ΕΠΩΝΥΜΩΣ

Εξοργίστηκα την ώρα της συνεδρίασης απ’ τις αποκαλύψεις σχετικά με το κολυμβητήριο. Όχι τόσο για τις ευθύνες, τις παραλείψεις, τις αρμοδιότητες, τα διαδικαστικά, ποιος έπρεπε να κάνει κάτι και ποιος όχι, για την ουσία. Θύμωσα για την ποιότητα και το επίπεδο αντιμετώπισης από κάποιους του όλου θέματος για τον τρόπο χειρισμού του. Στενοχωρήθηκα για την «απέραντη ελαφρότητα του “είναι”» κάποιων εμπλεκομένων, για την επιλήψιμη απλοϊκότητα σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα που άπτεται του δημόσιου ενδιαφέροντος και συμφέροντος.
Μεγιστοποιήθηκε η αγανάκτηση κι ο θυμός μου, όταν χθες κατά τη διάρκεια του ρεπορτάζ κατάλαβα πως ό,τι θα μπορούσε να είχε πάει στραβά και εξωθεσμικά, στη συγκεκριμένη υπόθεση, πήγε. Κι όχι έτσι, δίχως ευθύνες. Επιτροπές που έδωσαν τα πορίσματά τους αλλού αντί για το φορέα που έπρεπε, αποφάσεις που λήφθηκαν από αναρμόδιους με εκείνη την απέραντη ελαφρότητα - για να μην πω τίποτε χειρότερο - που λέγαμε παραπάνω, αρμόδιοι που δεν έλεγξαν τους υφισταμένους τους και δε ζήτησαν απολογισμό, παρ’ ότι δίπλα τους… καιγόταν το σύμπαν.
Αυτοδιοίκηση και κράτος, υπάλληλοι και υπηρεσίες, αποδεικνύονται δυστυχώς σκαλοπάτια χαμηλότερα των μικρών προσδοκιών που έχουν οι πολίτες, ειδικά μέσα σε τούτο τον κακό χαμό, τώρα που επιζητούν κάτι, έστω μια εγκατάσταση αθλητισμού να λειτουργεί, για να πιαστούν.

Μου ‘λεγαν γονείς πως περιορίζουν ό,τι θα μπορούσε να μειωθεί απ’ τις δαπάνες τους για να βρουν τα αναγκαία χρήματα ώστε να πάνε τα παιδιά τους, όποτε είναι εφικτό λόγω των μαθημάτων, να προπονηθούν στη Χίο. Σ’ αυτούς τους γονείς, σ’ αυτά τα παιδιά, στις 1.000 και πάνω οικογένειες αυτού του τόπου, που συνδέουν την καθημερινότητά τους με τη λειτουργία του κολυμβητηρίου, είναι ανήθικο, ίσως και ποινικά κολάσιμο, να τους λες με την ίδια ελαφρότητα που ρίχνεις τα ζάρια παίζοντας τάβλι, πως πρέπει να αλλάξουν, έτσι στα ξαφνικά, ζωή.
Τώρα δε που επιβεβαιώνεται η αίσθηση που απ’ την αρχή κάποιοι είχαν, ότι όλα έγιναν «για ένα πουκάμισο αδειανό…», ενδεχομένως για ιδιοτελείς σκοπούς, όπως πιστεύουν κάποιοι άλλοι, πρέπει να πέσουν οι μάσκες.
Και οφείλουν οι υπεύθυνοι να ζητήσουν συγγνώμη για την ανείπωτη ταλαιπωρία που υπέστη όλος αυτός ο κόσμος, να κάνουν ό,τι μπορούν για να διορθώσουν τα πράγματα, κι αν νομίζουν τελικά πως δεν έχουν την ικανότητα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των ρόλων τους, να τα παρατήσουν.
Μα πρώτα απ’ όλα ας συνειδητοποιήσουν πως οι δημόσιες υποθέσεις δεν είναι πλακίτσες μεταξύ κολλητών, ώστε σε επίπεδο διαχείρισης να αντιμετωπίζονται με πνεύμα και διάθεση καφενείου.
Επιτέλους λίγη υπευθυνότητα. Μπουχτίσαμε από ερασιτεχνισμούς σε κάθε τι που απαιτεί σοβαρότητα επαγγελματία.