Μέρος Β΄

Είναι αλήθεια πως η θεά Τύχη, στη νεώτερη τουλάχιστον ιστορική περίοδο, στάθηκε συχνά αρκετά απλόχερη στις πολλές δύσκολες περιόδους που πέρασε η χώρα μας. Δυσκολίες που προκλήθηκαν είτε από κακούς χειρισμούς και ολέθρια σφάλματα γηγενών συμπατριωτών μας είτε ως αποτέλεσμα διεθνών παρεμβάσεων εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων. Η Μικρασιατική Καταστροφή, ο εμφύλιος σπαραγμός, οι αλλεπάλληλες δικτατορίες, το κυπριακό δράμα, οι τουρκικές συνεχείς προκλήσεις είναι μερικά απ’ τα πιο χαρακτηριστικά όσο και αντίστοιχα παραδείγματα. Τούτης της Κρίσης όμως, με τα παγκοσμιοποιημένα χαρακτηριστικά της, δεν μπορεί να στηριχτεί η υπέρβασή της στην Τύχη και πάλι της Ελλάδας. Γιατί ακριβώς δεν αφορά τη χώρα μας μονάχα, αλλά ολόκληρη την Υφήλιο. Αλλά και γιατί, και αυτό είναι το χειρότερο, οι εγγενείς αιτίες που την οδηγούν σε αναπόφευκτη κοινωνική έκρηξη είναι, πέραν της διεθνούς διαστάσεως του προβλήματος, η κυβερνητική ασυναρτησία, η ανικανότητα των οικονομικών υπευθύνων της χώρας, η εδραιωμένη αντι-αναπτυξιακή συνείδηση ολονών μας και, δυστυχώς, η απουσία ολοκληρωμένης έγκυρης και συγκροτημένης αντιπολιτευτικής πρότασης διεξόδου.
Τούτες τις πολύ δύσκολες ώρες που η υπέρβασή τους επιβάλλει εθνική ομοψυχία, περιθωριοποίηση των διαφορών, ιδεολογικών και άλλων που μας χωρίζουν και ανάδειξη των ικανών προσώπων και των δυνατοτήτων του Έθνους, τι παρατηρούμε αντ’ αυτών; Κυβερνητικούς ναρκισσισμούς και αντιπολιτευτικές υπεραπλουστεύσεις. Ανακοινώσεις μέτρων πυροσβεστικού χαρακτήρα χωρίς ουσία και προοπτική, αλλά και ανούσιους αντιλόγους και φιλολογικά φληναφήματα. Αντικοινωνικούς ψευτοξεσηκωμούς περίεργων μειοψηφιών που ρημάζουν, καίνε και καταστρέφουν ανθρώπους και περιουσίες αδιάκριτα, επιτείνοντας το ήδη τεταμένο κλίμα κοινωνικής ανασφάλειας.
Μέσα σ’ αυτό τον κουρνιαχτό της αβεβαιότητας, της ανασφάλειας, του φόβου και της απελπισίας, θα περίμενε κανείς όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας να παραμερίσουν τις διαφορές τους μέχρι την έξοδο από την Κρίση και να βρουν τα σημεία επαφής για την εθνική μας επιβίωση. Ο λαός της Ελλάδας τώρα δε νοιάζεται ούτε για το σοσιαλισμό ούτε για τον καπιταλισμό ούτε για τον κομμουνισμό, στη συντριπτική του πλειοψηφία. Νοιάζεται για την επιβίωσή του, για την αναζήτηση τρόπων εξόδου από την κρίση, για τη διασφάλιση, κατά το δυνατόν, θετικού μέλλοντος δικού του και των παιδιών του. Δυστυχώς τέτοια προοπτική άμεσης συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων της χώρας ούτε διαφαίνεται ούτε εφικτή είναι. Το κυβερνών κόμμα πορεύεται χωρίς πυξίδα, αλλά αρνείται πεισματικά κάθε υπόδειξη και συμβουλή για αλλαγή της επικίνδυνης πορείας του. Τα αριστερά κόμματα περιορίζονται σε μονότονη και ανεδαφική υποστήριξη ξεπερασμένων πια απόψεων που συνιστούν ιδεολογήματα χωρίς ουσία και προοπτική. Το δε ΠΑΣΟΚ, που είναι πια ολοφάνερο πως οδεύει προς την εξουσία όποτε και αν πραγματοποιηθούν οι κοινοβουλευτικές εκλογές, δε φαίνεται να πείθει ακόμα με τρόπο κατηγορηματικό πως διαθέτει συγκροτημένη πρόταση εξόδου από τη βαθύτατη οικονομική (αλλά και κοινωνική) κρίση.
Μήπως θα ήταν τώρα αναγκαία και επιβεβλημένη η συμφωνία όλων των πολιτικών δυνάμεων, με την υψηλή εγγύηση του Προέδρου της Δημοκρατίας, όταν θα πραγματοποιηθούν οι εκλογές και ανεξαρτήτως τού ποιος θα είναι ο νικητής, το Οικονομικό Επιτελείο της νέας κυβέρνησης να είναι κοινής αποδοχής; Τούτη η συμφωνία δε, να υπάρξει ανεξάρτητα από το νικητή των εκλογών και το νέο Οικονομικό Επιτελείο να συγκροτηθεί από τους κατά τεκμήριο ικανότερους και καταλληλότερους για να οδηγήσουν τη χώρα με ασφάλεια στην έξοδο από την κρίση, με τους λιγότερο δυνατούς, αναπόφευκτους κλυδωνισμούς. Είμαι απολύτως βέβαιος πως η Ελλάδα διαθέτει πλούτο τέτοιων ικανών ανθρώπων που διαπρέπουν τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό. Μακάρι η έντονα αρνητική εξέλιξη στην ανάπτυξη της χώρας λόγω της κρίσης αλλά και της αλόγιστης μακρόχρονης συμπεριφοράς μας σε όλους τους τομείς, που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με την Ανάπτυξη (π.χ. τουρισμός, προστασία περιβάλλοντος, οικιστική ανάπτυξη κ.ά.), να αποτελέσει, όπως συχνά έχει συμβεί στο παρελθόν μέσα σε συνθήκες κρίσης με εθνικές διαστάσεις, την αφορμή της χάραξης θετικών προοπτικών για τον τόπο.

* Ο Δρ. Φραγκλίνος Γ. Παπαδέλλης είναι επ. καθηγητής Παιδιατρικής, Δ/ντής Γ.Ν.Π. Πεντέλης, τ. βουλευτής - υφυπουργός Υγείας.