Η απεικόνιση, η χρωματική σύνθεση, η θεματολογία, η προσαρμογή του έργου στα σύγχρονα δεδομένα, ο τρόπος που εκτίθεται και η εξέλιξή του ακολουθεί μια πορεία με βαθύτερα ψυχοκοινωνικά δεδομένα. Ο ίδιος δεν επεξεργάζεται ούτε εννοιοποιεί αυτό που συνθέτει. Με μια εσωτερική παρόρμηση καλλιτεχνικής και κοινωνικής επιβίωσης εκφράζει απλώς την αμυντική και επιθετική λειτουργία της ύπαρξής του. Δεν κρίνει ούτε αξιολογεί το έργο του. Δεν το κατατάσσει, δεν το συγκρίνει, δεν το ιεραρχεί.
Ο Πέρρος δεν είναι διανοούμενος. Εκπέμπει με φυσικότητα αισθητικά επεξεργασμένη τη βιωματική του αντίληψη για τον κόσμο που ζει. Φυσικά, μόνο του αισθητικού κόσμου και ειδικότερα των βασικών στοιχείων του πρωτογονισμού του. Δηλαδή της φύσης και της γυναίκας. Η φύση σε μια γαλήνια, δεκτική, μητρική μορφή αναπαράγεται στο παθητικό της στοιχείο. Και η γυναίκα απρόσωπη κρύβει ένα απωθημένο φόβο να αντικρίσει την πραγματικότητα της αληθινής μορφής, αποπροσωποποιώντας τη, και προτιμά να δείξει το άγνωστο της ύπαρξής της. Μεταφέρει φυσικά σχήματα και μορφές στον κόσμο του ονείρου που όλα είναι ακίνδυνα και παύουν να είναι απειλητικά γι’ αυτόν.
Αν τα χρώματα από φυσικής πλευράς είναι συχνότητας που εισπράττονται και αποδίδονται με μια βιοορμονική νευροφυσιολογική λειτουργία, τότε σίγουρα αυτή η διεργασία δεν περνά μόνο από νευρώνες του εγκεφάλου, αλλά στον Πέρρο διηθείται από το ασυνείδητό του. Μια διήθηση που φιλτράρει πάλι τον τραυματικό τους χαρακτήρα και αποδίδει μόνο τη γαλήνια ηρεμιστική του ιδιότητα. Γι’ αυτό, ενώ ο ίδιος πολλές φορές έχει το νευρωτισμό, την ανησυχία και την εκκεντρικότητα σαν ψυχολογικό του στοιχείο, το έργο που παράγει έχει αγχολυτικό, ηρεμιστικό αποτέλεσμα.
Ο Πέρρος είναι λαϊκός καλλιτέχνης, αλλά ακουμπά περισσότερο την «ελίτ της κοινωνίας», γιατί ακριβώς δίνει στην τάξη αυτή (όταν τουλάχιστον βγαίνει έξω από το συρμό της φήμης) αυτό που της λείπει. Η «ελίτ» φεύγει από το κοινωνικό πλαίσιο της αναζήτησής της και ακουμπά την αλήθεια της απλότητας.
Δύσκολα τολμά αλλαγές θεματογραφίας. Ο ίδιος είναι άνθρωπος των σταθερών συνηθειών. Αυτό είναι το αδύνατό του σημείο. Έχει το κίνδυνο να καθηλωθεί σ’ ένα ή δύο θέματα. Χρειάζεται να κεντρίσει κανείς τη φιλοδοξία, τον ερωτισμό του και την υστεροφημία του για να το κάνει. Η Μούσα είναι γυναίκα. Ο ίδιος δε θα αφηνόταν εύκολα στην κυριαρχία της γυναίκας. Δεν έχει ανάγκη από Μούσα. Η έμπνευση βγαίνει με ανεξήγητο ρυθμό και τρόπο από μέσα του, ακολουθώντας πάντα μια άγνωστη ίσως για τους άλλους σκοπιμότητα. Ο Πέρρος είναι ταυτόχρονα ο μικρός και ο μεγάλος.

* Ο Γιώργος Κωμαΐτης είναι ψυχίατρος και φίλος του «ατόμου».