Οι εκρήξεις του Παναγιώτη Δουνιά, πάντα έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον ειδησεογραφικά. Άλλωστε ο ιδιόρρυθμος παράγοντας της ΑΕΛΚ, φροντίζει πάντα, (χωρίς να το προσπαθεί ιδιαίτερα) να προσδίδει διαχρονικά, ένα «πικάντικο» στοιχείο στις όποιες αντιπαραθέσεις του, είτε με ανθρώπους της ίδιας του της ομάδας, είτε με αντιπάλους. Αλησμόνητο είναι το σκηνικό με την επίθεση του ιδίου στο δύσμοιρο Ντεντόπουλο του Θεμιστοκλή Αιγάλεω, πέρυσι στη φισούνα του «Κ. Κεντέρης», που μετέτρεψε την ΑΕΛΚ αυτόματα σε «κόκκινο πανί» σε όλη την Αθήνα. Αλησμόνητο (και πρωτοφανές) και το περιστατικό του Αυγούστου, με το ντου στους Ζορμπαλά και Κριτσιωτάκη, που είχε σαν αποτέλεσμα ποδοσφαιριστές και αντιπρόεδρος, να καταθέσουν εκατέρωθεν μηνύσεις. Προηγήθηκε και ένα εξίσου σπαρταριστό σήριαλ με την υπόθεση Βαλιού, με το νεαρό στόπερ να τολμά εν μέσω μεταγραφικής περιόδου, να σκεφτεί το ενδεχόμενο να κατηφορίσει προς τη Μυτιλήνη. Η αντίδραση του κ. Δουνιά, είναι πρόσφατη και τη θυμόμαστε, όταν διεμήνυσε πως ανά πάσα στιγμή αγοράζει τα δικαιώματα του ποδοσφαιριστή από τον Αλκιβιάδη και τον στέλνει για… παραδειγματισμό, στη μακρινή Φίλια, με υποσχετική!

Το αποκορύφωμα των εκρήξεων Δουνιά, που υπενθυμίζω πάντα απασχολούν ευχάριστα τον τύπο (συμπεριλαμβανομένου και του «Ε» φυσικά), που διψάει γενικώς για θέματα ολίγον τι ακραία, που «πουλάνε», ήταν η πρόσφατη επιστολή παραίτησής του από το Δ.Σ. της ομάδας, με αιχμές και βαρείς χαρακτηρισμούς προς το πρόσωπο του προέδρου της ΑΕΛΚ, Ταξιάρχη Βέρρου. Και σαν κερασάκι στην τούρτα, η προχθεσινή είδηση της αποστολής γυναικείων εσωρούχων στους ποδοσφαιριστές της ομάδας, με μερικά μάλιστα εξ  αυτών να έχουν και… φούντα! Φυσικά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και την άνευ προηγουμένου επίθεση του κ. Δουνιά, προς όλα σχεδόν τα μέλη του συμβουλίου, με ακραίους χαρακτηρισμούς λίγο αργότερα ή νωρίτερα της αποστολής των στρινγκ, στα ερτζιανά. Είναι και η στιγμή που η κατάσταση ξέφυγε πολύ… «Είναι ρουφιάνοι», φέρεται να δήλωσε στο ράδιο «Καλλονή», ο κ. Δουνιάς (σ.σ και άλλα ανάλογα)! Και όπου ρουφιάνοι, βάλτε τον Ταξιάρχη Βέρρο, δηλαδή τον άνθρωπο που ο ίδιος ο κ. Δουνιάς έφερε το καλοκαίρι στην ομάδα, για να τη σώσει από την οικονομική αδυναμία του προηγούμενου διοικητικού σχήματος, και αυτή τη στιγμή είναι ο ένας εκ των βασικών χρηματοδοτών της φετινής προσπάθειας. Βάλτε και το Γιώργο Μαλλή. Τον επί σειρά ετών επιστήθιο φίλο και συνεργάτη του, που ξαφνικά από «αδελφός», έγινε «ρουφιάνος». Να σημειώσουμε εδώ, πως η τριάδα που αναφέρουμε (και που μέχρι πρότινος διοικούσαν φαινομενικά αγαστά, τη φιλόδοξη ΑΕΛΚ), προσθέτοντας και τον Αντώνη Γώγο, (που παρ’ όλα αυτά δεν στοχοποιήθηκε στις πρόσφατες δηλώσεις του κ. Δουνιά), πέραν από συνεργάτες στην ομάδα της Καλλονής, είναι και συνεργάτες επαγγελματικά… Με τον έναν, να έχει άμεση, ή καλύτερα ζωτικής σημασίας, επαγγελματική εξάρτηση από τον άλλον… Κι όμως όλα αυτά πήγαν περίπατο, για λόγους που θα αναλύσουμε στη συνέχεια.
Όλα τα γεγονότα ετούτα σπαρταριστά. Τα περισσότερα, ο τύπος τα ανέδειξε με ευφάνταστους τίτλους, ενώ πολλές ανέκδοτες ιστορίες που έκαναν λόγο  μέχρι και για εκτόξευση κότας(!) στα αποδυτήρια, από τον παράγοντα, τις ημέρες που φημολογούνταν πως οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΛΚ μεταξύ τους, έπαιζαν ξύλο μεταξύ τους σε κάθε ευκαιρία, καθημερινά διαδίδονται από στόμα σε στόμα στην Καλλονή.
Στην ουσία όλων αυτών των περιστατικών, δεν στάθηκε όμως κανένας, μα κανένας δημοσιογράφος, ούτε καν φίλαθλος του ποδοσφαίρου, ή πολύ περισσότερο της ΑΕΛΚ. Έκανε και κάνει «τζιζ»… Για να λέμε και την αλήθεια, ούτε οι ίδιοι οι παράγοντες της ΑΕΛΚ, δεν τόλμησαν να διαφυλάξουν το κύρος της ομάδας τους, απομονώνοντας αποφασιστικά τον ιδιόρρυθμο κ. Δουνιά. Ακόμα άλλωστε, αναμένουμε την επίσημη τοποθέτησή τους, στα όσα τους χρέωσε ο πρώην πια παράγοντας της Καλλονής.
Όμως δεν είναι δυνατόν, αν θέλουμε να μιλάμε για πρόοδο και για οριστική έξοδο από τη μιζέρια που αποπνέει αυτή τη στιγμή το λεσβιακό ποδόσφαιρο, να εξακολουθήσουμε τη «γαργάρα» σε τέτοιου είδους συμπεριφορές. Συμπεριφορές τύπου «δερβέναγα», που παραπέμπουν και σε ολίγον τι «νταβατζηλίκι», εκπέμποντας παράλληλα μία απέραντη αλαζονεία. Μία αλαζονεία που εκπορεύεται αλήθεια, από πού; Από τη χρηματοδότηση μιας ποδοσφαιρικής ομάδας της επαρχίας; Αν είναι δηλαδή να μπορούμε να καταστρατηγούμε κάθε λογική και αρχή που διέπει τη σημερινή κοινωνία μας, χωρίς κανένας να μπορεί να μας επιβληθεί, ορίζοντάς μας ως μέγα ευεργέτη του αθλητικού συλλόγου της πόλης μας, τότε να πάμε όλοι να πράξουμε το ίδιο! Κάπου έχει χαθεί εντελώς η μπάλα… Ο Παναγιώτης Δουνιάς αυτή τη στιγμή, ασχολείται με ένα αντικείμενο το οποίο εκ των πραγμάτων, τον έχει αφήσει πίσω του, επιμένοντας με θράσος να επιβάλλεται σύμφωνα με τα δικά του θέλω και τη δική του λογική, σε μία ομάδα που δεν του ανήκει! Αδιαφορώντας παντελώς για το κοινό συμφέρον και για την πρόοδο της άλλοτε αγαπημένης του ομάδας, που ανήκει φυσικά σε όλους τους Καλλονιάτες και διοικείται από τους φετινούς χρηματοδότες της. Η ενασχόλησή του κ. Δουνιά φέτος με τα διοικητικά της, έχει (εκ του αποτελέσματος) έναν και μόνο στόχο. Να κάνει κακό με οποιοδήποτε τίμημα (ακόμα και με τραμπουκισμούς!) στην ομάδα που υπηρέτησε τόσα χρόνια. Αλλά και να εξασφαλίσει, όντας αναρμόδιος, να παίζουν βασικοί αυτοί που θέλει, να είναι προπονητής αυτός που θέλει και να παρεμβαίνει, όποτε το κρίνει απαραίτητο και με όποιο πάλι τρόπο επιθυμεί, σε κάθε είδους κατάσταση… Και σε αυτό, έχει συμμάχους του και αρκετούς… υποτελείς του, από τα τόσα χρόνια θητείας του στην ομάδα.
Δεν είναι δυνατόν όμως να έχουμε την απαίτηση να βλέπουμε καλή μπάλα και να διεκδικούμε πρωταθλήματα στη Δ΄ και στη Γ΄ Εθνική, όταν ακόμα επιμένουμε να αντιμετωπίζουμε το ποδόσφαιρο με μία λογική «παλαιοπαραγοντισμού», θα έλεγα λίγο αυθαίρετα. Και δεν είναι μόνο η περίπτωση Δουνιά, που μπορεί να τοποθετηθεί στην παραπάνω περιγραφόμενη κατηγορία. Υπάρχουν κι άλλοι, που με την ανοχή όλων αυτών που μπορεί και να θέλουν ένα υγιές ποδόσφαιρο, συνεχίζουν να κάνουν απλά ό,τι γουστάρουν. Χωρίς περιστροφές και αναστολές. Και δημιουργούν ανεξέλεγκτα και τους δικούς τους «Φρανκενστάιν», με ποδοσφαιριστές ηλικίας 18 και 19 ετών, να θεωρούν εαυτούς «επαγγελματίες ποδοσφαιριστές», χωρίς κάποιο ούτε καν αξιοπρόσεκτο ταλέντο, απαιτώντας 4.000, 5.000 και πρόσφατα ακούσαμε και για 15.000 με 20.000 ευρώ μισθό, για να παίξουν στη Δ΄ και στο Τοπικό!
Όμως για αυτά έχουμε αναφερθεί και παλαιότερα. Επανερχόμενοι στο «ζήτημα Δουνιά», γιατί ως τέτοιο πρέπει να θεωρείται στην Καλλονή, είναι ξεκάθαρο πως η υπερβολική αγάπη του επί 22 συναπτά έτη παράγοντα της ΑΕΛΚ, φέτος που ξαφνικά είδε ότι δεν μπορεί να είναι το απόλυτο αφεντικό, μετατράπηκε σε μίσος. Κι ακόμα κι αν ο ίδιος θεωρεί ότι αγαπά ακόμα την ΑΕΛΚ, οι πράξεις του συνηγορούν σε ακριβώς το αντίθετο. Έχουμε αναγνωρίσει ότι σε πολλά απ’ όσα έχει τοποθετηθεί ο κ. Δουνιάς, αναφορικά με τη συμπεριφορά ποδοσφαιριστών της ομάδας, είναι σωστά. Όμως η αντίδρασή του και οι εξωφρενικά απόλυτες απόψεις που επιχειρεί συχνά πυκνά να επιβάλλει στην ομάδα, εκ των πραγμάτων τορπιλίζει και θα συνεχίσει να τορπιλίζει τη συνοχή και την εύρυθμη λειτουργίας της ομάδας. Ακόμα και σήμερα, σύμφωνα με το φιλικό περιβάλλον του, (όταν υποτίθεται ότι έχει παραιτηθεί) ο Παναγιώτης Δουνιάς απειλεί θεούς και δαίμονες. Δεν είναι διατεθειμένος να αφήσει τους «μισητούς», σύμφωνα με τις δηλώσεις του στα ερτζιανά, πρώην συνεργάτες του, να χαρούν με την ομάδα τους να κάνει βήματα προόδου. Αδιαφορώντας πως φέτος, καλώς ή κακώς, άλλοι ρισκάρουν βάζοντας τα χρήματά τους για την ΑΕΛΚ και φυσικά έχουν την ευθύνη και τον πρώτο λόγο στην ομάδα. Η παραίτησή του, δεν πείθει κανέναν ότι όντως θα ισχύσει και επί της ουσίας.
Όμως η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να διαιωνίζεται στην καθημαγμένη ΑΕΛΚ από τα εκάστοτε ψυχανεμίσματα του ιδίου. Και αυτό πρέπει να το καταλάβουν άπαντες στην Καλλονή, αν θέλουν να δουν την ομάδα τους να λειτουργεί σαν πραγματική ομάδα και να αποδώσει σύμφωνα με τις δυνατότητές της. Για να απελευθερωθεί και ο προπονητής, που οι κακές γλώσσες λένε, αναγκαζόταν να χρησιμοποιεί τον γιο του κ. Δουνιά στην ομάδα, για να μπορεί να δουλέψει απερίσπαστος. Για να απελευθερωθούν και οι παίκτες, που ως σήμερα προσπαθούν να δουλέψουν υπό τη βαριά σκιά του μέχρι πρότινος άρχοντα των αποδυτηρίων τους. Αυτού του «άγριου κυρίου με το μουστάκι», όπως λέγανε πολλοί ποδοσφαιριστές, που διαπραγματευόντουσαν τη μεταγραφή τους το καλοκαίρι στην Καλλονή. Ναι, μέχρι και την Αθήνα ήταν γνωστός ο Παναγιώτης Δουνιάς! Όμως υπό αυτή τη βαριά σκιά του ιστορικού παράγοντα της ΑΕΛΚ, δεν μπορεί κανείς να δουλέψει πλέον στην ομάδα. Το σημαντικότερο προσόν, λένε, όλων αυτών που ασχολούνται με τον αθλητισμό και την πολιτική, ή και ταυτόχρονα και με τα δύο, για να μιλήσουμε στη λογική και της επιστολής του κ. Δουνιά προς τον Ταξιάρχη Βέρρο, είναι να αντιλαμβάνεται το ότι πρέπει να αποχωρήσει, πριν σημάνει το τέλος εποχής του. Και επειδή ο Παναγιώτης Δουνιάς είναι παλικάρι, ανεξάρτητα αν διαφωνώ και με τις πρακτικές και την εν γένει αντίληψή του για τη μπάλα (ελπίζω και οι περισσότεροι μαζί του), πιστεύω πως θα αποσυρθεί επί της ουσίας, χωρίς άλλα επεισόδια, αποδεικνύοντας έστω και την τελευταία στιγμή, πως ακόμα σκέφτεται και δρα, σύμφωνα με το συμφέρον της ομάδας. Ένα συμφέρον που απαιτεί να μπαίνει το «εγώ» κάτω…

ΥΣΤ: Όταν ο Αιολικός υποβιβάστηκε λόγω αδυναμίας να ανταπεξέλθει στα οικονομικά του, στην πιο ντροπιαστική στιγμή της ιστορίας του, κάνοντας εκ των υστέρων την αυτοκριτική μας, μερικοί από μας που ασχολούμαστε με τον αθλητικό τύπο της Λέσβου, καταλήξαμε πως για την εξέλιξη αυτή, φταίγαμε σε μεγάλο βαθμό κι εμείς. Γιατί συμβιβαζόμασταν με τη λογική της μη κόντρας, της μη αντιπαράθεσης και του μη ξεβολέματος, της «γαργάρας» κοινώς, αφήνοντας ανέγγιχτες και ασχολίαστες τραγικές καταστάσεις στον ΑΙΟ. Αποτέλεσμα αυτής της στάσης, που δεν συνάδει με τη δουλειά μας, ήταν η ομάδα να διαλυθεί. Γι’ αυτό και σαν «Ε», οφείλουμε στον εαυτό μας, την τοποθέτησή μας αυτή σήμερα για το ζήτημα που κατατρώγει την ΑΕΛΚ και κανείς δεν τολμά να σχολιάσει…