«Ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή»
(Κ. Καβάφης, «Εν μεγάλη Ελληνική Αποικία 200 π.Χ.»)

Το 2004 το ΠΑΣΟΚ, φθαρμένο από την πολύχρονη παραμονή του στην εξουσία και παρά το σημαντικό έργο που είχε επιτελέσει ξεπεσμένο στη συνείδηση του κόσμου, λόγω της αλαζονείας των ασκούντων την εξουσία και της «δράσης» κάποιων σοσιαλιστών της... τσέπης, παρέδιδε τη διακυβέρνηση της χώρας στους νικητές των εκλογών.
Ο Καραμανλής αναμφισβήτητος νικητής των εκλογών, νέος και άφθαρτος και πολλά υποσχόμενος, παρελάμβανε μια χώρα με υψηλό κύρος, τόσο ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες, λόγω της εισόδου της Ελλάδας στην ΟΝΕ και της πρόσφατης επιτυχούς Ελληνικής Προεδρίας, όσο και παγκοσμίως λόγω της οργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων. Παρελάμβανε επίσης, μια οικονομία με τον υψηλότερο ρυθμό ανάπτυξης στην Ευρώπη και το σημαντικότερο με έναν πρωτοφανή «αέρα» αυτοπεποίθησης και αισιοδοξίας να διαπνέει τον ελληνικό λαό.
Εξάλλου τα μεγάλα έργα που είχαν πραγματοποιηθεί στην προηγούμενη οκταετία στις υποδομές (Αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος», Μετρό, Αττική Οδός, γέφυρα Ρίου - Αντίρριου, μεγάλο μέρος της Εγνατίας κ.λπ.), καθώς και οι νέοι θεσμοί (ΑΣΕΠ, Συνήγορος του Πολίτη, Αρχή Προσωπικών δεδομένων, ΚΕΠ κ.ά.) προέβαλλαν διεθνώς την Ελλάδα ως τη σύγχρονη χώρα που κατετάσσετο ανάμεσα στις 25 ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου και έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο στα Βαλκάνια, στις παρευξείνιες χώρες και στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Το πολύτιμο αυτό κεφάλαιο η «Νέα Διακυβέρνηση» Καραμανλή το σπατάλησε μέσα σε λίγο χρόνο.
Όσα μέχρι τότε κατηγορούσαν το ΠΑΣΟΚ, αντί να αποτελέσουν παράδειγμα προς αποφυγήν, απετέλεσαν την... άδεια, για να πράξουν αυτοί ακόμα χειρότερα.
Αντί να χτίσουν πάνω σε όσα θετικά άφησε η προηγούμενη διακυβέρνηση και να εργαστούν για την εξάλειψη των αρνητικών φαινομένων στη λειτουργία της πολιτικής, της Δημόσιας Διοίκησης, των θεσμών και της σχέσης των πολιτών με το κράτος, επιδόθηκαν ασυστόλως στην κομματική λαφυραγώγηση του κράτους, εξευτέλισαν Αρχές και θεσμούς - ακόμα και το κύρος της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης κατάφεραν να καταρρακώσουν διά της χειραγωγήσεως κάποιων... ολίγον «ανεξάρτητων» δικαστών.
Μικροπρεπείς κι εκδικητικοί απέναντι στους πολιτικούς τους αντιπάλους δε δίστασαν να τους ενοχοποιήσουν ακόμα και για τις γκάφες που οι ίδιοι διέπρατταν· περιφρόνησαν τη νοημοσύνη του λαού μεταχειριζόμενοι επικοινωνιακά τεχνάσματα και μεγαλόστομες ρητορείες για να καλύψουν την ανυπαρξία έργων και να συγκαλύψουν τα καμώματα της ορδής των κουμπάρων και των κομματικών τους φίλων. Μοιραίοι άνδρες της «Νέας Διακυβέρνησης», ο Αλογοσκούφης και ο Παυλόπουλος, οι οποίοι οδήγησαν σε οικτρό ναυάγιο την οικονομία και σε πλήρες ξεχαρβάλωμα τις κρατικές υπηρεσίες, γεγονός που εκτός των άλλων είχε ως αποτέλεσμα να εκτίθεται διεθνώς η χώρα.
Και ο «γενναίος» κατά την... αποχώρησή του πρωθυπουργός, «κυβερνούσε» διά των... αντιπροσώπων του επί πεντέμισι χρόνια, περιοριζόμενος να εκφωνεί κατά καιρούς «βαρυσήμαντους» λόγους κατά των πολιτικών του αντιπάλων!
Και επανέρχεται, όπως δείχνουν τα σημάδια, το ΠΑΣΟΚ, για να περισώσει ό,τι απέμεινε από το μεγάλο φαγοπότι, ό,τι ξέφυγε από το αλόγιστο ξεπούλημα, ό,τι δεν έγινε ρημαδιό από τους «σκιτζήδες» της οικονομίας.
Ασφαλώς το 2009 δεν αποτελεί «ιστορική ευκαιρία», εάν το κρίνουμε με τους όρους του 2004. Το αντίθετο, μάλιστα, θα λέγαμε: αποτελεί «ιστορική κακοτυχία» και salto mortale για αυτούς που θα κληθούν να κυβερνήσουν τη χώρα.
Όμως υπό ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να σημάνει την αρχή μιας νέας πορείας για την ανασυγκρότηση της πολιτικής μας ζωής, της λειτουργίας των θεσμών και του κράτους, της σχέσης κοινωνίας - κράτους.
Προϋπόθεση πρώτη: Εάν εγκαταλειφθεί η αρχή ότι το κόμμα είναι uber ales, ότι στο κόμμα ανήκει το κράτος, ότι τα ξέρει και τα μπορεί όλα. Εάν αναζητηθούν και αξιοποιηθούν όλες οι άξιες προσωπικότητες που διαθέτει ο Ελληνισμός και κληθούν να υπηρετήσουν την υπόθεση της ανασυγκρότησης της χώρας, του εκσυγχρονισμού του κράτους και της παιδείας του λαού μας, ώστε ν’ αποκατασταθούν οι αρχές και οι αξίες που τιμούν τον άνθρωπο και προάγουν τον πολιτισμό του.
Προϋπόθεση δεύτερη: Εάν οι τομές και τα αναγκαία μέτρα πάψουν να υπόκεινται στους περιορισμούς του πολιτικού κόστους και υπαγορεύονται στο εξής από την αντίληψη του κοινωνικού συμφέροντος.
Προϋπόθεση τρίτη: Εάν στις περιπτώσεις που υπάρχουν διιστάμενες απόψεις ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις και αντιδράσεις κομμάτων ή κοινωνικών ομάδων για την αντιμετώπιση κρίσιμων θεμάτων, καλείται ο λαός να παρέμβει αποφαινόμενος διά δημοψηφισμάτων για την αναγκαιότητα και την ορθότητα των λύσεων που προτείνονται, όπως π.χ. για τη λειτουργία των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, την ασφάλεια των πολιτών και τη δημόσια τάξη, το ασφαλιστικό σύστημα κ.λπ..
Υπ’ αυτές τις προϋποθέσεις η χώρα μπορεί ν’ αποφύγει την «ερημοποίησή» της και να επανέλθει από την... διακεκαυμένη, στην εύκρατη ζώνη. Και ποιος ξέρει - ας είμαστε αισιόδοξοι - μπορεί να ξαναδούμε προτού πεθάνουμε να πρασινίζει και να ξανανθίζει ο τόπος μας.