Η ώρα είναι 9 το πρωί και το πλοίο της γραμμής για Αϊβαλί έχει ήδη ξεκινήσει. Ο καιρός, ηλιόλουστος μετά από τη χθεσινοβραδινή μπόρα. Ανάμικτα συναισθήματα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Συναισθήματα νοσταλγίας, για το περήφανο και ένδοξο παρελθόν των μικρασιατικών παραλιών, συναισθήματα θυμού για τη δίωξη και τον ξεριζωμό των Ελλήνων, αλλά και φορτισμένος ψυχολογικά για το τι εμπειρίες πρόκειται να ζήσω με το που πατήσω στα αιματοβαμμένα χώματα της Σμύρνης, του Αϊβαλιού και της Εφέσου όπου θα διαμείνουμε αυτές τις μέρες. Ο σκοπός αυτής της τριήμερης επίσκεψης είναι να διακονήσω στο αναλόγιο ως ψάλτης στις ακολουθίες όπου θα χοροστατούσε ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος.
Λίγο παραπάνω από μία ώρα στη θάλασσα, το πλοίο της γραμμής φτάνει στο Αϊβαλί, όπου μετά τον έλεγχο των ταυτοτήτων ή των διαβατηρίων ξεκινάμε για την Πέργαμο για μία σύντομη περιήγηση στο ιστορικό αυτό μέρος. Δεν μπορώ να μην αναφέρω την πολύ ευγενική συμπεριφορά και τον έκδηλο σεβασμό στο πρόσωπό μου και συγκεκριμένα στο ράσο άρα και στην ιεροσύνη μου. Συνειδητοποιώ ήδη από την αρχή (και γίνεται βεβαιότητα μέχρι το τέλος) πως τα βλέμματα των απλών καθημερινών ανθρώπων δε στέκονται καχύποπτα απέναντί μου αλλά απεναντίας, μου είναι αρκετά εξυπηρετικοί, χαμογελαστοί, σεβόμενοι την εθνική και θρησκευτική διαφορετικότητά μου.
Αργά το μεσημέρι, μετά από σχεδόν τρεις ώρες ταξιδιού με το λεωφορείο, φτάσαμε στην ιστορική Σμύρνη. Μία πόλη πλέον, των έξι εκατομμυρίων κατοίκων, της ξέφρενης κτηριακής ανάπτυξης, του πανέμορφου οδικού δικτύου, των χιλιάδων καταστημάτων. Μία πόλη πεντακάθαρη και σωστά οργανωμένη που φυσικά δε θυμίζει καθόλου την πόλη εκείνη που καιγόταν για μέρες κατά τη διάρκεια της μικρασιατικής καταστροφής.

Το πρωί της επόμενης μέρας, ξεκίνησα μαζί με την πατριαρχική συνοδεία για την Έφεσο, όπου θα τελούσε ο πατέρας Κύριλλος Συκής με το δευτερεύοντα διάκονο του Πατριαρχείου, πατέρα Ανδρέα, τη Θεία Λειτουργία στον τάφο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, χοροστατούντος του Οικουμενικού Πατριάρχου. Αρκετός κόσμος από όλη την Ελλάδα παρακολούθησε και συμμετείχε στη Θεία Λειτουργία περιμένοντας υπομονετικά στο τέλος να λάβει και την ευχή του Οικουμενικού Πατριάρχου. Το απόγευμα της ίδια ημέρας θα τελούσαμε τον Εσπερινό στην Παναγία την Αλατσατιανή.
Εκεί, στα Αλάτσατα, συνέβη ένα ιστορικό γεγονός. Στο Ναό των Εισοδίων της Θεοτόκου, ή αλλιώς στην Παναγία την Αλατσατιανή, θα γινόταν για πρώτη φορά μετά τη μικρασιατική καταστροφή ορθόδοξη ακολουθία. Και μόνο το γεγονός αυτό, όπως ήταν αναμενόμενο, σήμανε ορθόδοξο συναγερμό γι’ αυτό και πλήθος ορθοδόξων κατέκλυσαν το Ναό που τώρα λειτουργείται ως τζαμί. Μάλιστα για το λόγο αυτό δε μας επέτρεψαν να φοράμε τα υποδήματά μας. Όμως ήταν τόσος ο ενθουσιασμός και η λαχτάρα να τελεστεί η ακολουθία, που κανείς από τους παρευρισκομένους δεν αντέδρασε στο αίτημα των Τούρκων. Ομολογώ πως αισθάνθηκα ρίγος όταν έψαλλα σε αυτόν το χώρο. Συγκινήθηκα όταν θεώρησα για μία στιγμή πως ήμουν ο πρώτος που έψελνε εκεί μετά από τόσα χρόνια. Δάκρυα ιστορικής μνήμης αλλά και ικανοποίησης κυλούσαν από τους προσκυνητές. Και στο μέσον, η καταπληκτική φυσιογνωμία του Πατριάρχου…
Το επόμενο πρωινό, Κυριακή του Τυφλού, θα τελούσαμε τη Θεία Λειτουργία στην Αγία Φωτεινή στη Σμύρνη. Ένας πρώην προτεσταντικός ναός των Ολλανδών, μετατράπηκε εκεί γύρω στο 1950 σε ορθόδοξο ναό. Οι Αρχές του τόπου μας αλλά και της Σμύρνης, παρούσες. Πολιτιστικοί σύλλογοι και εκδρομείς από όλη την Ελλάδα κατέκλυσαν το ναό και την αυλή. Χώροι που τελικά ήταν αρκετά στενοί και μικροί για να χωρέσουν τόσους προσκυνητές. Στο λόγο του ο Πατριάρχης ευχαρίστησε τους πάντες και τον καθέναν προσωπικά για τη συμμετοχή του στο οδοιπορικό αυτό προσκύνημα.

Γεμάτος εμπειρίες, πλήρης συναισθημάτων, αγνοώντας τη σωματική κούραση των ημερών ξεκίνησα μαζί με τον πατέρα Κύριλλο και τη συνοδεία του για το δρόμο της επιστροφής. Προορισμός και κατάληξη του ταξιδιού πάλι το Αϊβαλί, από όπου θα παίρναμε το καραβάκι της γραμμής για τον επαναπατρισμό μας και την επιστροφή μας στην καθημερινότητά μας. Λίγο πριν φτάσουμε στο Αϊβαλί κάναμε μία στάση στη Φώκαια όπου απόλαυσα τη φυσική ομορφιά αυτού του μικρού τόπου.
Αναλογίζομαι, σκέφτομαι, προβληματίζομαι… Προσπαθώ να θυμηθώ ό,τι έμαθα από την ιστορία για τα μέρη αυτά. Συγκρίνω το τότε με το τώρα. Βιώνω και βλέπω την ανάπτυξη των απέναντι παραλίων και τη συγκρίνω με τη δική μας μιζέρια. Θυμώνω για τα ιστορικά λάθη του παρελθόντος… αλλά προσπαθώ να ζήσω στο παρόν. Ομολογουμένως η ιστορία έχει γραφτεί και δεν αλλάζει. Θεωρώ πως λάθος τακτικές και πολιτικές εφαρμόστηκαν και από τις δύο πλευρές. Δε στέκομαι πολύ σε αυτά, αλλά θέλω να κάνω ένα βήμα παραπάνω και να δώσω ένα νόημα σε αυτό μου το ταξίδι. Ο ήλιος ανατέλλει και φωτίζει όλους τους ανθρώπους. Οφείλουμε ως χριστιανοί αλλά και ως άνθρωποι να ζούμε ειρηνικά με τον άλλον, σεβόμενοι τη διαφορετικότητα.
Αυτός ο σεβασμός που χτίζεται ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια αποδίδει καρπούς, γι’ αυτό και φτάσαμε να τελέσουμε τον Εσπερινό στην Παναγία την Αλατσατιανή, γι’ αυτό και λειτουργήσαμε στον τάφο του Αγίου Ιωάννου στην Έφεσο και στην Αγία Φωτεινή στη Σμύρνη. Εύχομαι και προσεύχομαι με τη Χάρη του Θεού να αξιωθώ ξανά και ξανά να έχω τέτοιες βιωματικές εμπειρίες.