Θα ήθελα να σας πω για την απίστευτη ταλαιπωρία που βίωσα το μεσημέρι της Πέμπτης από τις 11:45, όταν στην περιοχή Ντίπι και λίγο πριν τη διασταύρωση με το χωριό Ίππειος υποχρεώθηκα από όργανο της Αστυνομίας να αλλάξω κατεύθυνση και υποχρεώθηκα να επιστρέψω στη Μυτιλήνη μέσω Ιππείου αρχικά, στη συνέχεια Λάμπου Μύλων, μετά από έναν άθλιο για πέντε ολόκληρα χιλιόμετρα χωματόδρομο, να βγω στην Κώμη και από εκεί μέσω Θερμής, Παμφίλων και Παναγιούδας επέστρεψα τελικά σπίτι μου γύρω στις 13:20, καταϊδρωμένος, ταλαιπωρημένος, με ένα αυτοκίνητο βουτηγμένο εξωτερικά αλλά και εσωτερικά μέσα στο άσπρο χρώμα, παρ’ ολίγο χτυπημένο λόγω στενότητας του άθλιου χωματόδρομου, με αρκετές ελαφρές γρατζουνιές εξ αιτίας των αγριόχορτων και με κίνδυνο προς στιγμή να μείνω στη μέση του πουθενά, μέσα στη σκόνη και στον καύσωνα, από καύσιμα!

Κι όλα αυτά επειδή η γνωστή «φυλή» των ταξιτζήδων θεώρησε πρέπον να διεκδικήσει τα όποια αιτήματα της σχετικά με την απελευθέρωση του επαγγέλματός τους στήνοντας μπλόκα σε κεντρικές οδικές αρτηρίες του νησιού, κόβοντας το νησί στα δυο, καταταλαιπωρώντας εκατοντάδες συμπολίτες τους, αλλά και πάρα πολλούς τουρίστες!
Μετά από αυτή την απίστευτη αθλιότητα, που δυστυχώς είχε και την «αρωγή» της Τροχαίας, οι κ.κ. ταξιτζήδες έχασαν πολλά από τα δίκια τους, διότι με την πράξη τους αυτή στράφηκαν τελικά εναντίων αθώων συμπολιτών τους και επισκεπτών του νησιού μας!
Συλλυπητήρια στον πρόεδρο των Ταξιτζήδων, που αν και «κατανόησε» την ταλαιπωρία που επέβαλε ο κλάδος του στον κόσμο, όπως ο ίδιος δήλωσε χθες στο «Ε», δε φαίνεται να κατάλαβε καθόλου τι ακριβώς έκανε και πολύ περισσότερο τι πέτυχε μ' αυτή την επιεικώς απαράδεκτη πράξη του!
(σ.σ. Τα στοιχεία του υπογράφοντος, στη διάθεση του «Ε».)

Υ.Γ. 1 Είμαι κι εγώ ένας δοκιμαζόμενος νέος επιστήμονας, με πτυχία και μεταπτυχιακούς τίτλους, εδώ και πολύ καιρό παραμένω άνεργος και πολλές φορές έχω νιώσει και βιώσει στο πετσί μου την αναξιοκρατία και την αδικία, αλλά δεν διανοήθηκα να κλείσω κανένα δρόμο και να στραφώ για οποιοδήποτε πρόβλημά μου εναντίον του κοινωνικού συνόλου!

Υ.Γ. 2 Αν αποφασίσω να απεργήσω ποτέ, θα πάρω ένα ταξί και θα ζητήσω από τον οδηγό του να με μεταφέρει σε προορισμό της επιλογής μου εντελώς δωρεάν, ως ελάχιστο για το απίστευτης ταλαιπωρίας καψόνι στο οποίο υποβλήθηκα με το «έτσι θέλω» και δίχως να μπορώ ν’ αντιδράσω σ’ αυτή την υπέροχη δημοκρατική κι αξιοκρατική χώρα που ζούμε, όπου ο καθείς κάνει ό,τι γουστάρει και το επίσημο κράτος επιβάλλεται εκεί που το παίρνει, απέναντι κι εναντίον κάθε λογής αδυνάτων.