Μέρες τώρα μέχρι και χτες το πρωί, όπου στεκόμουν στην πόλη, δεχόμουνα πάντα την ίδια ερώτηση: «Ε, τι γίνεται; Τι λένε τα γκάλοπ; Εσύ σα δημοσιογράφος θα ξέρεις…»
Απαντούσα με όση υπομονή διαθέτει έναν άνθρωπος που δέχεται την ίδια ερώτηση και 20 φορές τη μέρα, πως «δεν ξέρω, δεν έχω ιδέα τι λένε τα γκάλοπ γιατί δεν έχω σχέση με εταιρείες δημοσκοπήσεων». Απάντηση σχεδόν πάντα η ίδια: «Έλα, μωρέ, ξέρεις και δε μου λες… Ο τάδε να που τα έλεγε προχθές».
Τώρα στη θέση του «τάδε» βάλτε όποιον στη Μυτιλήνη αυτοεπιβεβαιώνεται κάνοντας τον παράγοντα ενίοτε και το… δημοσιογράφο. Όποιον κυκλοφορεί από μαγαζί σε μαγαζί (όταν μιλάω για μαγαζί δεν εννοώ απαραίτητα καφενείο) και «σπρώχνει» την είδηση του τάδε ή του δείνα γκάλοπ, που αποκλειστικά διαθέτει αυτός, στη βάση μιας μοναδικής σχέσης που έχει αποκτήσει στη διάρκεια της φοβερής του επαγγελματικής πορείας με το τάδε δημοσιογραφικό δεινοθήριο της Αθήνας…
Στα ποσοστά του γκάλοπ που αυτός αποκλειστικά διαθέτει, προσθέστε και την ανάλυση. Κι όταν μιλάμε για ανάλυση, μιλάμε για μια βαρύγδουπη αρλούμπα, όπου όποιος καταλάβει, κατάλαβε… Μυστήριο και συναλλαγές υπόγειες και φυσικά πάντα, μα πάντα αυτή η δόση μυστηρίου που έχει να κάνει με τη σχέση του κατέχοντος την αλήθεια με τον υποτιθέμενο κολλητό του στην Αθήνα.
Τι να του πεις, το λοιπόν, αυτουνού που σε ρωτά; Πως όλα είναι παραμύθια; Πως γκάλοπ έγιναν παλιά και τα καινούργια τα κατέχουν κάποιοι λίγοι και απλά διαρρέουν μέσω γνωστών «παπαγάλων» της Μυτιλήνης κάποιο κομμάτι από τη δική τους «αλήθεια»; Τι να του πεις, πως ο πραγματικός δημοσιογράφος απλά καταγράφει και σχολιάζει γεγονότα κι όχι εικασίες και δεν είναι «βαποράκι» πληροφοριών του ενός και του άλλου; Πως, τέλος πάντων, δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι να γυρίζει στα «μαγαζιά» - που λέγαμε - και να πουλά δήθεν πληροφορίες, με αποκλειστικό σκοπό να αυτοεπιβεβαιώνεται; (Και ετούτη η αυτοεπιβεβαίωση, πιστέψτε με, δεν αποτελεί απαραίτητα πάντα ξεπέρασμα κόμπλεξ. Ενίοτε μεταφράζεται και σε υλικά, πολύ υλικά, αγαθά.)
Επιστρέφω… Ο υπογράφων γκάλοπ δεν είδε και δεν πληροφορήθηκε κανένα. Σε γνωστούς και φίλους της Αθήνας όπου απευθύνθηκε, δεν κατάφερε να εκμαιεύσει πλην μίας πληροφορίας τις τελευταίες τρεις μέρες, που επιβεβαιωνόταν απόλυτα μέχρι που γράφονταν αυτές οι γραμμές.
Αλλά ήταν δουλειά μου να γυρίζω από εδώ κι από εκεί και να πουλώ φύκια για μεταξωτές κορδέλες, αποκλειστικές πληροφορίες και μοναδικές σχέσεις στην Αθήνα;
Ως γνωστόν, οι δημοσιογράφοι της Μυτιλήνης, πολύ-πολύ συγκεκριμένοι και μετρήσιμοι στα δάκτυλα των δύο χεριών όλοι μαζί, αύριο Τρίτη το πρωί θα επιτρέψουν στα ίδια γραφεία. Πίσω από τα ίδια μικρόφωνα και τα ίδια πληκτρολόγια. Με συναίσθηση του καθήκοντος της ενημέρωσης, γιατί αυτή είναι η δουλειά τους. Ούτε ψώνια είναι ούτε τους παράγοντες θέλουν να κάνουν, μήδε, τέλος πάντων, αυτοεπιβεβαιώνονται από το επάγγελμά τους. Άλλοι θα πεθάνουν χωρίς «να σκίσουνε ποτές τη θολή γραμμή των οριζόντων». Και κάθε φορά που θα γίνονται εκλογές, θα έχουν απλά αποκλειστικές πληροφορίες για γκάλοπ, που τους τα είπε κάποιος, που ξέραν καλά στην Αθήνα…
Τι άλλο να πω… Ας είναι…