Εμπρός Εβδομαδίαια Εφημερίδα Νομού Λέσβου - Γυμνασιάρχου Ολυμπίου 4 - Mυτιλήνη - 81100
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Παναγιώτης Ψαριανός
Ποίηση
Ζωγραφική: Σωτήρης Σόρογκας
Εκδόσεις Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος
Αθήνα 2010, σελ. 216
Παναγιώτης Ψαριανός
Ποίηση
Ζωγραφική: Μανώλης Χάρος
Εκδόσεις Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος
Αθήνα 2010, σελ. 216
Ο Παναγιώτης Ψαριανός γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Γέρα. Όπως γράφει στο βιογραφικό του, «μεγάλωσε μέσα στην ολοζώντανη και ανθισμένη φύση της Γέρας και άκουσε του κόσμου τις φωνές και τις ανάσες. Εκεί είδε τον Άνθρωπο γυμνό και διάφανο σαν τον αγέρα της θάλασσας ή το νερό των ποταμών, που κυλούσαν από τους λόφους με τους ελαιώνες. Εκεί άκουσε τις μουσικές της φύσης κι άγγιξε την ψυχή του κόσμου. Εκεί αισθάνθηκε βαθιά τη ζωή και το θάνατο. Εκεί κολύμπησε σε πράσινα πελάγη και καθάριες θάλασσες, εκεί τραγούδησε τον έρωτα και τον καημό και ήπιε εκεί τους γλυκούς χυμούς της νιότης. Στη συνέχεια ήρθε στην Αθήνα για σπουδές. Μα δε σταμάτησαν ποτέ να κελαηδούν τ’ αηδόνια της ψυχής του. Και το κελάηδισμα αυτό είναι ο λόγος και η μουσική της ποίησής του.».
Ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί στη Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Χάρη Πάτση.
Προσφάτως κυκλοφόρησε δύο τόμους με ποιήματά του. Ο πρώτος περιέχει ποιήματα γραμμένα το 2000 και το 2001 και ο δεύτερος ποιήματα του 2002 και του 2003. Ο Παναγιώτης Ταμπουράκης που προλογίζει το δεύτερο τόμο, γράφει ανάμεσα στα άλλα:
«Και είναι η ποίηση του Ψαριανού ένας πίνακας κυβιστικός πάνω σπ’ τη Μεσόγειο την ασπροντυμένη. Η εμπειρία ζωής των στίχων του με στυλώνει στις δύσκολες στιγμές μου. Εμπειρία ζυμωμένη με την άρμη της θάλασσας και των δακρύων, τον πρωτογενή Φαέθωνα που φωτίζει ένα Αιγαίο σε όλο του το μεγαλείο, τα μελτέμια και τα πάλλευκα μάρμαρα, τα νοσταλγικά μυρωδικά του βασιλικού και της αρμπαρόριζας - που όταν ήμασταν “κοπελαρέλια” μαζεύαμε τρέχοντας στα χωράφια - και τους ανθρώπους που κουβαλούν μες στην ψυχή τους Αφροδίτες και Παναγιές, Μάρκους Σανούδους και Καπετάν-Μιχάληδες και κατοικεί η ψυχή τους σε καστρομονάστηρα και περιστεριώνες, σε δίχτυα ψαράδικα και σε πανιά ανεμόμυλων.»
Μερικά δείγματα γραφής:
«Είχε κάτι πολύτιμο / που δεν το έβλεπαν οι άλλοι. // Ίσως να ήτανε το φως / μιας άλλης μέρας.»
«Μονοπάτια παλιά της ψυχής / με τα βήματα κάποιων ανθρώπων. // Ποτέ δεν ξεχνάς. / Γιατί ‘ναι μέσα σου οι μορφές, / εικόνες κρεμασμένες. / Πώς να ξεχάσεις τους θεούς / που έζησες μαζί τους;»
«Προχωράμε, ποδοπατώντας / λουλούδια και μουσικές. // Κι όταν μας βάψει το αίμα τους, / απορούμε για το κατάντημα // τούτου του κόσμου.»
Βγαίνουν οι άνθρωποι από τις ζωγραφιές του Θεόφιλου, / κάθονται στην παρέα μας / και κουβεντιάζουν για τα βάσανά τους / και των προγόνων μας τα κατορθώματα. // Ωραία η Ελλάδα, μοναδική, / σαν τον αιώνιο έρωτα, / που ζει μες στην ψυχή / φαντασιώσεων και λόγων!»
Ποίηση
Ζωγραφική: Σωτήρης Σόρογκας
Εκδόσεις Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος
Αθήνα 2010, σελ. 216
Παναγιώτης Ψαριανός
Ποίηση
Ζωγραφική: Μανώλης Χάρος
Εκδόσεις Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος
Αθήνα 2010, σελ. 216
Ο Παναγιώτης Ψαριανός γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Γέρα. Όπως γράφει στο βιογραφικό του, «μεγάλωσε μέσα στην ολοζώντανη και ανθισμένη φύση της Γέρας και άκουσε του κόσμου τις φωνές και τις ανάσες. Εκεί είδε τον Άνθρωπο γυμνό και διάφανο σαν τον αγέρα της θάλασσας ή το νερό των ποταμών, που κυλούσαν από τους λόφους με τους ελαιώνες. Εκεί άκουσε τις μουσικές της φύσης κι άγγιξε την ψυχή του κόσμου. Εκεί αισθάνθηκε βαθιά τη ζωή και το θάνατο. Εκεί κολύμπησε σε πράσινα πελάγη και καθάριες θάλασσες, εκεί τραγούδησε τον έρωτα και τον καημό και ήπιε εκεί τους γλυκούς χυμούς της νιότης. Στη συνέχεια ήρθε στην Αθήνα για σπουδές. Μα δε σταμάτησαν ποτέ να κελαηδούν τ’ αηδόνια της ψυχής του. Και το κελάηδισμα αυτό είναι ο λόγος και η μουσική της ποίησής του.».
Ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί στη Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Χάρη Πάτση.
Προσφάτως κυκλοφόρησε δύο τόμους με ποιήματά του. Ο πρώτος περιέχει ποιήματα γραμμένα το 2000 και το 2001 και ο δεύτερος ποιήματα του 2002 και του 2003. Ο Παναγιώτης Ταμπουράκης που προλογίζει το δεύτερο τόμο, γράφει ανάμεσα στα άλλα:
«Και είναι η ποίηση του Ψαριανού ένας πίνακας κυβιστικός πάνω σπ’ τη Μεσόγειο την ασπροντυμένη. Η εμπειρία ζωής των στίχων του με στυλώνει στις δύσκολες στιγμές μου. Εμπειρία ζυμωμένη με την άρμη της θάλασσας και των δακρύων, τον πρωτογενή Φαέθωνα που φωτίζει ένα Αιγαίο σε όλο του το μεγαλείο, τα μελτέμια και τα πάλλευκα μάρμαρα, τα νοσταλγικά μυρωδικά του βασιλικού και της αρμπαρόριζας - που όταν ήμασταν “κοπελαρέλια” μαζεύαμε τρέχοντας στα χωράφια - και τους ανθρώπους που κουβαλούν μες στην ψυχή τους Αφροδίτες και Παναγιές, Μάρκους Σανούδους και Καπετάν-Μιχάληδες και κατοικεί η ψυχή τους σε καστρομονάστηρα και περιστεριώνες, σε δίχτυα ψαράδικα και σε πανιά ανεμόμυλων.»
Μερικά δείγματα γραφής:
«Είχε κάτι πολύτιμο / που δεν το έβλεπαν οι άλλοι. // Ίσως να ήτανε το φως / μιας άλλης μέρας.»
«Μονοπάτια παλιά της ψυχής / με τα βήματα κάποιων ανθρώπων. // Ποτέ δεν ξεχνάς. / Γιατί ‘ναι μέσα σου οι μορφές, / εικόνες κρεμασμένες. / Πώς να ξεχάσεις τους θεούς / που έζησες μαζί τους;»
«Προχωράμε, ποδοπατώντας / λουλούδια και μουσικές. // Κι όταν μας βάψει το αίμα τους, / απορούμε για το κατάντημα // τούτου του κόσμου.»
Βγαίνουν οι άνθρωποι από τις ζωγραφιές του Θεόφιλου, / κάθονται στην παρέα μας / και κουβεντιάζουν για τα βάσανά τους / και των προγόνων μας τα κατορθώματα. // Ωραία η Ελλάδα, μοναδική, / σαν τον αιώνιο έρωτα, / που ζει μες στην ψυχή / φαντασιώσεων και λόγων!»