτοδιοικητικών αρχόντων να καταδικαστεί η πολιτική υπέρ του «Μνημονίου» της κυβέρνησης καθώς και εκείνων που το υπερψήφισαν (Μπακογιάννη - Καρατζαφέρης). Δε χρειάζεται, δηλαδή, η χώρα δημάρχους ικανούς - τουλάχιστον - να μαζεύουν τα σκουπίδια από τις πόλεις και τα χωριά μας ούτε περιφερειάρχες ικανούς για να διαχειριστούν τα εθνικά και ευρωπαϊκά προγράμματα και να εκτελούν έργα για την ανάπτυξη της περιφέρειάς τους;
Εκείνο που χρειαζόμαστε είναι: αρειμάνιους πολεμάρχους στον αγώνα κατά του «Μνημονίου», ικανούς να οργανώνουν διαδηλώσεις και να αντιστρατεύονται την όποια κυβερνητική προσπάθεια για την ανάταξη της οικονομίας και τον εκσυγχρονισμό του κράτους.
Στο μέτωπο αυτό για τη μετατροπή των αυτοδιοικητικών εκλογών σε πόλεμο ανατροπής του «Μνημονίου» συμπαρατάσσεται με την Αξιωματική Αντιπολίτευση και η λεγόμενη Αριστερά. Όχι θα έχαναν τη μεγάλη ευκαιρία για την… πρόοδο της χώρας!
Φοβούμαι επίσης ότι και κάποια… παλαιοντολογικά μαμούθ από τα έγκατα του «βαθέος ΠΑΣΟΚ» (ακραιφνείς «σοσιαλιστές» του τύπου Σακοράφα - Παναγιωτακόπουλου) ίσως συμπαραταχθούν - σιωπηρά - με το «αριστερό» μέτωπο κατά του «Μνημονίου», χολωμένοι και από τη ρήξη στην κομματικοκρατία, που αποτόλμησε ο Γ. Παπανδρέου με την επιλογή «εξωκομματικών» προσωπικοτήτων για τις δημαρχίες Αθήνας και Θεσσαλονίκης, καθώς και για την Περιφέρεια Πελοποννήσου.
Ο λαός, όμως, που ωρίμασε μέσα από διαψεύσεις και απογοητεύσεις, που διδάχτηκε πολλά την τελευταία δεκαετία, που έχει πια απαλλαγεί από ιδεοληψίες και προκαταλήψεις, που έχει αποτινάξει τη δουλεία στις μικρονοϊκές πολιτικές και τους «χάρτινους» ηγέτες, θα προχωρήσει και σ’ αυτές τις εκλογές με γνώμονα τις πραγματικές του ανάγκες και το καλώς εννοούμενο συμφέρον του, για να εκλέξει αυτοδιοικητικούς άρχοντες, τους άξιους και τους κατάλληλους, για να ανταποκριθούν στις ανάγκες του τόπου τους.
Και η ζωή θα προχωρήσει με όσους βλέπουν μπροστά και πιστεύουν στη δύναμή τους ν’ αλλάξουν προς το καλύτερο τα πράγματα.