Είναι φορές που έτσι και δε σημειώσω αμέσως κάτι που σκέφτομαι και θέλω να το γράψω, πάει, το ’χασα. Λες και το κεφάλι μου δεν επιτρέπει διαρροές σκέψεων! Αυτό μου συμβαίνει συχνά. Και δεν το παθαίνω μόνο με τις σκέψεις, αλλά και με ονόματα, με πρόσωπα, καταστάσεις, λέξεις, στίχους, τραγούδια και… τόσα άλλα. Κι ενώ τεντώνω κεραίες κι απλώνω τα χέρια μου να τα «συλλάβω», αυτά, το ένα μετά το άλλο, «γλιστράνε» απ’ τη σκέψη μου και ξεμακραίνουν. Άλλα χάνονται κι άλλα επανέρχονται… Αυτή η βασανιστική διαδικασία δημιουργεί την προσωπική μου άμπωτη και παλίρροια. Έχω την αίσθηση - και πολύ φοβάμαι - ότι σύντομα, αν δεν ασκηθώ, θα έχω πρόβλημα ακόμα και με τις έννοιες. Θα νιώθω τη σημασία τους αλλά δε θα μπορώ να τις εκφράσω…
Τι να σου κάνει και τούτο το ρημάδι το μυαλό, έχει σκουριάσει και δείχνει να υπολειτουργεί… Δε συγκεντρώνεται εύκολα. Έχει την πρόθεση, αλλά δε συναντιέται με το αποτέλεσμα. Αναπηδά σε κάθε λέξη και αρνείται πεισματικά να συνεργαστεί. Ανοίγεις, ας πούμε, ένα βιβλίο κι ύστερα από λίγο νιώθεις πως δεν έχεις αφομοιώσει ούτε μια γραμμή. Παρεμβάλλουν, έξαφνα, κάτι άλλα άσχετα και χάνεις τον ειρμό. Ώρες-ώρες σού έρχεται στο νου μια όμορφη σκέψη, μα είναι τόσο μπερδεμένη που, πριν ακόμη σχηματίσει ένα νόημα, εξαφανίζεται. Αφήνει μόνο, στο βάθος, κάτι σκόρπιες λέξεις να αιωρούνται, να έρχονται, να παρέρχονται και να αντηχούν σα μακρινός αντίλαλος. Προσπαθείς να τις ξεδιαλύνεις, παθιάζεσαι κι αρχίζεις να ψάχνεις… «Σκάβεις» μέσα σου, ξοδεύοντας, ο αφελής, φαιά ουσία, λες και σου περισσεύει για να τη σπαταλάς σε τέτοια… άσχετα. Απ’ την άλλη, αν δεν το κάνεις, είναι σα να προσβάλλεις τις ταπεινές σου γνώσεις.
Έρχονται όμως και κάτι άλλες στιγμές, λουσμένες απ’ τις λιακάδες της σκέψης, που σε κάνουν να πιάνεις αμέσως χαρτί και μολύβι και σε χρόνο μηδέν να τις αποτυπώνεις. Και καθώς όλα προχωράνε μια χαρά κι έχεις την αίσθηση ότι αυτή η μαγική αχτίνα του ήλιου ρίχνει το φως της επάνω τους, εκείνες σε μια στιγμούλα, μέχρι να περάσουν απ’ τη σκιά στο φως, διαλύονται… Ιδίως, όταν είσαι πια στα τελειώματα του κειμένου που γράφεις κι ενώ ενθουσιασμένος είσαι έτοιμος να φωνάξεις: «επιτέλους τέλειωσα», πριν προλάβεις να δώσεις τέλος, ένας απρόσμενος άνεμος αρχίζει μονομιάς να φυσάει για να σκορπίσει ό,τι είχες έτοιμο στο μυαλό σου. Τέτοια παιχνίδια κάνει το μυαλό και σ’ οδηγεί σε αδιέξοδο. Είναι να μην αγχώνεσαι;
Γι’ αυτό κι εγώ, όπως κι εσύ Κατερίνα, έχω παντού μισογεμισμένα χαρτάκια, μπλοκάκια και τετράδια, ακριβώς για να προλάβω να τα σώσω πριν αυτός ο άσπλαχνος ξαφνικός άνεμος τα πάρει και τα σηκώσει. «Τα λόγια πετούν, τα γραφτά μένουν». «Verba volant, scripta manent», όπως το λένε. Κι αν κάποιος - όποιος και να ’ναι - τύχει και σε δει σε τέτοια κατάσταση, είναι ευνόητο, ο άνθρωπος να ρωτά: «Γράφεις! Τι γράφεις; Ποιος θα τα διαβάσει;» Εδώ είναι το θέμα.
Έτσι που λες, Κατερίνα, δε γράφω μόνο για να τα διαβάσουν άλλοι. Εκείνα που γράφω για να τα διαβάσουν οι άλλοι είναι αυτά που μ’ έχουν κυριολεκτικά παιδέψει μέχρι να πάρουν μορφή. Τα άλλα, αυτά που γράφω, σημειώνω κι αποθηκεύω, για να μη μου φύγουν και πάνε χαμένα, είναι της ανάγκης! Τα έχω φυλαγμένα γιατί, ποιος ξέρει, αν κάποια στιγμή το μυαλό σαστίσει κι έχει δυσκολίες στο να διατυπώσει μια σκέψη, να τα ’χω έτοιμα τουλάχιστον, μη χρειαστεί να ξοδέψω κι άλλη φαιά ουσία. Το είπαμε εξάλλου…