ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ

Είναι γεγονός ότι η πατρίδα μας περνάει πολύ δύσκολες μέρες, όχι μόνο λόγω της οικονομικής κρίσης αλλά και λόγω κρίσης θεσμών, κοινωνικής κρίσης και εν τέλει κρίσης ανθρωπιάς.
Μέσα σ’ αυτήν τη συγκυρία υπάρχουν (ευτυχώς) και κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, αν και λίγες, που δεν παύουν όμως να παραδειγματίζουν εμάς τους υπόλοιπους.
Θέλω λοιπόν να τονίσω και να αναφέρω κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις που έτυχε να πέσουν στην αντίληψή μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άλλες παρόμοιες ή και διαφορετικές περιπτώσεις, είτε μεμονωμένων ατόμων είτε συλλόγων κ.λπ..

Πρώτη περίπτωση είναι αυτή του παπα-Μιχάλη Τυροπώλη, του ιερωμένου που είναι υπεύθυνος στη Μονή Δαμανδρίου (για όσους δε γνωρίζουν, η Μονή βρίσκεται σε απόσταση δύο περίπου χιλιομέτρων πριν τον Πολιχνίτο, πηγαίνοντας από Μυτιλήνη). Η Μονή αυτή, αν και έχει πολύ μεγάλη ιστορία, ήταν ουσιαστικά εγκαταλελειμμένη. Μέσα σε λίγα χρόνια (έξι αν δεν κάνω λάθος) ο παραπάνω ιερωμένος με την εργατικότητά του, το χαρακτήρα του, τη συμπεριφορά του και γενικά με την προσωπικότητά του, έκανε το Δαμάνδρι αγνώριστο!!! Κάθε Σάββατο πρωί λειτουργεί και μαζεύεται πολύς κόσμος, ιδίως τους καλοκαιρινούς μήνες. Αν πάει κανείς στις 6 Αυγούστου (Μεταμόρφωση του Σωτήρος) ή 23 Αυγούστου (τα Εννιάμερα της Παναγίας) την παραμονή ή ανήμερα, θα δει ότι δημιουργείται το αδιαχώρητο. Το ίδιο συμβαίνει και κατά τις ημέρες τού Πάσχα.
Αξίζει τον κόπο να επισκεφθεί κάποιος το παραπάνω μοναστήρι, να θαυμάσει την ομορφιά της φύσης, αλλά και να δει τα «έργα» του παπα-Μιχάλη. Είναι γεγονός ότι ο κόσμος έχει διαπιστώσει ότι κάτι συμβαίνει στο παραπάνω μοναστήρι και γι’ αυτό βοηθάει όσο μπορεί, και κάποιες κυρίες συμπαραστέκονται κατά τρόπο αξιοσημείωτο.
Σε απόσταση δύο περίπου χιλιομέτρων από το Δαμάνδρι (στα Μελαντά, κατ’ άλλους Μηλαντά) βρίσκεται το Μετόχι του Αγίου Γεωργίου. Ο παπα-Μιχάλης έχει βάλει και εκεί τη σφραγίδα του. Με μια επίσκεψη εύκολα κανείς διαπιστώνει τα παραπάνω. Τέτοιες προσπάθειες και μάλιστα αθόρυβες αξίζει τον κόπο και να προβάλλονται και να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση...

Περίπτωση δεύτερη είναι αυτή του παπα-Στρατή Αικατερίνη, του ιερέα της εκκλησίας του Αγίου Παύλου στον Πολιχνίτο. Ο παπα-Στρατής δεν έχει ούτε ενάμιση χρόνο που διακονεί την παραπάνω εκκλησία και όμως έχει δημιουργήσει και συνεχίζει να δημιουργεί ένα πάρα πολύ σημαντικό έργο στην ενορία του. Είναι ένας απλός και καλοκάγαθος άνθρωπος (πατέρας πέντε παιδιών) και ο κόσμος της ενορίας του (και όχι μόνο) τον έχει αγκαλιάσει, τον εμπιστεύεται και τον βοηθάει ποικιλοτρόπως. Κάποια από τα σημαντικά έργα που εύκολα διαπιστώνει κανείς, είναι η πέργκολα μπροστά στην εκκλησία, η διαμόρφωση της αίθουσας που βρίσκεται στον αύλειο χώρο και στην οποία προσφέρεται καφές μετά τη λειτουργία σε όποιον θέλει, η τσιμεντόστρωση της αυλής (που ως γνωστόν ήταν βραχώδης) και η έναρξη της αγιογράφησης της εκκλησίας (που είναι και το πιο δαπανηρό έργο). Μια άλλη πάρα πολύ σωστή (κατά τη γνώμη μου) ενέργεια του παπα-Στρατή είναι ότι πρότεινε (και έγινε δεκτό) τρεις γυναίκες στο Εκκλησιαστικό Συμβούλιο, οι οποίες μαζί με το τέταρτο μέλος, που είναι άνδρας, προσφέρουν τα μέγιστα στην (μέχρι πρότινος) «ξεχασμένη» και «παραμελημένη» εκκλησία του Αγίου Παύλου.

Περίπτωση τρίτη είναι και αυτή από το χώρο της εκκλησίας. Πρόκειται για τον παπα-Γιώργη Καστρινέλλη, που είναι ιερέας στην εκκλησία των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Παρακοίλων. Ο Παπαγιώργης (ένας νέος άνθρωπος και πατέρας τριών παιδιών) είναι παπάς στα Παράκοιλα τα τελευταία πέντε χρόνια. Η εκκλησία των Παμμεγίστων Ταξιαρχών είναι πολύ παλιά, του 1750 αν δε κάνω λάθος, αλλά ήθελε συντήρηση και περιποίηση. Με το προσωπικό του ενδιαφέρον, το τρέξιμο σε διάφορες κρατικές και δημοτικές υπηρεσίες (που ξέρουμε το πόσο γραφειοκρατικές είναι), αλλά και με τη βοήθεια των απανταχού Παρακοιλιωτών, κατόρθωσε να επισκευάσει (σε χρόνο ρεκόρ) την παραπάνω εκκλησία και να την παραδώσει στους ενορίτες του και όχι μόνο. Κατά την ταπεινή μου άποψη, η παραπάνω εκκλησία αποτελεί ένα «κόσμημα», όχι μόνο για τα Παράκοιλα, αλλά και για ολόκληρη τη Λέσβο. Θα ήταν παράλειψη εκ μέρους μου αν δεν τόνιζα τη μεγάλη συμβολή και βοήθεια του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου που πλαισιώνει τον παπα-Γιώργη.

Νίκος Γαβριήλ
Συνταξιούχος εκπαιδευτικός