Σήμερα ο υποφαινόμενος δε γράφει. Αντιγράφει. Κι αφιερώνει εξαιρετικά την αντιγραφή, σ’ όσους δεν καταλαβαίνουν, γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν. Και δεν είναι, δυστυχώς, λίγοι.
Μανώλης Αναγνωστάκης: «Στο παιδί μου»
«Στο παιδί μου δεν άρεσαν τα παραμύθια
Και του μιλούσανε για Δράκους και για πιστό σκυλί,
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο
Μα στο παιδί δεν άρεσαν τα παραμύθια.
Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.
Α φτάνει πια. Πρέπει να πούμε την αλήθεια στα παιδιά.»

Γι’ αυτό το ποίημα, η άλλη σπουδαία ποιήτρια της Θεσσαλονίκης η Ζωή Καρέλλη, έγραψε:
«Πριν 15 χρόνια μάζευα λέξεις, έφτιαχνα κατεβατά από λέξεις σε δύο στήλες - από τη μια οι λέξεις που συμβόλιζαν την έννοια του κακού κι από την άλλη οι λέξεις για την ιδέα του καλού. Κάθε λογής λέξεις μάζευα - αδιάφορο τι μέρος του λόγου ήταν η κάθε μια. Ήθελα βλέπεις, να γράψω ένα παραμύθι που να εξηγεί πού και πώς ακριβώς χάσαμε το παραμύθι στις μέρες μας. Για κάνα εξάμηνο μάζευα λέξεις από τα λεξικά κι από τα βιβλία κι από τα λόγια των γύρω μου, για να μπορέσω να γράψω όσα σκεφτόμουν από παιδί για το καλό και το κακό, για το δίκιο και το άδικο.
Κι ένα ωραίο πρωί έχασα το χρώμα μου και κάθε διάθεση να συνεχίσω, μόλις ξαναδιάβασα αυτό το ποίημα. Ο αγαπημένος μου Μανώλης Αναγνωστάκης με είχε προλάβει κι εγώ δεν το θυμόμουνα. Είχε αποτυπώσει στο χαρτί, όλες μα όλες τις σκέψεις μου με εννιά μόνο στίχους. Ζήλεψα, ένιωσα σα να μου είχαν κλέψει κάτι. Πέταξα κι εγώ τα χαρτιά μου με μανία κι απογοήτευση και λίγη θλίψη, στην αρχή τού κάκιωσα, δεν ήθελα να βλέπω το ποίημα και βιβλία του κι ύστερα…
Κι ύστερα οι εννιά στίχοι γίνανε και δικοί μου, κομμάτι του μυαλού μου, κομμάτι της ψυχής μου και του εαυτού μου.»
Ο Πολιτισμός, είπε κάποιος, δημιουργείται από λίγους για τους πολλούς.
Αλλά είναι και ευάριθμοι εκείνοι, που έχουν στο στόχαστρό τους τον Πολιτισμό.