Όποιος είναι βουτηγμένος μέχρι το λαιμό στα χρέη και κινδυνεύει να χάσει και το σπίτι του από τις τράπεζες και δέχεται το συμβιβασμό που του προτείνουν για την αποπληρωμή των χρεών του, αυτός έχει μια πιθανότητα να γλυτώσει τον πλειστηριασμό του σπιτιού του· αντίθετα ο άλλος που… πουλάει «τσαμπουκά» στους δανειστές του ή κάνει το… κορόιδο και το παίζει «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», γρήγορα θα βρεθεί άστεγος να κοιμάται στο… παγκάκι.
Στη δικιά μας περίπτωση της αποδοχής του «Μνημονίου», όχι μόνο αποφύγαμε την πτώχευση του ελληνικού κράτους, την έξωση από την ΟΝΕ και πιθανώς την επιβολή ενός νέου ΔΟΕ (Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος), όπως αυτόν που μας επέβαλαν οι δανειστές μας το 1898, μετά την πτώχευση του 1893, αλλά μας έδωσαν από πάνω και άλλα 110 δισ. ευρώ για να μπορέσει το Ελληνικό Δημόσιο ν’ αντιμετωπίσει τις υποχρεώσεις του.
Και φυσικά δε μας τα έδωσαν εν λευκώ να τα διαθέσουμε, όπως κάναμε με τα παλαιότερα δάνειά μας, αλλά να τα διαχειριστούμε με υπευθυνότητα και παράλληλα να πάρουμε όλα εκείνα τα αναγκαία μέτρα - που τόσα χρόνια αδιαφορήσαμε ή δεν τολμήσαμε να πάρουμε - για τον εκσυγχρονισμό του κράτους και την υγιή ανάπτυξη της χώρας, ώστε να μπορέσουμε να εξυπηρετήσουμε και την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους μας.
Από δω, όμως, αρχίζουν οι ενστάσεις ή αλλιώς αντιπολιτευτικές κορώνες: κάποιοι είπαν «γιατί να πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα»· να πληρώσουν αυτοί που ευθύνονται για το κατάντημα της χώρας. Ακόμα κι αν δεχτούμε πως ανάμεσα στους διαμαρτυρόμενους δεν υπάρχει κανένας φοροδιαφυγάς, κανένας… «κουμπάρος» ή παρακαθήμενος στο μεγάλο φαγοπότι της εξουσίας, κανένας ρουσφετολογικά διορισμένος στο Δημόσιο, κανένας «εκβιαστής»-απεργός, που έκλεινε τους δρόμους ή κατέβαζε τους διακόπτες και νέκρωνε τη ζωή της χώρας, αν δεχθούμε πως μοναδικοί υπεύθυνοι είναι αυτοί που μας κυβερνούσαν τόσα χρόνια και εντελώς αθώοι εμείς που τους εκλέγαμε, και πάλι δε θα άλλαζε τίποτα.
Γιατί όταν έχει πιάσει φωτιά το χωριό σου και απειλεί να κάψει τα σπίτια σου, το πρώτο που πρέπει να κάνεις -εσύ κι όλοι μαζί- είναι να πιάσεις τη μάνικα να σβήσεις τη φωτιά, να σώσεις ό,τι μπορείς από το βιος σου -έστω τους 12 μισθούς ή συντάξεις από τους 14 που έπαιρνες- και βέβαια εκείνη την ώρα δεν ψάχνεις να βρεις τον αίτιο που έβαλε τη φωτιά για να τον υποχρεώσεις να… σβήσει τη φωτιά ο ίδιος. Κι αφού περάσει ο κίνδυνος, θα έρθει και η ώρα - πρέπει να έρθει - για να πληρώσει και ο αίτιος της καταστροφής.
Αλλά υπάρχει και το «επιχείρημα» της αξιωματικής αντιπολίτευσης πως μπορούσε να γίνει μια καλύτερη διαπραγμάτευση αν επιδείκνυε η κυβέρνηση απέναντι στους δανειστές μας λίγη περισσότερη περηφάνεια και σθένος. Ωραία και… «αβανταδόρικα» τέτοια λόγια, μόνο που ηχούν σαν κοροϊδία όταν λέγονται απ’ αυτούς που μόλις πριν από ένα χρόνο διέπραξαν τον… «φόνο» και σήμερα διαμαρτύρονται γιατί το «θύμα» μπήκε στην… «εντατική». Ο λαός σ’ αυτή την περίπτωση απαντά με το γνωστό απόφθεγμα «έξω από το χορό, πολλά τραγούδια», αλλά υπάρχει και η αυτοδιάψευση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον ισχυρισμό του πως μπορούσε να υπάρξει μια άλλη διαπραγμάτευση και ένα καλύτερο αποτέλεσμα: αυτός δεν ήταν που είχε πάει στη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος για να πείσει τους ομοϊδεάτες του να μη συμπεριλάβουν το Δ.Ν.Τ. στο μηχανισμό επιτήρησης της Ελλάδας και γύρισε πίσω απογοητευμένος γιατί δεν μπόρεσε να τους μεταπείσει;
Εδώ, λοιπόν, που φτάσαμε, ένας τρόπος υπάρχει για να βγούμε στην άλλη άκρη του τούνελ: να κλείσουμε τ’ αυτιά σε κάποιους «γυρολόγους της επανάστασης», που μας καλούν να χορέψουμε τον… ηρωικό Ζάλογγο, καθώς και στους όψιμους εμπνευστές του «άλλου δρόμου», που οδηγεί στο πουθενά, και να στρωθούμε στη δουλειά· ο καθένας από το πόστο του, αξιοποιώντας όλες τις δυνάμεις που διαθέτει, με φιλότιμο και μεράκι, να μεγιστοποιήσει την απόδοσή του, όπου δουλεύει, σε όποιο πόστο υπηρετεί, για να γίνουμε - επιτέλους - ένα σύγχρονο κράτος, μια χώρα ανταγωνιστική, που περπατά στον κόσμο με ψηλά το κεφάλι, αξιόχρεη και αξιόπιστη, σεβαστή από φίλους και εχθρούς, η Ελλάδα που ονειρευόμαστε, όπου θα ζήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας.