Στο νησί υπάρχουν νερά και παλιότερα υπήρχαν πολύ περισσότερα. Έτσι γυρίζαν τόσοι νερόμυλοι και στηνόντανε τόσες βρύσες, να χαρίζουν το νερό τους στους διαβάτες και την ομορφιά τους στον τόπο.
Στα χωριά, στις στράτες, παντού μένουν ακόμα αμέτρητα πανέμορφα μνημεία νερού. Απλά στην κατασκευή τους και πολύπλοκα στην κοινωνική τους σημασία.
Γνώρισα λοιπόν βρύσες που φτιάχτηκαν από τους ανθρώπους με μεράκι, και αφού καθαρίστηκαν στολίζουν τη Μυτιλήνη, τη Μήθυμνα, το Σκαλοχώρι και τόσους άλλους τόπους. Γνώρισα βρύσες που μετά εξαφανίστηκαν σε μια νύχτα και ξαναβρέθηκαν σε σπίτια, στολίζοντας το μικρό χώρο κάποιας ιδιωτικής ματαιοδοξίας. Γνώρισα βρύσες που εμφανίστηκαν από το πουθενά, εκεί που δεν υπήρχαν, και άλλες που κομματιάστηκαν γιατί ορισμένοι συνειδητοποίησαν ότι τους ήταν δυσανάλογη στην πεζή τους, ρηχή ζωή, τόση ομορφιά σε τόσο μικρό δημιούργημα.
Επιγραφές εξαφανίζονται κάθε μέρα και απορώ σε ποιον καμπινέ τις βάζουν για να αποπατούν αρχαιοπρεπώς τα πρωινά.
Τελευταία αυτή η βρύση που από το 1914, 95 ολόκληρα χρόνια, έδινε το νερό της στη Μνήμη του Ασημάκη Μουζάλα, εκεί στη στροφή του δρόμου που βγάζει από τη Μόρια στη Λάρσο. Φτιαγμένη από υπέροχη κόκκινη πέτρα, δέχτηκε μια επίθεση από βαρβάρους, καταστροφείς, υπανθρώπους της νύχτας.



Έμεινε μετά από σφυροκόπημα χωρίς το υπέροχό της τόξο και το επίθημά της, γυμνή στην τραυματισμένη αισθητική του ελαιώνα που χρόνια την περιβάλλει, τραυματισμένη στα μάτια τόσων ανθρώπων που χρόνια τη βλέπουν εκεί. Βέβαια να ξέρουν οι αρχαιοκάπηλοι ότι όπου και να βάλουν αυτό το κομμάτι, ίσως κάποτε να γίνει αντιληπτό (γιατί το καθένα έχει τη μοναδική του καταγεγραμμένη ταυτότητα). Και τότε αυτός που θα στολίζει τον ιδιωτικό του μπαξέ μ’ αυτό, θα πρέπει να θεωρηθεί κλεπταποδόχος δημοσίου αγαθού.
Είναι λυπηρό ορισμένοι να ζητάνε τον περιορισμό ενός δημοσίου κτίσματος, που ανήκει στη δικαιοδοσία, στο μερίδιο ομορφιάς όλων μας. Τι να το κάνουν αυτό το πολιτισμικό στολίδι, αφού δε σκαμπάζουν από πολιτισμό;