Αξιότιμοι κύριοι,
Για όλους εσάς που με αφορμή δικούς σας προσωπικούς ιδιωματικούς λόγους, που έχετε μπει στο «θολό» παιχνίδι της πολιτικής, όπου κι αν ανήκετε, όποια και αν είναι η πρόθεσή σας, έχω να απευθύνω μια έκκληση.
Προσπαθήστε μέσα από τα πέπλα της αυταρέσκειας και της αίγλης που σας περιβάλλουν, τώρα και αύριο, μέσα από την επήρεια της νίκης ή τη συντριβή της ήττας, να δείτε τη βασική υποχρέωση που έχουμε όλοι.
Αυτή η υποχρέωση είναι η πλατιά αντίληψη του κόσμου και η συνειδητοποίηση της κοινωνικής αλήθειας.
Υπάρχει, αξιότιμοι κύριοι, περίσσευμα πόνου δυστυχίας και απανθρωπιάς στον κόσμο. Υπάρχει μια διπλή πραγματικότητα που ταλανίζει την ανθρωπότητα σ’ όλη την ιστορία της και είναι ταξική, ηθική, πολιτική και ψυχολογική.
Πίσω από το σκηνικό των φώτων που σας περιλούζουν, σας βαυκαλίζουν, σας αποπροσανατολίζουν, πίσω από την επιδερμική αντίληψη των πραγμάτων, υπάρχει σκληρότητα.
Εκφράζεται καθημερινά μέσα στην αγριότητα των δρόμων στις μεγαλουπόλεις, με την απάτη, την εκμετάλλευση, την πονηριά των σύγχρονων αρπακτικών και τον νόμο του ισχυρού.
Ένα κομμάτι της κοινωνίας μας, που συνεχώς ογκώνεται, είναι θυματοποιημένο και υφίσταται τον εκβιασμό, την καταπίεση, την αδικία και την περιθωριοποίηση.
Είναι ο κόσμος των υποταγμένων μοιρολατρικών ταλαίπωρων ανθρώπων.
Τους βλέπεις καθημερινά γύρω σου να εκλιπαρούν για δουλειά, αξιοπρέπεια και να
ζητούν ταπεινοί από τους ισχυρούς μια θέση κάτω από τον ήλιο.
Ουσιαστικά, αυτά που διεκδικούν είναι πολύ λίγα μπροστά στις δικές σας φιλόδοξες επιλογές.
Ίσως θα μπορούσαν να συνοψισθούν στο βουερό αίτημα των συνθημάτων στις πολιτικές συγκεντρώσεις, στην παλλόμενη από οργή φωνή των νέων «ψωμί - παιδεία - ελευθερία».
Περίπλοκα πολιτικά συστήματα, προτάσεις, διαμάχες, τόνοι φυλλαδίων προεκλογικών υποσχέσεων, φανταχτερές προεκλογικές υποσχέσεις, δημιουργούν ένα τεράστιο μπέρδεμα, ένα κομφούζιο με φράσεις και νοητική περιπλοκή.
Στη θεατρική σκηνή της πολιτικής διεκδίκησης παίζεται ένα παιχνίδι και κάτω, στην κατάμεστη αρένα της κοινωνικής πραγματικότητας, τα πλήθη αμύνονται, αγωνιούν, ελπίζουν και ξεγελιούνται.
Οι στόχοι σας, αξιότιμοι κύριοι, μπορεί να ξεγελούν και εσάς τους ίδιους. Μπορεί να πιστεύετε και εσείς ακόμα στους ψεύτικους παπαγαλισμούς σας.
Μέσα στον καταιγισμό των υποσχέσεών σας, όλα φαίνονται πραγματικότητα.
Μα η ζωή προχωρά.
Αγκομαχά στο ιδρωμένο πρόσωπο του εργάτη, στο μόχθο των εργαζομένων, στην απελπισία των ανέργων.
Η ζωή στήνεται στις ατελείωτες ουρές των δημόσιων υπηρεσιών, στα ταμεία των πενιχρών συντάξεων, στην αθλιότητα απαξίωσης και εξευτελισμού των τριτοκοσμικών θαλάμων νοσηλείας των έξι κρεβατιών χωρίς τουαλέτα.
Η ζωή, η πραγματική ζωή ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας μας αδυνατεί να καλύψει τις ζωτικές ανάγκες στέγασης και τροφής.
Ο αλκοολισμός, τα ναρκωτικά, βασανίζουν χιλιάδες ανθρώπους, που έχουν πάψει να έχουν τη βούληση και τη δυνατότητα να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους και άβουλα παρασύρονται στον κατήφορο της δικής τους μοίρας.
Εσείς, λοιπόν, αξιότιμοι κύριοι υποψήφιοι κυβερνήτες ή αντιπολιτευόμενοι, που θα περιβληθείτε από το πλαίσιο της εξουσίας και θα γίνεται «φορείς» αυτής της μοίρας των κοινών ανθρώπων, δεχθείτε την έκκληση αυτή.
Δημιουργείστε αυτό που ο ηθικός πολιτισμός πρωταρχικά χρειάζεται και απαιτεί. Ένα κράτος κοινωνικής προνοίας.