Για κανένα λόγο δε θα ήθελα να καταχραστώ την υπομονή σας, αλλά μιας και καταπιάστηκα, τις δυο προηγούμενες εβδομάδες, με το θέμα των λέξεων (με την έμπνευση κι όσους ξέρουν να τις γράφουν) θα μου επιτρέψετε να ασχοληθώ και σήμερα μ’ αυτές. Αν και γνωρίζω πως με το να επανέρχεσαι στα ίδια γίνεσαι κουραστικός, μονότονος και επαναληπτικός, ελπίζω να μη γίνομαι τίποτα απ’ όλα αυτά. Άλλωστε, έχω κυριολεκτικά ανοίξει τόσες φορές τον εαυτό μου όλον σε σας, με τόσα και με τόσα, οπότε μια φορά ακόμη, τι πειράζει…
Θεωρώ τα γραφτά μου αρκετά εξομολογητικά, γι’ αυτό κι εδώ θέλω να κάνω αναφορά σ’ αυτές τις υπέροχες και άγνωστες λέξεις που με βασανίζουν και πάντα τις ψάχνω για να τα στολίζω. Υπέροχες, γιατί μ’ αυτές τα χρωματίζω, και άγνωστες, γιατί τόσα χρόνια μακριά από τούτα τα χώματα, ήταν επόμενο να μην τις κατέχω. Έπρεπε, ωστόσο, να τις ψάξω - και τις έψαχνα επίμονα - να τις βρω σε λεξικά, σε βιβλία, σε γραφτά, με αποτέλεσμα να έχω καταντήσει ένας πεισματάρης και αθεράπευτος λεξιθήρας. Εν τω μεταξύ, κάθε φορά, διαπίστωνα πως κάποιες τις αγνοούσα τελείως κι άλλες, παρ’ ότι ο απόηχός τους κι αυτό που κουβαλούσαν με έφτανε - έστω κάπως θολά -, τις είχα ξεχασμένες. Είναι φυσικό πως όσο περισσότερες λέξεις γνωρίζει και χειρίζεται κανείς, τόσο καλύτερα μπορεί να εκφραστεί και να αποδώσει πιο σωστά τις σκέψεις του.
Έσκυβα λοιπόν και με υπομονή τρυγούσα την κάθε καινούργια λέξη, σαν πολύτιμο και σπάνιο λιθαράκι γεμίζοντας σιγά-σιγά το καλάθι μου από την αστείρευτη δεξαμενή της γλώσσας μας. Αυτό ήταν για μένα θησαυρός! Απ’ αυτή τη σοδειά τραβούσα - και τραβάω - για να αντικαταστήσω τις δικές μου φτωχές και τετριμμένες λέξεις, βοηθώντας, όποτε χρειαζόταν, το περιορισμένο και μέτριο λεξιλόγιό μου. Απ’ αυτές διαλέγω όταν θέλω να γεφυρώσω τα συναισθήματά μου με την έκφραση. Γι’ αυτό συνηθίζω πάντα να λέω πως το γραφτό μου, μέχρι να βγει… το παιδεύω.



Σ’ αυτήν τη διαδικασία, λοιπόν, έχω πιάσει τον εαυτό μου ν’ ανοίγει διάλογο με τις νέες αυτές λέξεις μέχρι να καταφέρει να «κολλήσει» την κατάλληλη εκεί που πρέπει. Τότε αλαφρώνω, ευχαριστιέμαι κι ευγνωμονώ την πηγή και τη φωλιά απ’ όπου τις ξετρύπωσα. Άλλες φορές παίζω μαζί τους για να τις ξεγελάσω, ιδιαίτερα κάτι ατίθασες και προκλητικές που, με την έπαρσή τους, με δυσκολεύουν. Άλλες πάλι με αναγκάζουν να στέκομαι άναυδος και να υποκλίνομαι, στο νόημα, στην έννοια, στη σημασία τους. Είναι όμως και μερικές που έχουν κάτι ιδιοτροπίες και παραξενιές, αφού κάθε μία μπορεί να ερμηνεύεται με χίλιους διαφορετικούς τρόπους κι ο καθένας να τις ορίζει και να τις νιώθει αλλιώτικα… Ακόμη κι αυτές οι άηχες, που η σιωπή τους με φοβίζει, έχουν τη γοητεία τους. Υπάρχουν κι εκείνες που αν και δεν είναι εύκολο να τις εκφέρεις, το ειδικό τους βάρος τις κάνει περίπλοκες και δύσκολες για τα δικά μου μέτρα. Αυτές τις αφήνω στο καλάθι… να ωριμάσουν.
Οι λέξεις, το έχουμε πει, υπάρχουν. Δεν τελειώνουν, δεν εξαντλούνται, δεν κουράζονται, πάντα κάτι εκφράζουν, σημαντικό ή ασήμαντο δεν έχει σημασία. Ανανεώνουν και εναλλάσσουν νοήματα, συνδέουν το «άδηλο και το ρητό». Γίνονται τα πάντα πάνω σε ένα τίποτα και χαράσσουν πορείες και μοναδικά ταξίδια. Με τη βοήθεια αυτών χαράζω κι εγώ τα δικά μου ταξίδια. Κι έτσι όπως ξεχύνονται πάνω στο άφωνο χαρτί και η μια ακολουθεί την άλλη στη ρότα τους, απολαμβάνω τις σκανταλιές και τις διαμάχες, τα αγκαλιάσματα και τις χαρές τους. Κάποιες τσακώνονται μεταξύ τους, γκρινιάζουν και πεισμώνουν, άλλες φιλιώνουν, μονιάζουν κι αγαπιούνται, μα τελικά όλες καταφέρνουν να ζευγαρώσουν. Και το πιο συναρπαστικό είναι πως καταλήγουν να γεννούν και… να σημαίνουν.