Με το κλείσιμο κάθε χρονιάς, είθισται υπό τη μορφή απολογισμού, να προκρίνονται τα θέματα που την απασχόλησαν, εκείνα τα οποία κυριάρχησαν και επηρέασαν, ή ακόμη και συνδιαμόρφωσαν το δημόσιο βίο μας. Εθνικά και τοπικά.

Αδιαμφισβήτητα για το 2024, εκτιμώ πως το θέμα που μονοπώλησε την πολιτική μας σκηνή, και θα εξηγήσω πως το τεκμαίρω αυτό, ήταν ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών. Παρότι χρονικά το όλο ζήτημα έληξε το πρώτο τρίμηνο του έτους, οι συνέπειες – γιατί όχι οι επιπτώσεις του – συνεχίστηκαν καθόλη τη διάρκεια του χρόνου, κι ενδεχομένως να συνεχίσουν να ’’τρώνε’’ σα σαράκι μεγάλες κομματικές ομάδες, για πολύ καιρό ακόμη. Δεν ξεχνιούνται οι αντιδράσεις.

Καταρχάς, κατά την ταπεινή μου άποψη, θεωρώ ότι ο τεράστιος θόρυβος και η αναμπουμπούλα που ξέσπασε, απ’ άκρη σ’ άκρη, κυρίως στα κομματικά επιτελεία και κατ’ επέκταση και στις προσωπικές συζητήσεις, απέδειξαν περίτρανα στην πράξη, πόσο μα πόσο συντηρητική εξακολουθεί να παραμένει βαθιά η ελληνική κοινωνία.

Γιατί ένα κατ’ ουσία διαδικαστικό και ρυθμιστικό μοντέλο ζωής, αναρριχήθηκε σε ύψιστη κοινωνικοπολιτική αξία, δίχως να πειστούν οι ενάντιοι ότι αφορούσε απλά ένα δικαιωματικό ζήτημα, που κατά βάση τακτοποιεί ήδη ειλημμένες από προηγούμενες επιλογές – βλέπε σύμφωνο συμβίωσης – αποφάσεις για τους ομοφυλόφιλους. Έμενε το τυπικό της τελετής. Η αποκάλυψη του ζευγαριού. Δημόσια, στο Δημαρχείο, φανερά κι έξω από το κλειστό συμβολαιογραφικό γραφείο.

Δίχως να δηλώνω θιασώτης ή πολέμιος της woke κουλτούρας (ενδεχομένως να είμαι αρκετά μεγάλη για να μπορέσω να κατανοήσω κι εντέλει να ενστερνιστώ ή να αντιταχθώ στο σύνολο των νεωτερισμών της και ειδικά στην ατέλειωτη ποικιλία φύλων – ειλικρινά δεν με απασχολεί κιόλας για να καταλάβω ακριβώς τι συμβαίνει), πιστεύω ακράδαντα πως το βήμα που έγινε με τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, έπρεπε να έχει σημειωθεί, εδώ και χρόνια, για να μην πω δεκαετίες.

Χρειαζόταν η χώρα μας να απαλλαγεί επιτέλους απ’ τον υποκριτικό μανδύα τού ξέρω, αλλά κάνω τον ανήξερο, σφυρίζοντας αδιάφορα. Έπρεπε να βγάλει κάποτε τη μάσκα που κουκούλωνε κι έκρυβε στα μουλωχτά, σοβαρές, πιθανώς και πολυπληθείς ομάδες συμπολιτών μας, οι οποίες ασφυκτιούσαν στην απομόνωση και το περιθώριο, διστάζοντας να αποκαλύψουν και να υποστηρίξουν δημόσια τη σεξουαλική ταυτότητά τους. Λες και το τι κάνεις στο κρεβάτι σου έχει καμία σημασία για το ποιος είσαι ή πώς φέρεσαι επαγγελματικά, ηθικά και κοινωνικά. 

Έτσι μεγιστοποιήσαμε το θέμα, διαφωνήσαμε, τσακωθήκαμε και για ακόμη μια φορά διχαστήκαμε, νομίζω χωρίς λόγο κι αιτία. Περί όνου σκιάς και μάλιστα για ένα τόσο ξεκάθαρο δικαίωμα έκφρασης προσωπικών ελευθεριών…

Μού έκανε ιδιαίτερη και τεράστια εντύπωση το γεγονός ότι κανείς απ’ τους τρεις αντιπροσώπους μας στο ελληνικό κοινοβούλιο, δεν ψήφισε υπέρ του γάμου των ομόφυλων, μην εκφράζοντας έτσι πιστεύω τη συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της Λέσβου, που σύμφωνα τουλάχιστον με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής, τασσόταν αναφανδόν θετικά στο νομοθέτημα.

Στο νόμο τελικά, που παρότι δεν διέλυσε, ταρακούνησε μέχρι ρηγματώδους εμφάνισης το κυβερνών κόμμα. Από εκεί πιστεύω πως ξεκίνησε η μετέπειτα πορεία που οδήγησε στη διαγραφή Σαμαρά, ενώ απ’ τους τριγμούς που προκλήθηκαν, επηρεάστηκε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Παράλληλα, άρθρωσαν φωνή δίνοντας διέξοδο σε νεοδημοκράτες ψηφοφόρους, ακροδεξιές ’’παραφυάδες’’, όπως το κόμμα Λατινοπούλου ή ενισχύθηκαν υπέρμετρα κόμματα που τάχθηκαν κατά, όπως αυτό του Βελόπουλου.

Στο ΠΑΣΟΚ οι απώλειες ήταν σαφώς πολύ μικρότερες, αφού ήταν και περιορισμένοι οι αντιδρώντες στην υπερψήφιση, η οποία αποτέλεσε και την κομματική γραμμή. Για το τότε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το ΣΥΡΙΖΑ, τα πράγματα δεν ήταν ευκολότερα απ’ ό,τι στη Ν.Δ., μια και η αντίδραση Πολάκη δρομολόγησε αλυσιδωτές αντιδράσεις, με κυρίαρχη την άρση της στήριξης Κασσελάκη απ’ τον κρητικό βουλευτή, με τις γνωστές τελικά εξελίξεις.

Μεγάλη έκπληξη αποτέλεσε και η στάση του ΚΚΕ, που δεν μπόρεσε να εξηγήσει επαρκώς το παρών του, τουλάχιστον στις νεαρότερες ομάδες των οπαδών και ψηφοφόρων του.

Νομίζω ότι η ιεραρχία της εκκλησίας, κράτησε, τηρουμένων των αναλογιών, πολύ καλύτερη και δημοκρατικότερη στάση, απ’ ό,τι θα περίμενες κανείς, αν και σε κλιμάκια ιερέων υπήρξαν εμπαθείς αφοριστικές κραυγές, που αναδείχθηκαν ποικιλοτρόπως απ’ τους ενάντιους στο γάμο.

Εν κατακλείδι, όσο δύσκολο κι αν ήταν όμως το εγχείρημα, όσες δυσκολίες και αν υπήρξαν, ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών, αποτελεί πλέον γεγονός κι ίσως σιγά - σιγά ξεχάσουμε πόσο μελάνι χύθηκε, πόσος τηλεοπτικός χρόνος δαπανήθηκε, πόσος διαδικτυακός χώρος αφιερώθηκε άδικα για ένα θέμα τόσο απλό. Για ένα θέμα δικαιωμάτων, που βάσει συντάγματος και των προβλέψεών του για ισοτιμία και ισονομία θα έπρεπε να περάσει ανώδυνα, δίχως να ανοίξει ρουθούνι.

Ή αλλιώς χρειάστηκε ένα τέταρτο του αιώνα για να πούμε πως ως Ελλάδα διαβήκαμε το κατώφλι του 21ου…