Όπως είναι γνωστό, οι αρχαίοι Έλληνες λάτρευαν το κάλλος και εύκολα συγχωρούσαν τα λάθη ή τις παρεκτροπές κάποιου, φτάνει να ήταν ωραίος.
Τρανό παράδειγμα η ωραία Ελένη. Και τι δεν έκανε: μοίχεψε, φεύγοντας με τον εραστή της άρπαξε τα λεφτά του άντρα της, συντάχθηκε με τους Τρώες όταν οι Αχαιοί πολιορκούσαν την Τροία και στο τέλος ο Μενέλαος, σαν έπεσε η Τροία, όχι μόνο δεν την έσφαξε, μα την πήρε στην αγκαλιά του και τη μετέφερε στη Σπάρτη «δόξη και τιμή», έχοντάς την κορώνα στο κεφάλι του, που εκείνη είχε φροντίσει να στολιστεί και με άλλα εξαρτήματα…
Άλλο παράδειγμα, ο Αλκιβιάδης. Νέος, έξυπνος, ωραίος, πλούσιος, ανοιχτοχέρης και κουβαρντάς, αλλά επίσης κακομαθημένος, τυχοδιώκτης στην πολιτική και ασυγκράτητος περί τα ερωτικά, ήταν εν τούτοις το αγαπημένο παιδί των Αθηναίων, που όλοι τον θαύμαζαν και μιλούσαν συνεχώς γι’ αυτόν. Αυτός πάλι έκανε το παν για να τραβάει την προσοχή τους. Ντυνόταν με ασυνήθιστα ρούχα, φορούσε πανάκριβα και πολυτελέστατα σανδάλια και συνοδευόταν από ένα σπάνιας ράτσας σκυλί, που για πολλά χρόνια ήταν αντικείμενο σχολίων. Όταν κάποτε βαρέθηκαν να μιλάνε για το σκυλί και το αφεντικό του, ο Αλκιβιάδης έκοψε την ουρά του, ώστε να συνεχίσει να γίνεται κουβέντα.
Αυτά βέβαια γίνονταν στην αρχαία Αθήνα και αφορούσαν τον Αλκιβιάδη, όπως είπαμε ωραίο, νέο, ανοιχτοχέρη και έξυπνο. Τι γίνεται, όμως, όταν ζεις σε ένα μάλλον άσημο χωριό ενός νησιού του Αιγαίου (της Λήμνου ας πούμε), δεν είσαι πλέον νέος (για να κυριολεκτώ είσαι ένας παλιόγερος), ούτε ωραίος (κάθε άλλο), ούτε ανοιχτοχέρης (θα σε έλεγα μάλλον σπαγκοραμμένο), ούτε (κυρίως) έξυπνος, αλλά εν τούτοις θέλεις να μιλάνε για σένα; Πώς όμως; Το μόνο κοινό που έχεις με τον Αλκιβιάδη είναι ο σκύλος, μόνο που ο δικός σου δεν είναι ράτσας, κανείς δε μιλά γι’ αυτόν, οπότε και να κόψεις την ουρά του ημίαιμου, δε θα βγει τίποτα.
Αποφάσισες τότε να γίνεις συγγραφέας. Έγραψες κάνα - δύο βιβλία, στα οποία έβγαλες τα απωθημένα σου, και τα έβαλες με όσους είχες στο μάτι. Βρήκες και έναν αφελή, καλοπροαίρετο τύπο και σου έγραψε τον πρόλογο σε ένα από αυτά. Μαθαίνοντας δε πως ο εν λόγω αφελής ήταν στέλεχος ενός επιστημονικού σωματείου που ασχολείται και με εκδόσεις, χωρίς να ρωτήσεις κανέναν τον έχρισες επιμελητή της ύλης και ονόμασες το σωματείο τού αφελή, εκδότη του βιβλίου σου. Έλα όμως που το βιβλίο δεν περπάτησε. Ελάχιστοι το αγόρασαν και ακόμα λιγότεροι το διάβασαν. Στην πραγματικότητα μόνο ο άνεμος γύρισε τις σελίδες του.
Για να αρχίσει, λοιπόν, ο κόσμος, που σε είχε από καιρό ξεχάσει, να μιλά πάλι για σένα, άρχισες τις αγωγές και τις μηνύσεις κατά παντός που είχε κάποια σχέση, έστω και από σπόντα, με το βιβλίο ή τις εκδόσεις. Τις έχασες όλες και χρωστάς κιόλας και τα δικαστικά έξοδα και φυσικά Αλκιβιάδης δεν έγινες. Ίσως τώρα να κατάλαβες πως τα μεταξωτά βρακιά θέλουνε πιδέξια σκέλια.
………………………………
Όσα διαβάσατε, αγαπητοί αναγνώστες, είναι τελείως φανταστικά. Τον επίδοξο γέρο-Αλκιβιάδη και τα καλοπροαίρετο αφελή, τους έβγαλα από το μυαλό μου. Τα έγραψα όμως γιατί η σύνταξη του «Εμπρός», που καλόμαθε να της έχω κάθε Τρίτη ένα σημείωμα, με πίεζε να γράψω κάτι. Αντί, λοιπόν, να ασχοληθώ με τα χάλια της οικονομίας, την παγκόσμια κρίση, την «πανδημία» της γρίπης ή με τις εξαγγελίες της νέας μας κυβέρνησης, είπα να σκαρώσω μια φανταστική ιστορία. Ίσως να τη βρήκατε πληκτική ή απίθανη, αλλά σάμπως μια πολιτική ανάλυση θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον;