Έναν περίπου χρόνο πριν ξέσπασε το γνωστό πια σε όλους μας σκάνδαλο του Βατοπεδίου, που συγκλόνισε την κυβέρνηση υποχρεώνοντάς την να διώξει από τις τάξεις της μερικούς υπουργούς και να προβληματίζεται αν όλα τα στελέχη της, που το όνομά τους αναμίχθηκε στο θέμα, θα μπορούν να είναι υποψήφιοι στις επόμενες εκλογές.
Το τι κατά τη γνώμη μου συγκροτεί το σκάνδαλο Βατοπεδίου, το εξέθεσα σε δύο άρθρα μου από αυτήν εδώ τη στήλη. Είναι το αποτέλεσμα της διαχρονικής διαπλοκής του κράτους, όπως αυτό κι αν εκφράζεται, με την εκκλησία και τους εκπροσώπους της, οι οποίοι διαθέτουν τεράστια δύναμη, που τη χρησιμοποιούν για να διεκπεραιώσουν τις υποθέσεις που χειρίζονται και που δεν είναι πάντα σύμφωνες με το επικαλούμενο θέλημα του Θεού. Λίγο ο φόβος για το μεταθανάτιο αύριο, λίγο η ελπίδα για μια βοήθεια από τους εκπροσώπους του θεού, λίγο η ανθρώπινη ματαιοδοξία, που νομίζει πως δίπλα στους ρασοφόρους παίρνει αξία η προσωπικότητά του, ωθώντας όσους κατέχουν κάποια εξουσία να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, νόμιμες και άνομες, στους πάντοτες αιτούντες εκκλησιαστικούς παράγοντες. Η διαπλοκή αυτή έχει χτιστεί χρόνια τώρα, μέρα τη μέρα, πέτρα την πέτρα, υπόθεση την υπόθεση. Έτσι που στο τέλος να θεωρείται κάθε πράξη του εκκλησιαστικού κατεστημένου, εκτός από θεάρεστη και νόμιμη.
Η εκκλησία και οι συναφείς προς αυτήν εκφράσεις (μοναστήρια, αγιάσματα, προσκυνηματικοί ναοί, ησυχαστήρια κ.λπ.) προηγούνται παντού και πάντοτε και επιβάλλονται στην καθ’ ημέραν ζωή μας. Από τον αγιασμό της Βουλής και την ορκωμοσία όλων των πολιτειακών οργάνων, μέχρι την πρόταξη θρησκευτικής τελετής σε κάθε δραστηριότητά μας. Ακόμα και στην ίδρυση νυχτερινού κέντρου, με ό,τι συνήθως συνεπάγεται αυτό. Μόνο στα εγκαίνια του νέου Μουσείου της Ακρόπολης, δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε, οι θρησκευτικοί λειτουργοί, ορθόδοξοι και καθολικοί ήταν στη δεύτερη σειρά των επισήμων και βέβαια δεν ανέπεμψαν τας καθιερωμένας δεήσεις. Ήταν μια νότα Ευρώπης.
Στη χώρα μας τα Βατοπέδια θα ζουν, θα επαναλαμβάνονται και ίσως θα πληθύνονται, αν δεν κατανοήσουμε ότι και οι ιερωμένοι, όποιου βαθμού και εξουσίας, είναι πολίτες ενός κράτους του οποίου υποχρεούνται να τηρούν τους νόμους. Και δεν μπορεί να συνεχίζεται η ανοχή στις όποιες δράσεις των παπάδων, με την αδιάφορη αντιμετώπιση: Έλα μωρέ, τι σε πειράζει ο παπάς;
Γι’ αυτό πολύ ορθώς το «Ε» ζητά τον έλεγχο των πράξεων και των δράσεων της ηγουμένης του Αγίου Ραφαήλ, Ευγενίας Κλειδαρά, για να διαπιστωθεί αν όλες ή κάποιες απ’ αυτές είναι αντίθετες προς το νόμο. Και γι’ αυτό είναι κατάπτυστη η βιομηχανία των επιστολών διαφόρων «πιστών», που ανέλαβαν την υπεράσπισή της, αγνοώντας τη μία και μοναδική πτυχή αυτής της ιστορίας. Είναι σύννομα ή παράνομα τα όσα πράττει;
Στα όρια του δήμου Πλωμαρίου και συγκεκριμένα στην Πλαγιά, κατοικοεδρεύει ο αρχιμανδρίτης του οικουμενικού θρόνου και αρχιερατικός επίτροπος Πλωμαρίου Κύριλλος Συκής, πολύ γνωστός για τα συνεχή περάσματα στην τουρκική επικράτεια, αλλά και για τη συναναστροφή του με πολιτικούς παράγοντες του νησιού μας, των εθνικοφρόνων αποχρώσεων βεβαίως.
Ο κ. Κύριλλος, λοιπόν, επιδεικνύει αξιοσημείωτη οικοδομική δραστηριότητα, με όχι πάντοτε ευτυχή αποτελέσματα. Εδώ και δύο χρόνια αγωνίζεται για την «αναμόρφωση» της Αγίας Βαρβάρας, ενός από τα πιο γραφικά εξωκκλήσια της περιοχής Πλωμαρίου. Και ως εδώ, θα έλεγε κανείς, καλά. Το περίεργο, αλλά και το ελεγχόμενο, είναι ότι ο άνθρωπος λειτουργεί αυθαίρετα. Χωρίς δηλαδή άδεια της Πολεοδομίας ή της Ναοδομίας, χωρίς μελέτη και υπεύθυνο επιβλέποντα μηχανικό, χωρίς ασφάλιση των απασχολουμένων στο ΙΚΑ, χωρίς προηγούμενη έγκριση της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, που είναι απολύτως απαραίτητη για την περιοχή. Και βεβαίως χωρίς επίβλεψη της Κτηματικής Υπηρεσίας του Δημοσίου, που σε άλλες περιπτώσεις δείχνει ιδιαίτερη ευαισθησία, ορθώς πράττοντας, αφού υπάρχουν βάσιμες υπόνοιες και καταγγελία ότι περιέλαβε στον περίβολο της εκκλησίας δημόσια γη.
Το μέγα, λοιπόν, θέμα και ερώτημα, απευθυνόμενο σε όλες τις αρμόδιες αρχές, είναι: Μπορεί ένας ιερωμένος να δημιουργεί τετελεσμένα για το κράτος, περιφρονώντας τους τεθειμένους νόμους, υποστηριζόμενος από δυνάμεις που βρίσκονται μέσα του και που ουσιαστικά ακυρώνουν την ύπαρξή του;
Και πώς είναι δυνατόν να είμαστε ευαίσθητοι στο Βατοπέδι, στον Άγιο Ραφαήλ, ή στη Μονή της Κερατέας, σωστά αντιδρώντας, και να κλείνουμε τα μάτια στις δραστηριότητες ενός παπά που μπαινοβγαίνει στην Τουρκία, κάθε τρεις και λίγο, διατεινόμενος ότι ανασταίνει την, απολεσθείσα άλλωστε, χριστιανοσύνη της Μικράς Ασίας χωρίς κανείς να του εξηγεί ότι ως Έλληνας πολίτης, την πρώτη υποχρέωση που έχει είναι να τηρεί τους νόμους του κράτους που τον μισθοδοτεί, τον διατρέφει και του δίνει τη δυνατότητα να ζει εν ελευθερία. Εν ελευθερία ναι, όχι όμως και εν ασυδοσία.