Έχουμε διανύσει το 1/3 και κάτι των 100 ημερών που έβαλε το ΠΑΣΟΚ για την υλοποίηση των δεσμεύσεών του. Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου βρίσκεται εγκλωβισμένη μέσα σε αυτό το χρονοδιάγραμμα που ο ίδιος έβαλε για να αποσπάσει την ψήφο και τη συναίνεση των απογοητευμένων από την οικονομική κατάσταση πολιτών. Ο κόσμος τον πίστεψε και του έδωσε τη διακυβέρνηση της χώρας. Επίσης είναι γνωστό ότι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από ελπίδα χωρίς να πολυπιστεύουν, και αυτό δίνει τη λεγόμενη περίοδο χάριτος στις κυβερνήσεις. Το ΠΑΣΟΚ διαφήμιζε προεκλογικά τις ταχυδακτυλουργικές ικανότητές του, αναγγέλλοντας σειρά μέτρων, να μην πω χιλιομέτρων, που φυσικά δεν μπορούν να υλοποιηθούν. Έδωσε την εικόνα ιδανικού κόμματος που θα λύσει όλα τα προβλήματα, αγνοώντας ότι και η εικόνα είναι προϊόν που έχει ημερομηνία λήξης. Και τελικά βάζει τον παντεπόπτη Πάγκαλο του παλιού ΠΑΣΟΚ να ρυθμίζει την κυβερνητική λειτουργία δείχνοντας την ανεπάρκειά της.
Με αφορμή την απόφαση της κυβέρνησης να ζητήσει έκτακτη εισφορά από τους 300 μεγάλους της χρηματιστηριακής κερδοφορίας και την ευκολία που αυτοί τη δέχθηκαν, μερικές επισημάνσεις: Το σύνολο της έκτακτης εισφοράς είναι περίπου ένα δισεκατομμύριο ευρώ. Αν το δούμε σαν ποσοστό στα κέρδη τους κατά το εννιάμηνο του 2009 (μέχρι εκεί έχουμε στοιχεία από τις δημοσιεύσεις των οικονομικών καταστάσεών τους), είναι περίπου το 1/5. Οι αριθμοί είναι χρήσιμοι όχι μόνο για να κάνεις την πρώτη σκέψη, αλλά βοηθάνε περισσότερο να κάνεις τις δεύτερες σκέψεις. Θέλω να πω ότι σε μια εποχή κρίσης για όλους τους άλλους, οι 300 μεγάλοι του χρηματιστηρίου όχι μόνο έχουν υπέρογκα κέρδη, αλλά πανευτυχείς αποφασίζουν να διαθέσουν κάτι σαν ελεημοσύνη στους φτωχότερους, που θα διανεμηθεί μέσω του κρατικού κορβανά για να δείξει και η παρούσα σοσιαλιστική κυβέρνηση (καλά, το σοσιαλιστική μην το πάρετε στα σοβαρά) ότι κάτι κάνει για αυτούς που βρίσκονται στα όρια της απόγνωσης.
Ο Δασκαλόπουλος του ΣΕΒ με μεγάλη ευκολία και μέσα στην τρελή χαρά ανακοίνωσε ότι είναι διατεθειμένοι (οι 300) να προσφέρουν την εισφορά και αυτό φυσικά κάνει μεγάλη εντύπωση. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες τώρα τελευταία έχουν «ξεφύγει». Ο Βγενόπουλος μας είπε ότι είναι φτωχός με λεφτά (λέμε καμμία μαλακία να περνάει η ώρα. Και εμείς, Βγενόπουλε, τι είμαστε; πλούσιοι χωρίς φράγκο;).
Τι είναι λοιπόν αυτό που τους κάνει να δίνουν τόσο εύκολα τα λεφτά τους και πού αποσκοπούν; Εδώ και αρκετά χρόνια οι μεγάλοι επιχειρηματίες τα έχουν καλά με το Ελληνικό Δημόσιο ανεξαρτήτως κυβέρνησης, άλλωστε περίπου ίδιες είναι όλες, και έχουν κερδίσει μείωση των συντελεστών φορολόγησης από το 40% στο 25% με την υπόσχεση να κατέβει και άλλο. Η μείωση της φορολογίας τούς δίνει κέρδη και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά και επιδιώκουν περισσότερα. Φυσικά για το Δημόσιο αυτό σημαίνει λιγότερα έσοδα. Αδειάζει το Δημόσιο Ταμείο και γεμίζουν τα ταμεία των επιχειρήσεων, που δίνουν μεγαλύτερα μερίσματα στους μετόχους ή τα επενδύουν εξυπηρετώντας τους επιχειρηματικούς σκοπούς τους.
Το δεύτερο και πιο σημαντικό είναι η φτηνή, ελαστική και ανασφάλιστη εργασία. Με μια σειρά νόμων τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της Ν.Δ. έχει εξασφαλισθεί μια δεξαμενή φτηνής εργατικής δύναμης, που κατεβάζει το κόστος παραγωγής ανεβάζοντας τα κέρδη τους. Αυτό το απόθεμα φτηνής εργατικής δύναμης θα το μεγαλώσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την κατάργηση των περιβόητων Stage από το Ελληνικό Δημόσιο και τη μεταφορά τους αποκλειστικά στον ιδιωτικό τομέα. Γιατί άραγε είναι ανήθικο να χρησιμοποιούνται τα Stage στο δημόσιο τομέα και είναι ηθικό να τα χρησιμοποιήσει αποκλειστικά ο ιδιωτικός; Αν βάλει κανείς και τις εργασιακές σχέσεις που έχουν επικρατήσει με ευθύνη των δύο κυβερνήσεων, τότε αντιλαμβάνεται τι δε θέλουν να χάσουν οι μεγάλοι επιχειρηματίες, για αυτό και η ελεημοσύνη του ενός δισ. που εύκολα «χαρίζουν».
Το ένα δισ. θα το πάρουν 2,5 εκατομμύρια δικαιούχοι (από 300 έως 1.300 ευρώ, μέσος όρος 900). Φυσικά αυτά τα λεφτά δεν πρόκειται να αλλάξουν την οικονομική κατάστασή τους, για αυτό κάνω λόγο για ελεημοσύνη, αφού δεν πρόκειται για αναδιανομή εισοδήματος. Οι πλούσιοι θα εξακολουθήσουν να είναι πλούσιοι και οι φτωχοί θα παραμείνουν φτωχοί περιμένοντας την επόμενη ελεημοσύνη.

Υ.Γ. 20 χρόνια από το γκρέμισμα του Τείχους του Βερολίνου
Μαζί με το γκρέμισμα του τείχους κατέρρευσε και ο λεγόμενος υπαρκτός σοσιαλισμός. Το περίεργο είναι ότι το Κ.Κ.Ε. προέβλεψε την πτώση του καπιταλισμού αλλά δεν προέβλεψε την κρίση και την πτώση του δικού του συστήματος. Κάτι δε μας λεν σωστά τα ευαγγέλια του Κ.Κ.Ε.. Το σπίτι του λαού μπάζει.

Κεραμιδόγατος, ο μαντουμανταδόρος (Β.Π.)