Λέτε τα ντιμπέιτ να αρκούν για την ενημέρωση των ψηφοφόρων γύρω από τις ευρωεκλογές; Λέτε μία και μόνη συζήτηση με στιλιζαρισμένο τρόπο και χωρίς ίχνος χαλαρότητας να επαρκεί προκειμένου οι πολίτες να γνωρίζουν τι, πώς και με ποια κριτήρια θα ψηφίσουν; Περνούν τα χρόνια, νέες γενιές πολιτικών εμφανίζονται (μη εξαιρουμένων βέβαια των οικογενειακών καταβολών), μα το τροπάρι μένει το ίδιο και ευθύνη σε αυτό έχουν όλοι, από τα Μ.Μ.Ε. μέχρι τα κόμματα.
Στημένες και κατευθυνόμενες ερωτήσεις που θέλουν να επιβάλουν εκ των προτέρων το στάτους του ελληνικού πολιτικού ντιμπέιτ και να διαμορφώσουν «κλίμα» για τις επικείμενες εθνικές εκλογές, φυλακίζουν τον τηλεθεατή και τον εγκλωβίζουν εσαεί σε ερωτήματα του τύπου «καλά, πότε θα πάψει επιτέλους αυτή η κοροϊδία;». Και να έμενε εκεί το πράγμα, καλά θα ήταν.
Όμως το παιχνίδι έχει και συνέχεια. Προεξεχουσών των δηλώσεων για «ομαλό πολιτικό κλίμα», με όπλο την αυτοπεποίθηση κάποιων που «σαρώνουν» τα ερωτηματολόγια, παραλείποντας σε σταθερή βάση τις κρίσιμες ερωτήσεις για θέματα που καίνε τον κόσμο, οι εντεταλμένοι εκπρόσωποι μερικών ετσιθελικά επιβαλλόμενων Μ.Μ.Ε. επιχειρούν περισσότερο να αλιεύσουν την είδηση για τις βουλευτικές εκλογές ή την πρόκληση λεκτικών αντιπαραθέσεων μεταξύ των πολιτικών αρχηγών, παρά την ενημέρωση του πολίτη για το τι έκαναν οι ευρωβουλευτές του κάθε κόμματος ξεχωριστά στο ευρωκοινοβούλιο τα τελευταία πέντε χρόνια. Η συνταγή είναι γνωστή και τα αποτελέσματα προβλέψιμα. Ντιμπέιτ θέλει μάλλον ολόκληρη η ελληνική κοινωνία σε καθημερινή βάση, με εκπροσώπους όλων των κοινωνικών τάξεων στα πάνελ, μπας και υπάρξει ελπίδα για απονοσηροποίηση του πολιτικού κλίματος. Συζητήσεις και ψυχολογική υποστήριξη, από την άλλη, θέλουν οι περισσότεροι από τους πολιτικούς που εμμένουν στο να πιπιλίζουν την καραμέλα των όποιων πληρωμένων δημοσκοπήσεων, με στόχο να αποκομίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα πολιτικά οφέλη.
Οι πολίτες, βέβαια, που μαθαίνουν καλά το μάθημα, παπαγαλίζουν ανεξέλεγκτα και η κοινωνία ακολούθως βυθίζεται σε τέλμα. Έρχονται τότε οι κατά καιρούς εθνοσωτήρες και λένε πως κατέχουν τη μαγική λύση… Και ως εκ θαύματος… τα πρόσωπα αυτά είναι και πάλι τα ίδια! Οι από μηχανής θεοί, με τις οδηγίες των πατεράδων ή συγγενών τους, είναι αυτοί που δίδαξαν τα πρώτα παραστρατήματα στον πολίτη με την υιοθετούμενη λογική του στυλ «θα κλέβουν αυτοί και εγώ θα κάθομαι να τους κοιτάω;».
Προσέξτε με τι περίσσιο θράσος οι πολιτικοί παραδέχονται πως πλέον υπάρχει αδιαφορία από τον κόσμο για αυτές τις ευρωεκλογές. Μετρήστε πόσες φορές κάνουν έκκληση διά των πολιτικών διαφημίσεων ότι «η ψήφος σου είναι πολύτιμη και η αδιαφορία καταδικαστέα!». Έμειναν ελάχιστες μέρες και τα ντιμπέιτ, οι συνεντεύξεις και οι εκμυστηρεύσεις των πολιτικών προσπαθούν να σώσουν την κατάσταση. Σώζεται όμως το παραφορτωμένο καράβι της διαφθοράς, που έγειρε από τη χρόνια ψευδολογία και τις ακατανόμαστες δικαιολογίες της συμφοράς για ένα κράτος που έχει καταντήσει περίγελως στην Ευρώπη; Συνήθως, το καράβι αυτό κάποια στιγμή πάει στον πάτο. Και εκεί παραμένει εσαεί μέχρι το επόμενο ντιμπέιτ. Όταν νέοι πολιτικοί, με οδηγό το γενεαλογικό δέντρο, θα ζητήσουν για μια ακόμη φορά την ψήφο μας. Για ανέλκυση του πλοίου ούτε λόγος. Προέχει το πολιτικό κόστος της διαφάνειας.