Και η προηγούμενη και η σημερινή κυβέρνηση έβαλαν τον κόσμο στη λογική της ανάγκης αναμόρφωσης της τοπικής αυτοδιοίκησης. Επειδή οι αποφάσεις είναι πια παρμένες και η διαφωνία μ’ αυτές δεν έχει νόημα, ο κάθε Έλληνας πολίτης, ασκώντας το αναφαίρετο δημοκρατικό του δικαίωμα, μπορεί, είναι νομίζω και υποχρέωσή του, να αρθρώσει το λόγο του, τουλάχιστον για το μέρος του θέματος που ακόμα δεν έχει οριστικοποιηθεί. Εννοώ τη διαμόρφωση των δήμων του νομού μας.
Τον αριθμό των δήμων του νέου «Καποδίστρια» τον ακούμε από φημολογίες. Τις περιοχές που θα περιλάβει ο κάθε δήμος και την πρωτεύουσά του πάλι από ψιθύρους τα μαθαίνουμε. Αυτά όλα δείχνουν στον κόσμο πως γίνονται βολιδοσκοπήσεις, ζυμώσεις, παζάρια, πιέσεις και άλλα τέτοια, που απ’ τη μια μεριά οδηγούν στον κίνδυνο να παρθούν λανθασμένες αποφάσεις, απ’ την άλλη πως μπορεί να δοθεί η ευκαιρία να ακουστούν απόψεις πρωτότυπες, που αν μελετηθούν, ίσως να βοηθήσουν σε σωστότερες αποφάσεις. Γι’ αυτό μιλώ για υποχρέωση να διατυπώσουν οι πολίτες, αλλά και να ακούσουν οι Αρχές, όλες τις απόψεις.
Η προσωπική μου άποψη επικεντρώνεται στην τύχη του Δήμου Πολιχνίτου. Το ότι ο δήμος αυτός θα υπαχθεί σε άλλο δημοτικό διαμέρισμα και το ότι δε διεκδικεί θέση πρωτεύουσας, για διάφορους λόγους, δε νομίζω πως χρειάζεται συζήτηση. Οι Πολιχνιάτες είναι προσγειωμένοι. Θέλουν, όμως, το νέο σχήμα που θα προκύψει, να εξαλείψει τα υπάρχοντα προβλήματα και να εξασφαλίσει τα μέγιστα ωφελήματα. Για τούτο θα πρέπει τη σύμπτυξη των παλιών δημοτικών διαμερισμάτων να τη δούμε όχι μόνο σαν κομμάτια γης πάνω στο χάρτη, αλλά σα χώρους με ανθρώπους, που έχουν να διαχειριστούν κοινά συμφέροντα, που έχουν να αντιμετωπίσουν κοινά προβλήματα, που έχουν να ασχοληθούν με περιβαλλοντικές προκλήσεις, που θα δρομολογήσουν από κοινού την ανάπτυξη, η οποία όπως πάνε τα πράγματα μόνο απ’ την τοπική αυτοδιοίκηση μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα έλθει.
Αν μ’ αυτές τις αρχές αποφασίσουμε να στήσουμε το νέο «Καποδίστρια», τότε δε βλέπω πολλά κοινά Πολιχνίτου και Πλωμαρίου, Αγιάσου και Πολιχνίτου, παρά μόνο ότι είναι χωριά της Λέσβου και ότι κείνται στο νότιο μέρος του νησιού. Αντίθετα, είναι ορατό ένα σύνολο οικισμών γύρω από τον Κόλπο Καλλονής, που έχει τα στοιχεία εκείνα, τα οποία δικαιολογούν το χαρακτηρισμό του συνόλου. Έχουν δε ένα κοινό χαρακτηριστικό, ότι κείνται γύρω από ένα από τα πιο σπάνια οικοσυστήματα, του οποίου προέχει η σωτηρία και το οποίο αν προσεχθεί όπως το απαιτούν οι καιροί μας, μπορεί να αποβεί σοβαρότατος παράγοντας ανάπτυξης της περιοχής, αλλά και του νησιού μας. Τα χωριά τα παρακόλπια (αδόκιμος ο όρος;), όλα μαζί, αποτελώντας ένα δήμο, θα έχουν να νοιαστούν για τα ίδια πράγματα και θα μπορέσουν να δώσουν λύσεις μονοιασμένα σε ένα σχήμα., δίχως διχόνοιες και ανταγωνιστικά συμφέροντα.
Τα νερά το Κόλπου, οι παράκτιοι βιότοποι, τα πουλιά και οι αλυκές, η ρύπανση γεωργικών δραστηριοτήτων, βιομηχανικών και αστικών λυμάτων, ο τουρισμός, η θαλάσσια και χερσαία διακίνηση, η αλιεία και τόσα άλλα, θα μπορούσαν να αποτελούν αντικείμενα ενιαίας, κοινής προσπάθειας. Η σωστή λύση τους είναι ηλίου φαεινότερον πως θα μπορούσε να φέρει ανάπτυξη.
Οι δήμοι Καλλονής και Πολιχνίτου είναι δυο μεγάλες περιοχές, που αποτελούν αν θέλετε και γεωγραφικό σύνολο. Οι επαφές των κατοίκων των χωριών γύρω από τον Κόλπο έχουν και ιστορικό υπόβαθρο. Η αρχαία Πύρρα ήταν η κυρίαρχη πόλη της περιοχής και έδωσε το όνομά της στη θάλασσα. Τα ερείπιά της σήμερα είναι το σημείο που δίνουν τα χέρια οι περιοχές του μυχού του Κόλπου και της Πυρραίας χώρας. Η θάλασσα του Κόλπου, όπως όλες οι θάλασσες, ήταν από πάντα γέφυρα που ένωνε τους ανθρώπους των χωριών. Οι Πολιχνιάτες γνωρίζουν τους Αγρίτες, τους Παρακοιλιώτες, του Καλλονιάτες. Κάποτε η διακίνηση ανθρώπων και αγαθών γινόταν με βάρκες. Τώρα που έχουμε δρόμους και αυτοκίνητα, ανταμώνουμε πάλι για να ψωνίσουμε απ’ την Καλλονή, να μας φέρουν τα προϊόντα τους απ’ τη στεριά. Αυτό δείχνει πως οι άνθρωποι αισθάνονται πως κυκλοφορούν σε ενιαίο χώρο.
Ο χώρος γύρω από τον Κόλπο είναι πράγματα ενιαίος. Αν το αντιληφθούμε, ίσως αδράξουμε την ευκαιρία να πάρουμε μια ιστορική απόφαση με επωφελή για όλο το νησί αποτελέσματα. Γιατί αν η καρδιά του νησιού ζωντανέψει, η ικμάδα θα διαχυθεί σ’ όλη τη Λέσβο. Σ’ αυτά τα θέματα στενοκεφαλιές, μικροσυμφέροντα και αναχρονιστικοί τοπικισμοί δε χωρούν. Τέτοιες ευκαιρίες δε μας δίνει κάθε μέρα η ιστορία. Όλ’ αυτά, βέβαια, προϋποθέτουν ευρύνοια, για να καταφέρουμε να απαγκιστρωθούμε από γεωγραφικά περιγράμματα, αυθαίρετες γραμμές επί χάρτου. Δε χωρίζουμε βουνά, ανθρώπους χωρίζουμε, προβλήματα πάμε να λύσουμε. Η ζωή, η πρόοδος και η σύγχρονη εποχή έχουν άλλες απαιτήσεις.