Η Κέλλυ Πέρρου είναι φωτογράφος. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μυτιλήνη και είναι κόρη του γνωστού Λέσβιου ζωγράφου Γιώργου Πέρρου. Ζει στην Αθήνα, όπου και σπούδασε την τέχνη της φωτογραφίας και ελπίζει να επιστρέψει κάποια στιγμή, πίσω στη γενέτειρά της. Αυτές τις μέρες, στο Αρχοντικό Γεωργιάδη, εκτίθεται δουλειά της Κέλλυς με θέμα «Έρωτας και Θάνατος». Εγκαινιάστηκε στα μέσα Αυγούστου και ολοκληρώνεται τέλος του μήνα. Η έκθεσή της αυτή είναι η πρώτη ατομική της στο νησί και προκάλεσε θετικές εντυπώσεις. Άλλη μία φορά έχει εκθέσει έργα της στη Λέσβο, σε μία ομαδική έκθεση στο Γενί Τζαμί. Την τέχνη της φωτογραφίας την αγαπά ιδιαίτερα και στο «Ε» μίλησε για το πώς βλέπει τον κόσμο μέσα από το «φακό» της.

Ξεκινώντας, θα ήθελα να μου πείτε για την έκθεσή σας στο Αρχοντικό Γεωργιάδη.
«Πρόκειται για την ιστορία ενός ζευγαριού, η οποία εκτυλίσσεται μέσα από τις φωτογραφίες, με συμβολικό φυσικά τρόπο. Είναι ένα ζευγάρι το οποίο γνωρίζεται κι ερωτεύεται. Περνάει διάφορες φάσεις, άλλες καλές και άλλες όχι, όπως τα περισσότερα ζευγάρια άλλωστε. Κάποια στιγμή τα πράγματα δεν πάνε καλά, η κοπέλα πεθαίνει - κι αυτό συμβολίζει το τέλος της σχέσης - και το αγόρι μένει μόνο, κάτι που δεν μπορεί να αντέξει κι έτσι πεθαίνει κι αυτό. Η ιστορία μας όμως έχει καλό τέλος, μια και οι δύο αυτοί άνθρωποι συναντιούνται ξανά κάπου αλλού. Με αυτό θέλω να δείξω πως, αν και υπήρχε πρόβλημα στη σχέση, οι δύο αυτοί νέοι δεν μπορούσαν να μην υπάρχουν μαζί.»

Μαθαίνοντας το θέμα των εκδηλώσεων στο Αρχοντικό, ετοιμάσατε τη συγκεκριμένη δουλειά ή ήταν κάτι που είχατε στα σκαριά;
«Είχα ξεκινήσει ήδη να φωτογραφίζω τα δύο παιδιά, που είναι και φίλοι μου. Όταν έμαθα το θέμα των εκδηλώσεων, απλά αποφάσισα να κάνω πιο συγκεκριμένο και το θέμα της έκθεσης.»

Ξανά παλιότερα…
Δεν εκθέτετε πρώτη φορά έργα σας στη Μυτιλήνη, απ’ όσο γνωρίζω.
«Πράγματι. Συμμετείχα ακόμα μία φορά σε μία ομαδική έκθεση στο Γενί Τζαμί. Κι είμαι ανοιχτή σε όποια άλλη πρόταση. Αγαπώ πολύ τον τόπο μου και θα ήθελα πολύ να επιστρέψω κάποια μέρα εδώ.»

Αλήθεια, πώς διαπιστώσατε ότι σας εκφράζει αυτή η μορφή τέχνης και αποφασίσατε να ασχοληθείτε επαγγελματικά με τη φωτογραφία; Ήσασταν από τα παιδιά που τριγυρνούσαν με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι;
«Θα μπορούσες να πεις πως ναι. Από μικρή μού άρεσε να τραβάω φωτογραφίες, ήταν το χόμπυ μου. Με ενέπνευσε οπωσδήποτε και το κοινωνικό περιβάλλον του πατέρα μου και ο ίδιος φυσικά. Αυτό που με μάγευε στη φωτογραφία και εξακολουθεί βέβαια να με μαγεύει, ήταν η στιγμή, η στιγμή που απαθανατίζεις μια εικόνα. Αυτή η στιγμή που είναι μοναδική και δεν πρόκειται να ξαναέρθει. Έτσι, αποφάσισα να ασχοληθώ πιο ουσιαστικά με τη φωτογραφία, σπούδασα πάνω στο αντικείμενο και προσπαθώ να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ.»

Δε σας ρώτησα, με τι φωτογραφική μηχανή δουλεύετε; Έχετε «ασπαστεί» την τεχνολογία, ως νέος άνθρωπος, και χειρίζεστε ψηφιακή μηχανή, ή προτιμάτε τον παλιό παραδοσιακό τρόπο, με το φιλμ;
«Δουλεύω με αναλογική μηχανή. Έχει οπωσδήποτε άλλη γοητεία, από τη στιγμή που θα τραβήξεις μία φωτογραφία μέχρι που θα την εμφανίσεις. Όλη η διαδικασία είναι απολαυστική. Ωστόσο, έχω ξεκινήσει να δουλεύω και με ψηφιακή, προσπαθώντας να μάθω κάποια πράγματα.»

Αγάπη για τον άνθρωπο
Τι είναι αυτό που αγαπάτε να φωτογραφίζετε περισσότερο; Τι σας εμπνέει;
«Οι άνθρωποι. Μου αρέσουν πολύ τα πορτραίτα.»

Γιατί θεωρείτε πως είναι περισσότερο ζωντανή μια φωτογραφία με ανθρώπους, πιο εκφραστική, απ’ ό,τι μια φωτογραφία ενός τοπίου;
«Και τοπία φωτογραφίζω, μου αρέσει, αλλά οι άνθρωποι… Κάθε άνθρωπος νομίζω πως έχει τη δική του ιστορία κι αυτό φαίνεται στο πρόσωπό του, αν το παρατηρήσεις προσεκτικά. Κι αυτό είναι που θέλω να καταφέρνω, να αποτυπώνω σε μία φωτογραφία την ιστορία του ανθρώπου που κάθε φορά φωτογραφίζω.»

Τι είναι αυτό που κάθε φορά θα καθορίσει το ύφος της φωτογραφίας που θα τραβήξετε; Υπάρχει κάτι συγκεκριμένο πάνω στο οποίο «πατάτε» ή εξαρτάται από διάφορους παράγοντες;
«Με επηρεάζει κάθε φορά το αντικείμενο ή ο άνθρωπος που φωτογραφίζω, τα γεγονότα, το τι συμβαίνει τώρα, το τι νιώθω εγώ για όλα αυτά. Έτσι προκύπτουν οι φωτογραφίες μου κι αυτό γιατί θέλω μέσα από αυτές να βγαίνει κάποιο νόημα, ένα μήνυμα προς τα έξω.»

Η φωτογραφία ως τέχνη, ενδεχομένως για όσους δε γνωρίζουμε πολλά, να φαντάζει περιοριστική. Ισχύει αυτό;
«Όχι, μπορείς να παίξεις με τη φωτογραφία, μπορείς να κάνεις τα πάντα. Αν και πρόκειται για κάτι που βλέπεις, δε χρειάζεται να δείχνεις πάντα αυτό και μόνο. Υπάρχουν μέσα με τα οποία μπορείς να φτιάξεις την ιστορία που θέλεις και να εκφράσεις τα νοήματα που επιθυμείς μέσα από μια φωτογραφία. Οι εκφράσεις των προσώπων, ο φωτισμός, η επιλογή αυτού που θα φωτογραφίσεις παίζουν σημαντικό ρόλο στο να εκφράσεις κάτι άλλο, από αυτό που απλά φαίνεται.»

Φαντάζομαι, η φωτογράφηση είναι μία στιγμή χαλάρωσης κι απόλαυσης για εσάς.
«Πράγματι. Χάνομαι όταν φωτογραφίζω, δε σκέφτομαι τίποτα. Είμαι μόνο εγώ, η μηχανή μου και το αντικείμενο της φωτογράφησης.»

Πολλές φορές ακούμε να λέγεται «ωραία φωτογραφία», εννοώντας «ωραίο τοπίο», «ωραία γυναίκα», «ωραίος άντρας», ανάλογα με το αντικείμενο της φωτογράφησης. Θα ήθελα, ολοκληρώνοντας, να μου πείτε, από την πλευρά του φωτογράφου τι είναι ωραίο τελικά;
«Το “ωραίο” είναι σχετικό. Μπορεί να είναι ωραίο ένα σώμα, όπως το λέμε εμείς, κυρίως στην εποχή μας. Ωραίο όμως μπορεί να είναι, στα μάτια μου τουλάχιστον, κι ένα γερασμένο σώμα. Έχει σημασία το πώς θα το φωτογραφίσεις και πώς θα δείξεις στον άλλον την ομορφιά του σώματος αυτού. Πιστεύω πως κατά βάθος όλοι οι άνθρωποι είμαστε όμορφοι. Δεν παίζει ρόλο η εμφάνιση, αλλά αυτό που εκπέμπουμε.»