Είναι μερικά πράματα στη ζωή, που σε κρατάνε με την ανάσα κομμένη, την καρδιά μαυρισμένη και τα μάτια στραμμένα αψηλά.
Είναι οι στιγμές που βουτάμε στη θλίψη κι απαντέχουμε μετρώντας σαν τις χάντρες τα δευτερόλεπτα, τις στιγμές, της καρδιάς μας τους χτύπους και τις δυνάμεις μας α θε ν’ αντέξουνε. Και διαπιστώνουμε πως, ναι, η ζωή μας, αυτή η τρίχα που αιωρείται ανάμεσα γης κι ουρανό, αυτή η τόσο λεπτή μα και δυνατή χαραματιά που μας κρατά στον απάνω κόσμο και μας ξεχωρίζει από τα ζώα, ναι, είναι το παν· το μεγαλείο και το νόημα να λεγόμαστε ανθρώποι.
Τούτες τις σημαδιακές κι αφόρητα σκληρές στιγμές, είμαστε πρόθυμοι να πετάξουμε στο καλάθι των αχρήστων εγωισμούς ζήλιες κακίες κι έχτρητες, να παραγκωνίσουμε το άπληστο κυνήγι των φθαρτών υλικών, και να κρατήσουμε μόνο της καρδιάς μας, της καρδιάς των ανθρώπων μας τους χτύπους ηχηρούς. Ζωογόνους.
Θυμάσαι; Ήταν θαρρώ, επροψέ σαν αρρώστησε βαριά ο δικός μας ο άνθρωπος. Ο φίλος, ο συγγενής, μπορεί κι εμείς οι ίδιοι.
Φτερουγίζει ακόμα ο νους μας προς τις αραχνιασμένες εκείνες τραγωδίας μέρες.
Ευκή μου, μακάρι και ποτέ να μη συνέβηκε, μηδέ και να συμβεί για σένα φίλε μου αναγνώστη, μα θαρρώ πως κάποια στιγμή ήρθαν, απρόσμενες καυτερές οι σαϊτιές που πονέσαμε, κλάψαμε, χτυποκαρδίσαμε και συμπονέσαμε σχεδόν όλοι μας για το μαρτύριο εκείνου που του είχαμε μια ξεχωριστή γωνίτσα στην καρδιά μας. Και φέρναμε στο νου μας όχι μοναχά αυτόν που βογκούσε, μα και τη φαμίλια του, για το τρομερό της μοίρας σκληρό χτύπημα.
Κι ήταν από αυτές τις στιγμές που απομένουν σμιλεμένες για πάντα στην πλάκα ετούτης της ζωής μας, όταν μαύρα τα γεράκια, αιμοσταγή, πετούσανε έτοιμα ν’ αρπάξουνε το δικό μας άθρωπο.
Το Θεολόγο, το Μανώλη, για, το Σήφη.
Μαύρισε το σύμπαν κι οδυρμός έπεσε. Κι όλοι θαρρώ ατενίσαμε προς το εικονοστάσι, γιατί αυτές τις αιώνιες ανασαιμιές που ξεχνάμε τα ποταπά και κρατάμε την ουσία, ζούμε το όραμα και δεν ρωτάμε πια αν υπάρχουν οι Άγιοι, πιστεύουμε, και ικετεύσαμε για την υγειά τους.
Κι είναι θάμα, λιαχτίδα παρηγοριάς, σαν τους βλέπουμε να καλυτερεύουν.
Κι η βελτίωσή τους μας δίνει τότε φτερά να κάνουμε την ευκή.
Γρήγορα, να βρεθούν και πάλι ανάμεσά μας. Στο σπίτι, στις δουλειές τους, στον καφενέ, στο πανηγύρι Θεέ μου. Γεροί, κατάγεροι. Σαν και πρώτα.
Μα δεν μπορώ να ‘ρεμήσω. Πάλι μου γρατζουνά τούτες τις ευαίσθητες χορδές η κατοπινή μας αλαζονικιά τρεχάλα. Για λεφτά παραπανίσια· μπορεί και βλαβερά. Για οφίτσια παράνομα και καταχρηστικά. Για πουντραρισμένα ψεύτικα κι ίσως επιβλαβή μεγαλεία, και για ένα αγώνα δρόμου με την ανάσα κομμένη, πολλές φορές για το τίποτα.
Και φευ! Για ένα παράφρονα συναγωνισμό, για το ποιος τάχα θα προκάνει πρώτος, το μάτι του αλλουνού να βγάνει.
Ξανά αναρωτιέμαι και μπλαντώ. Δεν υπάρχει τάχα μια χρυσή τομή, που να ροδίζει και της σημερινής κοινωνίας μας τη μολυβένια κατρακύλα;
Εύχομαι κι αισιοδοξώ, φίλοι μου αγαπημένοι.
Του τόπου μας όλοι σπουδαία τέκνα.
Που όταν θέλουμε, θα τον λαμπρύνουμε!