Δραττόμενη της ευκαιρίας από την επίσκεψη της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χίλαρυ Κλίντον, στην Ελλάδα, ξαναδιάβασα αυτό το υπέροχο το βιβλίο, με τίτλο: «Ζητείται: Ένα θαύμα για την Ελλάδα» του Paul A.Porter.
Είναι το ημερολόγιο του Porter, ενός προεδρικού απεσταλμένου της Αμερικής που επισκέφθηκε την Ελλάδα από 20 Ιανουαρίου έως 27 Φεβρουαρίου 1947, με σκοπό να παρουσιάσει την τραγική πραγματικότητα της εποχής στην αμερικανική κοινή γνώμη ώστε να δοθεί η αμερικανική βοήθεια στη χώρα μας. Για χρόνια το βιβλίο αυτό ήταν απαγορευμένο στην πατρίδα μας, γιατί παρουσίαζε την ελληνική πραγματικότητα κατά τη διάρκεια του εμφυλίου και φυσικά ενοχλούσε... Τώρα βέβαια υπάρχει μεταγλωττισμένο στα ελληνικά από το 2006.
Θα ήταν ακραίο να προσομοιάσω τη Χίλαρυ με τον Porter, παρ’ ότι επισκέφθηκαν τη χώρα μας σε σχεδόν όμοιες καταστάσεις κρίσης με παρόμοια αποστολή. Θα ήθελα όμως να σας αναφέρω ορισμένα αποσπάσματα του βιβλίου τα οποία βρήκα άκρως ενδιαφέροντα και μου έκαναν τρομερή εντύπωση, γιατί πιστεύω ότι, αν και γράφηκαν το 1947, «προφητικά» θα έλεγα αναφέρονται στη σημερινή πραγματικότητα.

«[...] η πρώτη ημέρα εργασίας στην Αθήνα επιβεβαιώνει τις εντυπώσεις που αποκομίζει κανείς διαβάζοντας τις αναφορές και τα έγγραφα στην Ουάσινγκτον. Έχουμε ένα φτωχό λαό, με μια ανίκανη κυβέρνηση και ένα πολιτικό σύστημα το οποίο απαιτεί από τους υπουργούς να έχουν ως κύριο μέλημά τους την παραμονή στο αξίωμα, παραμελώντας τα προβλήματα της ανοικοδόμησης και την επαναδραστηριοποίηση του εμπορίου και των συναλλαγών.
»Δεν υφίσταται εδώ κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Αντ’ αυτού υπάρχει μια χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, μερικών χειρότερων από άλλους, που είναι τόσο απασχολημένοι με τον ατομικό τους αγώνα για εξουσία, που δεν έχουν το χρόνο, αν υποθέταμε ότι είχαν την ικανότητα, να αναπτύξουν μια οικονομική πολιτική.
[…] Είναι εμφανές ότι στο έδαφος της πολιτικής ίντριγκας, της διαφθοράς και της εκμετάλλευσης δεν μπορεί να ευδοκιμήσουν ανοικοδόμηση και η ανάπτυξη. Είναι σκληρή αυτή η γενικολογία, αλλά αποτελεί συγκρατημένη εκτίμηση όσον αφορά τα δεινά της Ελλάδας. Το κατά πόσον αυτή η χώρα έχει τις δυνατότητες να απολαύσει τους καρπούς μιας αληθινής δημοκρατίας είναι το μέγα ερώτημα. Δεν έχω δει καμμία ηγεσία - ούτε δεξιά ούτε αριστερή ούτε κεντρώα - που να δίνει ελπίδες για ορθή αξιοποίηση των πόρων και της εργασίας αυτού του λαού, ώστε να βελτιωθεί έστω και ελάχιστα το ριζικό του.

[…] Αίσθησή μου είναι ότι το ελληνικό κράτος, έχοντας υποβάλει αίτηση βοηθείας και εποπτείας, έχει θέσει στο μέτρο αυτό όρια στην ίδια του την εθνική κυριαρχία. Αν πρόκειται να πραγματοποιήσουμε μία τόσο μεγάλη επένδυση με στόχο την ανάκαμψη της Ελλάδας, η κοινή λογική λέει ότι η απόφαση αυτή υπαινίσσεται και τη χρήση μέσων που απαιτούνται ώστε η ανάκαμψη να είναι τελεσφόρος. Την πραγματικότητα αυτή η ελληνική κυβέρνηση την έχει αναγνωρίσει και την έχει συμπεριλάβει στην ελληνική notam. […]»
Οι αλήθειες που καταγράφονται στο βιβλίο είναι συνταρακτικές. Πιστεύω ότι θα συμφωνήσετε όλοι στο γεγονός ότι οι ομοιότητες της ελληνικής κατάστασης του «τότε» με το «σήμερα» είναι καταπληκτικές, σε τέτοιο σημείο που ο αναγνώστης εύλογα διερωτάται σε τι έχει αλλάξει η Ελλάδα από τότε. Αυτή είναι μία προφανής και έντονη αίσθηση, που πηγάζει από την ανάγνωση του τίτλου του βιβλίου μέχρι και το περιεχόμενο της έκθεσης του Porter.
Το μνημόνιο που έχουμε σήμερα, τότε το ονομάζαμε «notam». Την πτώχευση και η χρεωκοπία τού «τότε», σήμερα την ονομάζουμε επιλεκτική χρεωκοπία. Τον εμφύλιο της εποχής πώς τον αποκαλούμε σήμερα; Μήπως επιλεκτικό εμφύλιο; Με τα ΜΑΤ, τους αγανακτισμένους στις πλατείες, αντάρτικο πόλεων και προπηλακισμούς πολιτικών;
Δεν θα επαναλάβω το κλασικό εφεύρημα «τα συμπεράσματα δικά σας» που χρησιμοποιούν πολλοί όταν δεν έχουν να πουν κάτι. Πιστεύω ότι οφείλουμε να κάνουμε κάτι.
Μια στροφή πριν από το τέλος.