Στην περίοδο της οικονομικής κρίσεως και της αστάθειας, όπου οι όποιες σταθερές έχουν εξ αντικειμένου καταστεί έωλες, θολές και αστάθμητες, ο μέσος πολίτης, ο απλός άνθρωπος, ενεής και φοβισμένος, ψάχνει, προστρέχει και προσβλέπει να δει κάπου στο βάθος ένα φως, ένα σημάδι ευστάθειας, προοπτικής και ελπίδας.
Στη δύνη των καιρών, όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν και που ακόμη και από το στόμα του ίδιου του πρωθυπουργού μας, Γ. Παπανδρέου, ακούγονται πράγματα άλλοτε ανήκουστα, όπως ότι διακυβεύεται και αυτή ακόμη η εθνική μας υπόσταση, η εύρεση της όποιας σταθεράς αποτελεί για τους Έλληνες ζητούμενο. Ζητούμενο για την ύπαρξή του. Το μέλλον του ίδιου. Το μέλλον των παιδιών του. Το μέλλον των παιδιών των παιδιών του κ.ο.κ..
Και όταν το από τον πρωθυπουργό μας λεχθέν είναι χειροπιαστό και δεν αποτελεί ατυχώς σχήμα λόγου, αλλά μια ωμή πραγματικότητα, με τον ένα αξιωματούχο των Βρυξελλών να διαδέχεται τον άλλο στο να ψάξει τα οικονομικά μας, τη μία παραίνεση Ευρωπαίου παράγοντα - είτε αυτός λέγεται Μπαρόζο, είτε Αλμούνια, είτε είτε Τρισέ είτε δεν ξέρω πώς δ….. άλλο - να ακολουθεί, συμβουλεύοντάς μας ή μάλλον δίνοντας το όποιο κατά τη γνώμη του όρντινο για την οικονομία μας και τη μία εταιρεία αξιολόγησης - είτε λέγεται Standards & Poor’s, είτε Moody’s, είτε δεν ξέρω πώς αλλιώς - να μας υποβαθμίζει, περισσότερο ή λιγότερο σε ό,τι αφορά την πιστοληπτική δυνατότητα της χώρας και στο βάθος του όλου αυτού ζόφου να προβάλλει να ακονίζει τα δόντια του το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ε!!!, αυτά όλα σηματοδοτούν το μέγεθος της διακύβευσης στην οποία αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός μας.
Και μέσα στο γενικό ζόφο της αμφιβολίας για το «αύριο», ακούγεται διά στόματος του Προέδρου της Δημοκρατίας μας στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του: «Θα τα καταφέρουμε».
Όταν διά του υψίστου αυτού πολιτειακού παράγοντα έχει γίνει σε άλλο διάγγελμά του προς το λαό (Πάσχα του 2009) η διαπίστωση ότι «αδηφάγοι και αδίστακτοι κύκλοι προκάλεσαν την κρίση που βιώνουμε», η τωρινή κατάθεσή του «θα τα καταφέρουμε» αποτελεί το φάρο προς τον οποίο με λαχτάρα τείνουν τα αυτιά, τα μάτια και τα μυαλά του Έλληνα, για να πάρει μια βαθειά ανάσα και να συνεχίσει το απότομο ανήφορο της οικονομικής υφέσεως, της λιτότητας και της ανέχειας στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας.
Το να προσπαθήσει κανείς να καταλογίσει την ευθύνη, για το ποιο κόμμα φταίει πιο πολύ ή πιο λίγο για τη σημερινή κατάντια της χώρας μας, νομίζω ότι παρέλκει.
Δηλαδή το να αναφερθεί ότι το ΠΑΣΟΚ πήρε το δημόσιο χρέος στο ύψος του 30% του ΑΕΠ περίπου και με όλη την κοσμογονική περίοδο της δεκαετίας του ’80, όταν την ηττημένη Ελλάδα του εμφυλίου την έκανε πια ισότιμη με τη νικήτρια, πράγμα που είχε αναπόφευκτα μεγάλο οικονομικό κόστος και το παρέδωσε στο 65% περίπου του ΑΕΠ, που με τη σειρά του ο Κ. Μητσοτάκης και η τότε δεξιά κυβέρνησή του σε τρία χρόνια μόνο το έφθασε στο ύψος του 105% περίπου, για να έρθει η κυβέρνηση Κ. Σημίτη, της Ολυμπιάδας του 2004, του Μετρό της Αθήνας, της Γέφυρας του Ρίου - Αντιρρίου, του διεθνούς Αεροδρομίου των Σπάτων, της Εγνατίας κ.λπ., κ.λπ. να το παραδώσει στο λίγο πιο κάτω απ’ τα 100% του ΑΕΠ και τέλος η κυβέρνηση της δεξιάς του πρωθυπουργού του Play Station II, III;;; μέσα σε πέντε μόνο χρόνια να το εκτοξεύσει εκεί που είναι σήμερα, δεν έχει κανένα πρακτικό νόημα. Το να πούμε ότι το χρέος των 150 δισ. ευρώ που παρέλαβε ο κ. Καραμανλής το 2004 το άφησε 290 ή 300 ή 310 δισ. ευρώ το 2009, δεν έχει δα και ιδιαίτερη σημασία. Το γεγονός είναι ότι η κακοδιοίκηση της Δεξιάς έκανε πάλι το θαύμα της. Με τούτα και με κείνα κατάφερε πάλι η Δεξιά να βάλει το κεφάλι του Έλληνα στη μέγγενη.
Και έρχεται ο ανώτατος πολιτειακός παράγοντας της πατρίδας μας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, και στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του με τις τρεις αυτές λέξεις του «θα τα καταφέρουμε» και δημιουργεί το έρεισμα προοπτικής και ελπίδας στο οποίο προσβλέπει και περιμένει ο Έλληνας.
Είναι άραγε αυτό λόγια παρηγοριάς ή λόγια σωφροσύνης και πίστης για το ξεπέρασμα της κρίσης, το ανέβασμα, την πρόοδο της πατρίδας και την ευημερία των Ελλήνων; Γνωρίζοντας τον άνθρωπο και έχοντας κατά νου την πορεία του στα πράγματα της χώρας, απερίφραστα καταλήγει κανείς στο δεύτερο. Ως μικρός μαθητής βίωσε την πτώση του Μεγάλου Βενιζέλου, τα τεταρτοαυγουστιανά τερτίπια της Δεξιάς, ως έφηβος την καταστροφή του πολέμου και της Γερμανοκατοχής, στη συνέχεια ως νέος τον όλεθρο του εμφυλίου και ως ενεργός πολίτης και μετά πολιτικός, το γύψο των συνταγματαρχών της επταετίας και γενικά όλα τα πεπραγμένα της όποιας Δεξιάς απόχρωσης διακυβέρνησης, κατά του Λαού και της χώρας, εύκολα κανείς συμπεραίνει. Όλα αυτά στη βάση δεδομένων τού «είναι» του καταλήγουν στη ρήση του αυτή, που πιστεύω ως θέσφατο θα δράσει στους συν-Έλληνες. Έτσι, για μένα το «θα τα καταφέρουμε» που ελέχθη διά στόματος του σεβαστού μας Προέδρου, τα ξημερώματα του 2010, αποτελεί το σαλπιγκτήριο άγγελμα της αναγέννησης της πατρίδας. Εξ άλλου, ο φοίνικας που από τις στάχτες του αναγεννάται, είναι δημιούργημα του σπινθηροβόλου αρχαιοελληνικού πνεύματος. Αυτό δε, όχι τυχαία. Ο Έλληνας όταν βρεθεί στο μη παρέκει και έχει ηγήτορες που του δίνουν το κουράγιο και τον εμψυχώνουν κατά πώς το χρειάζεται, όχι μόνο ξεπερνά την όποια κρίση, αλλά μεγαλουργεί, αναγενόμενος ως το μυθικό αυτό πουλί. Και ο σεπτός αυτός Νέστορας της κεντρική Πολιτικής μας, τα γνωρίζει όλα αυτά. Οι μετά λόγου γνώσεως κατατεθείσες αυτές τρεις λέξεις στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του είναι το εθνικώς ζητούμενο. Είναι το πρότυπο (standard) πάνω στο οποίο θα χτισθεί η εθνική ομοψυχία και που θα αποτελέσει τη ρότα του λαού μας για τον καινούργιο χρόνο που ανέτειλε για το ξεπέρασμα της κρίσης.

* Ο Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης είναι τ. διευθύνων σύμβουλος της ΕΒΟ και τ. πρόεδρος του Πανελλ. Συλλ. Μεταλλειολόγων Μηχανικών.