Βαλθήκανε, κυβερνώντες και μη, να συζητάνε για το αν, ποιος, πότε και γιατί, για πέντε ή δέκα, και γιατί 10 κι όχι 20 χρόνια, θα γίνουν εξεταστικές (εδώ γελάνε), και πώς ο ένας θα βγάλει τα άπλυτα (ή και τα μάτια) του αλλουνού, και πολλά τέτοια τερπνά που μεταφράζονται σε κουτόχορτο για λαϊκή κατανάλωση.
Και έχουν την απαίτηση να πιστέψουμε πως όλα τούτα γίνονται για το δικό μας συμφέρον.
Να δούνε, λένε, πόσα έκλεψε ο καθένας, λες και δεν ξέρουν, και ποιος φταίει που δόθηκαν ψεύτικα στοιχεία να μπούμε στην οικονομική παρέα της Ευρώπης.
Και φοβούνται μην… εκτεθούμε! (ξαναγελάνε εδώ). Πού να εκτεθούμε;
Είναι σοβαρά πράγματα αυτά;
Πέστε μου· πότε δεν κοροϊδεύαμε το Κράτος, την Ευρώπη, το γείτονά μας ακόμα και τον εαυτό μας; Δηλαδή είναι μείζον πρόταγμα να ανακαλύψουμε, τώρα, ποιος μας έμπασε στην ΟΝΕ με ψεύτικα στοιχεία;
Μα αν δεν κάνω λάθος, αυτό πια θεωρείται εθνικό μας σπορ.
Τα ψεύτικα δικαιολογητικά, οι επιορκίες, τα καταχρηστικά δάνεια κι ο χορός των εκατομμυρίων για παράνομες αναπηρικές συντάξεις πάσης φύσεως επιδοτήσεις και υπερτιμολογήσεις στα επιδοτούμενα έργα, οι εργαζόμενοι άνεργοι, τα αυτοκίνητα με τις κόκκινες πινακίδες, η δικαίωση των μη φερέγγυων κακοπληρωτών και τόσα άλλα που συμβαίνουν γύρω μας, είναι ο κανόνας στη κοινωνία μας.
Γίνεται κανένας έλεγχος; Όχι. Κι αν κάποιος ξεκινήσει να πάει, ειδοποιεί προηγουμένως να λείπουν οι ενδιαφερόμενοι ή να ετοιμάσουν το φαγοπότι με αστακούς και αρνιά στη σούβλα.
Και στηθήκανε οι ανεκδιήγητες εξεταστικές (που μέχρι τώρα μόνο σκοταδισμό αντί διαφάνεια και διχασμό αντί ομόνοια προκαλέσανε) με την ελπίδα, τάχα, να σωθεί το κλυδωνιζόμενο σκάφος με επιβάτες εμάς τους ταλαίπωρους και συνεχώς συνεισφέροντες κι υπομένοντες ναυαγούς. Μέχρις εδώ, πάει καλά. Και μετά;
Έχει αποδειχτεί πως κανένας, ποτέ, δεν τιμωρήθηκε, κι ακόμα χειρότερα, κανένας δεν έφερε πίσω ούτε μια δεκάρα απ’ όσα «ιδιοποιήθηκε» (ωραία λέξη, ε;). Απλά, όλοι, πήρανε άφεση αμαρτιών κι ένα λευκό πιστοποιητικό ποινικού μητρώου για να συνεχίσουν τη θεάρεστο δραστηριότητά τους.
Συζητάνε, πληρώνουμε, τώρα που είμαστε στο χείλος του γκρεμού, τζίρος να γίνεται, αποπροσανατολισμός όλων, και σαπουνόφουσκες στον αέρα.
Αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί, αγαπητοί μου έχοντες και κατέχοντες.
Και, μα την αλήθεια, μου έρχεται στο νου ο αετονύχης της Ομόνοιας.
«Εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς;»
Και με πνίγει μια κραυγή αγανάχτησης και πόνου. Πόνου στη συνείδηση και στην εθνική μου αλλοτινή υπερηφάνεια.
Φτάνει πια!! Σταματήστε να μας περιπαίζετε! Μην υποτιμάτε άλλο τη νοημοσύνη μας!
Ποιος φταίει! Όλοι φταίμε. «Βρήκαμε κι αλωνίζουμε.» Ποιος πάει στον ίσιο δρόμο; Ποιος τηρεί το νόμο; Μερικοί μόνο βλάκες. Κι αγανακτώ γιατί με συλλαμβάνω… βλάκα.
Πρέπει επιτέλους να αλλάξουμε νοοτροπία. Να αγαπήσουμε τον τόπο μας. Και να τον προστατέψουμε. Χωρίς εθνικό ή κοινοβουλευτικό αλληλοσπαραγμό.
Κι όχι μόνο με καλοπληρωμένους σπιούνους, όπως λέχτηκε.
Ξέρετε τι ακούγεται στους καφενέδες αν κάποιος αποπειραθεί να νουθετήσει έναν παρανομούντα;
«Αφού δε νοιάζονται οι τρανοί, ίντα εγώ θα σώσω την Ελλάδα;»
Έτσι μάθανε, κύριοι! Έτσι τους μαθαίνετε.