Εμπρός Εβδομαδίαια Εφημερίδα Νομού Λέσβου - Γυμνασιάρχου Ολυμπίου 4 - Mυτιλήνη - 81100
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Βλάζια Φαϊδά
Ποίηση
Μυτιλήνη 2009, σελ. 75
Η Βλάζια Φαϊδά γεννήθηκε στη Μυτιλήνη. Έχει ζήσει πολλά χρόνια στο εξωτερικό και έχει ταξιδέψει πολύ στον κόσμο. Σήμερα ζει μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών του Αττικού Πνευματικού Ομίλου Γλυφάδας και της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών Συγγραφέων Πέντε Ηπείρων. Έχει ασχοληθεί με τις τέχνες και τα γράμματα πολλά χρόνια, συμμετέχοντας σε ανθολογίες ποίησης και έχει διακριθεί με βραβεία και επαίνους. Έχει εκδώσει τη συλλογή ποιημάτων με τον τίτλο «Λάψαρνα» και υπό έκδοση έχει μία ακόμη συλλογή, που θα έχει τίτλο «Κάβο - Νιρβάνα».
Η παρούσα συλλογή, που πήρε το όνομά της από την περιοχή της δυτικής Λέσβου, όπου στην αρχαιότητα υπήρξε οικισμός, αφιερώνεται από την ποιήτρια στα αγαπημένα Λάψαρνα «που αιώνες τώρα κουβαλούν στην αγκαλιά τους το όμορφό τους όνομα και την παλιά τους ιστορία, αντικρίζοντας από μακριά τα βουνά της Τρωάδας και ακούγοντας από τα Ορφίκια τη λύρα του Ορφέα».
Περιέχει 34 ποιήματα μοιρασμένα σε τρεις ενότητες, με τους τίτλους: Ανεμοψιθυρίσματα της ζωής, Ανεμοψιθυρίσματα της ζωής και της περιπέτειας, Ανεμοψιθυρίσματα της ζωής και του κόσμου.
Ως μικρό δείγμα γραφής παραθέτουμε το ποίημα «Δύο παλιόφιλοι (Η Θάλασσα και ο Λαψαρνόβραχος)»:
«- Την είπαν μάγισσα τρελλή, την είπαν ξελογιάστρα, / που μεσ’ τα σπλάχνα της κρατά πόλεις, στοιχειά και κάστρα, / που η καρδιά της είναι σίδερο, πασπαλισμένο μέλι / αγύρτισσα, αθεόφοβη, σαν ξωτικό πλασμένη. / - Τον είπαν λεβεντόκορμο, πέτρινο στυλοβάτη, / της μάννας γης στερνό παιδί, του κύκλωπα το χάδι, / των μοναχών η μοναξιά, των δυνατών η εικόνα, / αδάμαστο, πικρόκαρδο, απ’ την αιώνια σιωπή πιο σιωπηλό ακόμα. // - Οι δύο μαζί στεριώσανε, και πάνε χρόνια μύρια, / εκείνη του φιλά τα γόνατα, εκείνος της φιλά τα χείλια… / Και φεύγουν διαβατάρικα πουλιά, φεύγουν γενιές ανθρώπων, / οι μοίρες γράφουν, σβήνουνε, ζωές φτωχών και αρχόντων. / - Μα αυτοί μένουν πάντα μαζί, και είναι πάντα οι ίδιοι, / γράφουν αιωνιότητα στα χρόνια και στα λήθη, / εκείνη η αδυσώπητη, η θάλασσα, η πλανεύτρα, / και ο βράχος, ο Λαψαρνόγονος, αθανασίας στέμμα.»
Ποίηση
Μυτιλήνη 2009, σελ. 75
Η Βλάζια Φαϊδά γεννήθηκε στη Μυτιλήνη. Έχει ζήσει πολλά χρόνια στο εξωτερικό και έχει ταξιδέψει πολύ στον κόσμο. Σήμερα ζει μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών του Αττικού Πνευματικού Ομίλου Γλυφάδας και της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών Συγγραφέων Πέντε Ηπείρων. Έχει ασχοληθεί με τις τέχνες και τα γράμματα πολλά χρόνια, συμμετέχοντας σε ανθολογίες ποίησης και έχει διακριθεί με βραβεία και επαίνους. Έχει εκδώσει τη συλλογή ποιημάτων με τον τίτλο «Λάψαρνα» και υπό έκδοση έχει μία ακόμη συλλογή, που θα έχει τίτλο «Κάβο - Νιρβάνα».
Η παρούσα συλλογή, που πήρε το όνομά της από την περιοχή της δυτικής Λέσβου, όπου στην αρχαιότητα υπήρξε οικισμός, αφιερώνεται από την ποιήτρια στα αγαπημένα Λάψαρνα «που αιώνες τώρα κουβαλούν στην αγκαλιά τους το όμορφό τους όνομα και την παλιά τους ιστορία, αντικρίζοντας από μακριά τα βουνά της Τρωάδας και ακούγοντας από τα Ορφίκια τη λύρα του Ορφέα».
Περιέχει 34 ποιήματα μοιρασμένα σε τρεις ενότητες, με τους τίτλους: Ανεμοψιθυρίσματα της ζωής, Ανεμοψιθυρίσματα της ζωής και της περιπέτειας, Ανεμοψιθυρίσματα της ζωής και του κόσμου.
Ως μικρό δείγμα γραφής παραθέτουμε το ποίημα «Δύο παλιόφιλοι (Η Θάλασσα και ο Λαψαρνόβραχος)»:
«- Την είπαν μάγισσα τρελλή, την είπαν ξελογιάστρα, / που μεσ’ τα σπλάχνα της κρατά πόλεις, στοιχειά και κάστρα, / που η καρδιά της είναι σίδερο, πασπαλισμένο μέλι / αγύρτισσα, αθεόφοβη, σαν ξωτικό πλασμένη. / - Τον είπαν λεβεντόκορμο, πέτρινο στυλοβάτη, / της μάννας γης στερνό παιδί, του κύκλωπα το χάδι, / των μοναχών η μοναξιά, των δυνατών η εικόνα, / αδάμαστο, πικρόκαρδο, απ’ την αιώνια σιωπή πιο σιωπηλό ακόμα. // - Οι δύο μαζί στεριώσανε, και πάνε χρόνια μύρια, / εκείνη του φιλά τα γόνατα, εκείνος της φιλά τα χείλια… / Και φεύγουν διαβατάρικα πουλιά, φεύγουν γενιές ανθρώπων, / οι μοίρες γράφουν, σβήνουνε, ζωές φτωχών και αρχόντων. / - Μα αυτοί μένουν πάντα μαζί, και είναι πάντα οι ίδιοι, / γράφουν αιωνιότητα στα χρόνια και στα λήθη, / εκείνη η αδυσώπητη, η θάλασσα, η πλανεύτρα, / και ο βράχος, ο Λαψαρνόγονος, αθανασίας στέμμα.»