Μπορεί το φθινόπωρο ημερολογιακά να δηλώνει παρόν - στον Οκτώβρη βρισκόμαστε άλλωστε -, το καλοκαίρι όμως δεν λέει να μας εγκαταλείψει. Πώς να πεις πως φθινοπώριασε; Τι σημαίνει και τι περιγράφει αυτό και πόσο διαφορετικό είναι; Ακόμη και η φύση δεν λέει ν’ αλλάξει χρώματα. Χρώμα άλλαξε η χώρα όμως. Πρασίνισε! Το είδαμε την προπερασμένη Κυριακή. Αυτό έδειξαν τα αποτελέσματα των εκλογών. Κι ας προσδοκούσαμε μια πολυχρωμία όπως αυτή που χαρακτηρίζει το φθινόπωρο. Άλλοι μιλάνε φωναχτά για τα τρέχοντα κι άλλοι λογαριάζουν να δικαιωθούν απ’ τα ποθούμενα. Πως ν’ αποφύγεις την επικαιρότητα;
Περάσαμε μια εβδομάδα με παραδόσεις, παραλαβές και πολιτικολογίες. Νέοι άνθρωποι ήρθαν στα πράγματα, με φρεσκάδα, λένε, στη σκέψη και τόλμη στην εκτέλεση. Έτσι είναι, έτσι δείχνουν. Μένει να το αποδείξουν. Βλέπεις ένα Γιώργο τώρα κι αδυνατείς να τον ταυτίσεις με τη λέξη «εξουσία». Αναλογίζεσαι πώς τα κατάφερε ο (προ ολίγου) ακατάλληλος όχι να νικήσει απλά τον (προ ολίγου) καταλληλότερο, αλλά να τον συντρίψει! Κι ας έλεγαν πως δεν είχε την ανάλογη επικοινωνία με τον μέσο πολίτη. Κι ας του καταλόγιζαν γλωσσικές αδυναμίες. Κι ας αμφισβητούσαν ακόμη και την ελληνικότητά του, όπως και τόσα για τα οποία δέχτηκε μια τελείως άδικη επίθεση. Εκείνος, όμως, κατάφερε να ανατρέψει την υποτιμητική εικόνα που παρουσίαζαν γι’ αυτόν κι από Γιωργάκης έγινε Γιώργος!
«Συνεχιστής» μιας πολιτικής δυναστείας, αφού παππούς, πατέρας και γιος στη διάρκεια λιγότερο του μισού αιώνα διετέλεσαν πρωθυπουργοί μιας χώρας, πράγμα που, δεν ξέρω, αλλά μάλλον δεν πρέπει να έχει συμβεί ποτέ και πουθενά. Εκείνος, αποποιούμενος τον όρο, φρόντισε και κατάφερε να απαλλαγεί απ’ αυτόν, βασιζόμενος στις δικές του δυνάμεις.
Διαβάζω δηλώσεις του, σε ανύποπτο χρόνο, που έλεγε: «Εγώ δεν μπήκα στην πολιτική για να επαναλάβω την πορεία είτε του παππού μου είτε του πατέρα μου, με την έννοια της ανόδου σ’ έναν πρωθυπουργικό θώκο, αλλά γιατί έχω κάποιες αξίες και κάποιες ελπίδες όσον αφορά την πορεία του τόπου, και πιστεύω ότι μπορώ να βοηθήσω προς την κατεύθυνση αυτή. Είναι αυτονόητος ο ρόλος που έπαιξαν τα γεγονότα που έζησα παιδί στο πολιτικό περιβάλλον που μεγάλωσα... Στόχος δικός μου, βέβαια, δεν είναι να αποδείξω ότι δεν είμαι, αλλά να παλέψω για κάποια πράγματα. Από κει και πέρα, αν είναι να με κρίνει κάποιος, το μόνο που ζητώ είναι να με κρίνει από την πρακτική μου και τις ιδέες μου. Από κει και πέρα, οι εμπειρίες από την επαφή μου με τα μεγάλα κινήματα στο εξωτερικό, από τον Μάη του ‘68 ως τα κινήματα των μειονοτήτων στην Αμερική, διαμόρφωσαν την πολιτική μου συνείδηση με μια τάση αντιεξουσίας, θα έλεγα, και μ’ έκαναν να θέλω να ενταχθώ σε ένα κίνημα πιο ενεργά, πιο αποφασιστικά, για να προωθήσω μια διαφορετική αντίληψη εξουσίας. Μέσα από δημοκρατικές ειρηνικές διαδικασίες, να κατακτήσουμε σιγά-σιγά μεγαλύτερη συμμετοχή, μεγαλύτερη διαφάνεια και μεγαλύτερο έλεγχο των εξουσιών.» Μακάρι να είναι έτσι.
Τώρα, με την «αλλαγή σελίδας», όπως όλοι ομολογούν, ήρθε όχι μόνο η ώρα της ευθύνης για τη νέα κυβέρνηση, την οποία το 43,9% του λαού εμπιστεύτηκε, αλλά και για τον κάθε πολίτη αυτής της χώρας ήρθε η ώρα των απαιτήσεών του. Η ελπίδα και οι υποσχέσεις, τουλάχιστον, να γίνουν πράξη. Γι’ αυτό ο πρωθυπουργός θα χρειαστεί να πάρει δημιουργικές πρωτοβουλίες και με αποτελεσματική εργασία να αντιμετωπίσει αποφασιστικά το μεγάλο πρόβλημα της οικονομίας, ώστε να οδηγηθούμε όσο πιο σύντομα γίνεται στην ανάπτυξη, στην κοινωνική δικαιοσύνη και, προ πάντων, στη στήριξη, όλο και περισσότερο, των νέων ανθρώπων. Αυτοί είναι το μέλλον μας. Αυτό απαιτεί η κοινωνία.