Είναι κάτι όνειρα, που έρχονται και σε τυλίγουν, κι εσύ ούτε που τα υποψιάζεσαι. Και πώς να τα υποψιαστείς, άλλωστε. Εκείνα βρίσκουν την πόρτα, που επίτηδες άφησες ανοιχτή, μπαίνουν κρυφά κι αθόρυβα, σαν βραδινοί επισκέπτες μεταμφιεσμένοι σε όνειρα, με την ελπίδα ότι κάτι θα ’χουν να σου αφήσουν. Έχουν τον τρόπο να στοχεύουν την αχόρταγη ψυχή σου και να κάνουν την καρδιά σου να τραντάζει! Ιδίως, εκείνα που τελειώνουν το ξημέρωμα και δεν έχουν το χρόνο να ξεθωριάσουν. Θέλεις να τα «κυκλώσεις», σαν μια υποσημείωση κειμένου, που δεν πρέπει να ξεχαστεί, μη τυχόν και δραπετεύσουν. Σου ζητούν επίμονα να τα ακολουθήσεις. Κάτι σε κάνει να θέλεις να τρέξεις με λαχτάρα ξοπίσω τους, να βρεις τα ίχνη τους, δίχως να τα τρομάξεις. Και κάπως έτσι σε βρίσκει το πρωί να ψάχνεις. Απεγνωσμένα…
Έτσι έγινε και με τούτο. Ήμουνα, λέει, σε μια ακρογιαλιά, σ’ ένα μαγευτικό τοπίο που, αν μη τι άλλο, σ’ έπειθε ότι το καθετί μπορεί, πολύ απλά, να μεταμορφωθεί σε ομορφιά! Η θάλασσα είχε πάρει εκείνο το απαλό, το ανοιχτό γαλάζιο χρώμα του ουρανού, που δυσκολευόσουν να διακρίνεις πού τέλειωνε εκείνη και πού άρχιζε ο ορίζοντας. Θαρρούσες κι όλο αυτό, ήταν ένα πράγμα. Η ηρεμία, η διαφάνεια κι η απλωσιά της, την έκαναν ομορφότερη. Έτσι κι άφηνες λεύτερες τη ματιά και την ψυχή σου, σίγουρα θα παλάβωναν. Τόση ομορφιά ξόδευε απλόχερα η φύση να φτιάξει ένα τέτοιο σκηνικό κι εγώ -ποιος τη χάρη μου- μοναδικός θεατής μιας τέτοιας αισθητικής απόλαυσης.
Κι εκεί που συνεπαρμένος θαύμαζα αυτό το υπέροχο θέαμα, βλέπω, ξαφνικά, στη μέση της ήρεμης θάλασσας, να αναδύεται μια τεράστια ολόλευκη κλειστή αχιβάδα, που άρχισε να κοντεύει προς τη στεριά ώσπου έφτασε μπροστά μου. Τότε, σιγά-σιγά, άρχισε ν’ ανοίγει κι από μέσα να ξεπροβάλει μια γυναικεία φιγούρα, ολόιδια η θεά Αφροδίτη, ντυμένη μ’ ένα μακρύ λευκό νυφικό! Όλη η αγνότητα της νιότης της, ήταν ζωγραφισμένη στο ελληνικό προφίλ της. Τα μάτια της, υγρά απ’ τη συγκίνηση, με κοιτούσαν τόσο γλυκά, που μ’ έκαναν να χάνομαι. Την κοιτούσα κι εγώ και γινόμουν χίλια κομμάτια (από ευτυχία). Μες στη θολούρα μου, δεν πρόσεξα πως δεν ήμασταν μόνοι, ένας νέος -ωραίος σαν Έλληνας- στεκόταν δίπλα της. Εκείνη, μας έπιασε τους δυο απ’ το μπράτσο κι αρχίσαμε να περπατάμε, όχι στην αμμουδιά, παρά σ’ ένα λευκό χαλί, στρωμένο ανάμεσα σε χιλιάδες λουλούδια που υποκλίνονταν στο πέρασμά μας. Ένα αγγελουδάκι μπροστά μας, άνοιγε δρόμο, ραίνοντάς τον με ροδοπέταλα, οδηγώντας μας αργά προς τα σκαλιά μιας εκκλησιάς. Ζούσα ένα όνειρο, τόσο αληθινό και τόσο ωραίο, που δεν ήθελα να τελειώσει…
Ο κόσμος των ονείρων είναι πράγματι ένας κόσμος μαγικός. Το αδύνατο μπορεί να το κάνει δυνατό. Το απίθανο πραγματικότητα. Για λίγα δευτερόλεπτα, ίσως και για λίγα λεπτά -τόσο λένε κρατάει το όνειρο- κρατιέσαι σ’ αυτό κι ακουμπάς τη ζωή σου. Μπορεί οι εικόνες να χάνονται σαν καπνός που διαλύεται στον αέρα, όμως αφήνει μια απαράμιλλη αίσθηση. Μα, όλο τούτο δεν ήταν όνειρο, ήταν μια πραγματικότητα που έμοιαζε με όνειρο. Μια μαγική πραγματικότητα, που την έζησα ένα απόβραδο καλοκαιριού, που το ημερολόγιο έδειχνε 31 Ιουλίου, ενώ συνόδευα -με το γιο μου- την κόρη μου στην εκκλησιά. Στο ιερό μυστήριο του γάμου.

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.