Κωστής Πάλλης
Μυθιστόρημα
Εκδόσεις Ελληνοεκδοτική
Αθήνα 2010, σελ. 725

Η ζωή τού Κωστή άρχισε να δένει όταν ανέβηκε, παίρνοντας τα πλατιά σκαλοπάτια, στις ψηλοτάβανες αίθουσες της Αρχιτεκτονικής του Πολυτεχνείου, γύρω στα τέλη τής δεκαετίας τού ‘50.
Η πενταετής κλεψύδρα της φοίτησης πέρασε σαν αστραπή, αφήνοντας βαθιά τα χνάρια της μάθησης αναμεμιγμένης με τη γλύκα της ανεμελιάς· στοιχεία απαραίτητα για τη γερή δόμηση της ζωής.
Η δολοφονία τού Λαμπράκη τον βρήκε απλό φαντάρο να μετρά τις μέρες χαράζοντας γραμμές και σβήνοντάς τις πέντε - πέντε, σαν τους φυλακισμένους.
Η τραγωδία που συνεχίστηκε με τους ιουλιανούς αποστάτες και τους χουντικούς λακέδες τον έσπρωξε στα σταυροδρόμια της ξενιτειάς.
Στο Παρίσι τού ‘68 έζησε τη μαγιάτικη γιορτή, πάλεψε για την ήττα της Χούντας και, τελικά, έμεινε στην ξένη χώρα δομώντας το στέκι του· έμεινε δημιουργώντας· έμεινε χωρίς να ξεχνά.
«Ένα ταξίδι μύησης... στη σαγήνη του έρωτα και στο θαύμα της ζωής» χαρακτηρίζει το μυθιστόρημά του ο συγγραφέας. Να ένα μικρό απόσπασμα:
«Στο γνώριμο δωμάτιο, το φως είναι λεπίδι που χαράζει, που πληγώνει, που σημαδεύει τα πάντα· είναι οξύ που απαλύνει τα χρώματα, που διαλύει τις φευγαλέες στιγμές, που ανακαλεί εικόνες ζωής... θολές, άσπρες, γκρίζες, πολύχρωμες, μόνες, μπλεγμένες, αληθινές, ανύπαρκτες...
Είναι της βίωσης το αίμα που σταλάζει στα χείλη της οργής, στα δακρυσμένα μάτια, στα μουδιασμένα δάχτυλα του μόχθου και απλώνεται σαν έκκληση στους πλατιούς δρόμους για μια στιγμή γαλήνης, για ένα λεπτό ευτυχίας, για μια ώρα ζεστασιάς, για μια στάλα ουτοπίας...»