ΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙΡΟΥ

Το να διακόπτεις μια επώδυνη θεραπεία -η οποία όμως επιτρέπει κάποιες ελπίδες για την επιβίωση του ασθενούς- προκειμένου να τον ανακουφίσεις από τους πόνους που προκαλεί η ακολουθούμενη θεραπεία, ισοδυναμεί με -καταδικαστέα από ηθική και επιστημονική άποψη- ευθανασία του ασθενούς.

Πολλοί «γιατροί» της οικονομικής πολιτικής αποφάσισαν την απόρριψη της Β΄ Δανειακής Σύμβασης (μείωση του δημόσιου χρέους κατά 100 δισ. ευρώ και δάνειο 130 δισ., που συνοδεύεται από επώδυνες μεταρρυθμίσεις και περικοπές αμοιβών και δαπανών), επειδή, όπως λένε, δεν άντεχαν να βλέπουν τα βάσανα τού λαού· και αυτή η μεγάλη τους ευαισθησία τούς δημιούργησε οξύ συνειδησιακό πρόβλημα και γι’ αυτό επέλεξαν να αφήσουν τον ασθενή λαό να πεθάνει διά της... χρεοκοπίας. Άλλοι πάλι, επειδή αμφισβητούσαν την αποτελεσματικότητα της επώδυνης θεραπείας, προτίμησαν, μπροστά στον αργό, τον ακαριαίο θάνατο διά της αμέσου αποσωληνώσεως του ασθενούς. Για να είναι μάλιστα εντάξει με την ιατρική και δημοκρατική δεοντολογία, ζήτησαν να ερωτηθεί ο... διασωληνωμένος (λαός) εάν προτιμά κάποια άλλη ανώδυνη θεραπεία, όπως π.χ. το... θάνατο!
Υπάρχουν επίσης κι εκείνοι που πίστεψαν και πιστεύουν ακόμα ότι, και στην περίπτωση που διακοπεί η επώδυνη θεραπεία, δεν θα αφήσει ο... Θεός - και όσον αφορά τις επίγειες δυνάμεις, η Ευρωπαϊκή Ένωση - δεν θα αφήσουν να πεθάνει ο ασθενής λαός και θα συνεχίσουν τη «μηχανική υποστήριξή» του με πακέτα και δάνεια, χωρίς να τον... στενοχωρούν με μέτρα και ελέγχους. Και υπάρχουν και κάποιοι, κομπογιαννίτες γιατροί, που, αντί της επώδυνης θεραπείας, συνιστούν διάφορα θαυματουργά βότανα και μαγικά φίλτρα.

Ωραία, λοιπόν, και επαινετή η ευαισθησία, και θα έλεγα, απαραίτητο στοιχείο της λειτουργίας του κάθε επιστήμονα, ιατρού ή πολιτικού, καθώς και κάθε άλλου που διαχειρίζεται τις τύχες των ανθρώπων και της ανθρώπινης κοινωνίας· αυτή όμως η ευαισθησία και γενικά η αγαθότητα του χαρακτήρα, για να μην καταντήσει αφέλεια, είναι απαραίτητο να συνοδεύεται από επαρκή επιστημονική γνώση και κυρίως από τη δύναμη του λειτουργού να αντέχει στις επώδυνες καταστάσεις, διότι μόνον έτσι θα μπορέσει να εφαρμόσει αυτό που πιστεύει ότι διασώζει τελικά τη ζωή και προάγει την ανθρώπινη κοινωνία. Αλλιώς μόνη της η ευαισθησία, χωρίς τις άλλες προϋποθέσεις, θα ήταν καλύτερο να εύρισκε πεδίον έκφρασης, εκτός Ιατρικής ή Πολιτικής, σε κάποιο εκκλησιαστικό ίσως λειτούργημα.
Παραμένουν, λοιπόν, προς διερεύνηση τα θέματα: 1. κατά πόσον η ευαισθησία της συνείδησης, που επικαλούνται οι αντιμνημονιακοί της Κυριακής των Πυρομανών, υποδηλώνει επαρκή ή ανεπαρκή γνώση της πραγματικότητας ή και αφελή αντιμετώπισή της. Και 2. κατά πόσον η αγαθότητα του χαρακτήρα τους είναι γνήσια ή υποκρύπτει πονηρία, η οποία αποβλέπει στην εξυπηρέτηση μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων και ιδιοτελών συμφερόντων.
Όσον αφορά τους παλιούς και σταθερούς πολέμιους των δανειακών συμβάσεων, η μεν παραδοσιακή Αριστερά δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται ποσώς και δεν συζητά για την ορθότητα ή την αποτελεσματικότητα των επιβαλλόμενων μέτρων ούτε για την ανάρρωση του ασθενούς· αυτό που έχει προτεραιότητα γι’ αυτήν είναι το ταχύτερο να περάσει ο ασθενής - έστω διά του χάους και του θανάτου - από την... κόλαση του καπιταλισμού και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον νεοσοβιετικό... παράδεισο!

Οι άλλοι, της... πολύριζης Αριστεράς, ποντάρουν για τη σωτηρία της χώρας στην... παλικαριά τους και στη διαπραγματευτική τους δεινότητα - την οποίαν πιστεύουν ότι διαθέτουν σε βαθμό τουλάχιστον εφάμιλλο με αυτήν, που επέδειξε προσφάτως ο αρχηγός τής Ν.Δ.! Είναι γνωστή η υψηλή αυτοπεποίθηση που χαρακτηρίζει το νεαρό αρχηγό. Θα πάνε, λένε, στην Μέρκελ - μετά την απόρριψη του Β΄ Μνημονίου και τη βέβαιη νίκη τους στις εκλογές - και θα απαιτήσουν τρία χρόνια αναστολή των πάσης φύσεως πληρωμών (στο σημείο αυτό τους έκανε κόντρα ρελάνς ο Καρατζαφέρης ζητώντας πέντε χρόνια). Μετά ταύτα, η Μέρκελ, περιδεής, μπροστά στην... δεινότητα του ανδρειωμένου αρχηγού, θα συνθηκολογήσει άνευ όρων: ότι πεις, μεγάλε, και θα γίνει αμέσως!
Υπάρχουν όμως και οι παλιοί υπέρμαχοι του Μνημονίου, οι βουλευτές και κάποιοι υπουργοί τού ΠΑΣΟΚ - και μάλιστα από τα λαμπερά εξαπτέρυγα του αρχηγού - οι οποίοι, μόλις γονάτισε το «γομάρι», όπως θα έλεγε ο εκ Τυρνάβου βουλευτής τού ΛΑΟΣ, έγιναν σούπερ αντιμνημονιακοί. Και αφού άφησαν να κάνουν τη «βρώμικη δουλειά» οι πιστοί στη γραμμή των αρχηγών τους, συνάδελφοί τους της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, αυτοί έσπευσαν να εμφανιστούν, επιτέλους, στον καφενέ του χωριού τους με τον στέφανο του... «αντιστασιακού» ενάντια στην «επάρατη» Τρόικα, προκειμένου να εισπράξουν από τους ιθαγενείς την... επιταγή για άλλη μια θητεία στη Βουλή των Ελλήνων!

Και υπάρχουν και τα πρωτοπαλίκαρα του πάλαι ποτέ αντιμνημονιακού Σαμαρά, οι οποίοι γαλουχημένοι με τα θούρια της ανατροπής του παπανδρεϊκού κράτους, του «υποτελούς» στην Τρόικα, πώς τώρα να παραδώσουν τα «δοξασμένα» όπλα τους και να συμπορευτούν με τους «προσκυνημένους» στο δρόμο της ειρήνης; Έτσι, παρά λίγο θα έμενε μόνος, στα μισά του δρόμου, ο... «αμνήμων» τώρα αρχηγός τους, χωρίς να φτάσει στην πηγή, όπου το «ζείδωρον ύδωρ» των 130 δισ. ευρώ τον αναμένει, γάργαρο και δροσερό, μετά την πόσιν του οποίου, το πεπρωμένο του αρχηγού γράφει πως θα κατέλθει τροπαιοφόρος στις εκλογές, για να ανέλθει, επιτέλους, κι ένας Σαμαράς στον πρωθυπουργικό θώκο, μετά την εξάντληση των καραμανλικών και παπανδρεϊκών δυναστειών!
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, εκτός από κάποιους «αγαθούς τω πνεύματι», οι οποίοι παραιτήθηκαν δηλώνοντας ότι βρέθηκαν κατά λάθος στην πολιτική και ότι δεν ήταν σίγουροι ούτε για το ΝΑΙ ούτε για το ΟΧΙ απέναντι στη Δανειακή Σύμβαση, γι’ αυτό προτιμούν να πάνε στο σπίτι τους, όλοι οι άλλοι είναι ύποπτοι ως πράκτορες του άθλιου λαϊκισμού και του καιροσκοπισμού.
Και όσο προσπαθούν με δήθεν ιδεολογικά επιχρίσματα να συγκαλύψουν τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες και τα ιδιοτελή συμφέροντα που εξυπηρετούν με τα καμώματά τους, τόσο πιο απεχθείς καθίστανται οι ίδιοι ως πολιτικοί, και - το χειρότερο - καθιστούν απέναντι στο λαό απεχθή και την Πολιτική γενικότερα.