ΕΜΒΟΛΑ

Στη δύσκολη φάση που διανύουμε, γίνεται προσπάθεια από πολλούς ώστε η ελληνική κοινωνία να μην κατανοήσει το χαρακτήρα και το μέγεθος της παθολογίας της. Αφορμή αυτής της διαπίστωσης στάθηκε ένα ανυπόγραφο κείμενο με τον τίτλο «Ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις», που φιλοξενήθηκε σε ιστοσελίδα τοπικής ειδησεογραφίας της Λέσβου (http://www.lesvosnews.gr). Το κείμενο που ακολουθεί, είναι σε γενικές γραμμές η επιστολή που έστειλα γι’ αυτό το θέμα εδώ και τρεις ημέρες στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο της ιστοσελίδας. Καθώς η επιστολή δεν είχε την τύχη μέχρι σήμερα Δευτέρα 17-10-2011 να δημοσιοποιηθεί, αποφάσισα να κάνω το ζήτημα θέμα του σημερινού μου «Εμβόλου».
Θα ασχοληθώ μόνο με μία από τις ερωτήσεις του κειμένου «Ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις», η οποία έχει ως εξής: «Πώς γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν μεγαλύτερο ποσοστό χρέους από εμάς, αυτοί να μη χρειάζονται σώσιμο, αλλά αντίθετα έρχονται να σώσουν εμάς;». Με την ερώτηση δίνεται η εντύπωση ότι η Ελλάδα για μια ακόμη φορά έχει πέσει θύμα ενός κρυφού σχεδίου σκοτεινών δυνάμεων, μιας πλεκτάνης, μιας συνωμοσίας και ενώ άλλες χώρες έχουν μεγαλύτερο χρέος, η Ελλάδα είναι εκείνη που έχει μπει στο μάτι του κυκλώνα. Έκανα μία μικρή έρευνα για να δω αν όντως ισχύουν τα στοιχεία στα οποία αναφέρεται το ερώτημα. Εντόπισα στο διαδίκτυο την Έκθεση που δημοσίευσε στις 29 Απριλίου 2011 το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σχετικά με το χρέος των κρατών το 2010. Τι διαπίστωσα;

Το χρέος της Ελλάδας για το 2010 υπολογίστηκε στο 130,2% του Ακαθαρίστου Εθνικού Προϊόντος της (ΑΕΠ). Καθώς βρισκόμαστε στο 10ο μήνα τού 2011, έχει γίνει ακόμη μεγαλύτερο. Καμμιά από τις χώρες που αναφέρονταν στο ερώτημα δεν είχε και δεν έχει μεγαλύτερο ποσοστό χρέους από την Ελλάδα. Για το 2010 το Λουξεμβούργο είχε χρέος 20,1% του ΑΕΠ, η Αγγλία 76,7% του ΑΕΠ, η Ελβετία 39,5% του ΑΕΠ, το Βέλγιο 100,2% του ΑΕΠ, η Γαλλία 84,2% του ΑΕΠ, η Δανία 44,2% του ΑΕΠ και η Αυστρία 70% του ΑΕΠ.
Έτσι έφτασα στο συμπέρασμα ότι τα ανακριβή δεδομένα του ερωτήματος αποτελούν ένα ακόμη σύμπτωμα του φαινομένου μιας διάχυτης και εύπεπτης στις ημέρες μας συνωμοσιολογίας. Πολυποίκιλες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις επιχειρούν να περάσουν το ανακριβές μήνυμα ότι η οικονομική παθολογία της Ελλάδας είναι μικρότερη των άλλων χωρών και ότι η Ελλάδα υφίσταται αυτά που υφίσταται για κάποιους σκοτεινούς και μάλλον συνωμοτικούς λόγους και όχι γιατί τα οικονομικά της προβλήματα είναι μεγαλύτερα των άλλων χωρών. Με άλλα λόγια, οι κύκλοι αυτοί επιχειρούν να βρουν ένα ακόμη τέχνασμα, ώστε η ελληνική κοινωνία και η ελληνική πολιτική να αποφύγουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Θεωρώ ότι καθήκον κάθε υγιούς πολιτικής δύναμης στην Ελλάδα αυτήν τη στιγμή δεν είναι να συγκαλύπτει την παθολογική πραγματικότητα. Καθήκον κάθε υγιούς πολιτικής δύναμης είναι να βοηθήσει, ώστε η ελληνική κοινωνία να αποκτήσει πλήρη συνείδηση του μεγέθους της παθολογίας της. Ο αγώνας για την αντιμετώπιση αυτής της παθολογίας πρέπει να είναι ταυτόχρονα και αγώνας επίτευξης μεγαλύτερης κοινωνικής δικαιοσύνης και μεγαλύτερης αναπτυξιακής δύναμης για τη χώρα.
Αυτό μπορεί να είναι το αίτημα μιας υγιούς οργής και αγανάκτησης των πολιτών, που όπως σημείωνε στη χθεσινή του επιφυλλίδα στην «Καθημερινή» ο Χρήστος Γιανναράς, δεν μπορεί να βρει σήμερα ραχοκοκαλιά έκφρασης: «Δεν υπάρχουν τρόποι και πρακτικές να αντιδράσει ο πολίτης σήμερα. Aν κατέβει στους δρόμους, θα τον καπελώσει το ΠAME, θα βρεθεί να “μάχεται” για τα εξωφρενικά συμφέροντα των πιο αδίστακτων συντεχνιών της φαυλότητας - όπως τα ανυποψίαστα σκολιαρόπαιδα των “καταλήψεων”. Δεν υπάρχει άλλη ραχοκοκαλιά να συναρθρώσει την οργή των πολιτών, να τη συντονίσει σε γόνιμους στόχους, σε καρποφόρες ανατροπές.»
 
* Ο Στρατής Ψάλτου είναι υποψήφιος διδάκτωρ Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας.