Για το φόνο δε φταίει ο φονιάς, αλλά η καθυστερημένη επέμβαση του... ΕΚΑΒ!
Αξιωματική Αντιπολίτευση

Γράφαμε στο προηγούμενο άρθρο μας κάτω από ποιες συνθήκες το 1893 οδηγηθήκαμε ως χώρα στη χρεωκοπία και πώς αναγκασθήκαμε να δεχθούμε το Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο.
Πολλοί είπαν τότε - τα ίδια που λένε και σήμερα - πως για την κατάληξη του δημοσιονομικού μας προβλήματος φταίνε οι Γερμανοί! Τα ίδια σενάρια συνωμοσίας όπως πάντα.
Εάν μελετούσαμε με την απαιτούμενη σοβαρότητα τη νεώτερη ιστορία μας, θα διαπιστώναμε ότι οι «κακοί δαίμονες» της Ελλάδας δεν είναι… αλλοδαποί· η κακοδαιμονία της Ελλάδας οφείλεται στον τρόπο που πολιτευόμαστε οι πολιτικοί και οι πολίτες, τα κόμματα και οι κομματιζόμενοι· κι όσο αυτό δεν το συνειδητοποιούμε και δεν αποφασίζουμε ν’ αλλάξουμε, όλοι οι κακοί δαίμονες και οι βρικόλακες θα συνεχίζουν να στοιχειώνουν τον ύπνο μας και τον ξύπνο μας.
Πώς, λοιπόν, εξηγείται, ενώ η χώρα μας κατέχει μια σπουδαία στρατηγική θέση, διαθέτει μια εξαιρετική φυσική προίκα και μια θαυμαστή πολιτισμική κληρονομιά, καθώς κι ένα ανθρώπινο δυναμικό που διαπρέπει στο εξωτερικό στο πεδίο της οικονομίας και των επιστημών, εμείς ως κράτος, από την ίδρυσή μας ως σήμερα, βρισκόμαστε συνεχώς υπό καθεστώς συνεχούς εξάρτησης από τον εξωτερικό δανεισμό και υπό την διαρκή απειλή χρεωκοπίας;
Η απάντηση είναι πως είμαστε διαχρονικά αυτοκαταστροφικοί.
Η Ελλάδα «τρώει» τα καλύτερα παιδιά της: απογοητεύει, οδηγεί στην ιδιώτευση, διώχνει κι εξοντώνει τα καλύτερα μυαλά που διαθέτει, ανθρώπους με ιδέες και ηθική ακεραιότητα.
Και στην περίπτωση που βρεθεί πολιτικός που νοιάζεται πραγματικά για τον τόπο του, που παραγνωρίζει το μικροκομματικό συμφέρον και αδιαφορεί για το πολιτικό κόστος, κουβαλάει νερό με τον «πίθο των Δαναΐδων»· ό,τι θεμελιώνει με κόπο και με τον ιδρώτα του λαού κάποιοι άλλοι, μετά απ’ αυτόν, το ξεθεμελιώνουν· ακόμα και μέσα από το ίδιο το κόμμα του υπονομεύεται.
Έτσι ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε από τους κοτσαμπάσηδες, ο Τρικούπης εξοντώθηκε πολιτικά από τους λαϊκιστές της εποχής του και πέθανε πικραμένος, ο μεγάλος Βενιζέλος αναθεματίστηκε από τους βασιλικούς, ο Πλαστήρας εξισώθηκε με τον Παπάγο, ο Γεώργιος Παπανδρέου προδόθηκε από τους «αποστάτες», ο Σημίτης πολεμήθηκε από το ίδιο του το κόμμα και το έργο του απαξιώθηκε σε πέντε χρόνια από τη «Νέα Διακυβέρνηση» του Καραμανλή. Έτσι αντιμετωπίζεται και σήμερα σαν «εχθρός των εργαζομένων» από την «αυτιστική» Αριστερά ο Γιώργος Παπανδρέου, που ανέλαβε να πληρώσει όλες τις αμαρτίες της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Έτσι οικοδομήθηκε και συντηρήθηκε ως σήμερα ένα τριτοκοσμικό κράτος, καταφύγιο των αποτυχημένων στον ελεύθερο στίβο της ζωής, που επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό χωρίς κανένα ανταποδοτικό όφελος.
Μ’ αυτή την κρατική μηχανή, στελεχωμένη από τους αργόσχολους των κομματικών γραφείων, τους επιρρεπείς στη φυγοπονία, τον κομματισμό και τη διαφθορά - κι εδώ ας μην παριστάνει η Αριστερά τον αδέκαστο κριτή, γιατί κι αυτή επωφελήθηκε από την φαυλότητα του νεοελληνικού κράτους για να διορίσει τους δικούς της -, πώς να εξασφαλιστεί η αναγκαία συνέχεια του κράτους και πώς να υποστηριχθεί η όποια αναπτυξιακή προσπάθεια;
Έτσι οικοδομήθηκε και συντηρήθηκε ένα εκπαιδευτικό σύστημα, που έχει μηδενική επίδραση στη διαμόρφωση της ανθρώπινης προσωπικότητας, που παράγει, στις περισσότερες περιπτώσεις, πτυχιούχους με προσόντα ανειδίκευτου εργάτη, «ειδικευμένους» κυρίως στην… επιστήμη των «καταλήψεων», της «επαναστατικής» δράσης, της πατρωνίας του φοιτητικού και συνδικαλιστικού κινήματος και της μετεπιβίβασης στο... «κρουαζιερόπλοιο» της πολιτικής εξουσίας.
Με τέτοια παιδεία εξηγείται το ποιοτικό επίπεδο της πολιτικής μας ζωής, των πολιτικών και των πολιτών, η κριτική τους ικανότητα, οι επιλογές τους, το ήθος και ο πολιτικός πολιτισμός τους.
Όσο, λοιπόν, θα συντηρούμε αυτή την πολιτική και κρατική οργάνωση και λειτουργία, κι αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα, θα συνεχίσουμε να περιδινούμαστε στο φαύλο κύκλο των δράσεων και αντιδράσεων, των «μεταρρυθμίσεων» και «αντιμεταρρυθμίσεων», των πρόσκαιρων δημιουργικών εξορμήσεων για την κατάκτηση του μέλλοντος και των θλιβερών παρενθέσεων και παλινδρομήσεων σε περιόδους μικροπολιτικής άνοιας.
Μπροστά μας σήμερα ανοίγεται ένας και μοναδικός δρόμος, αυτός της συλλογικής προσπάθειας και της σκληρής εργασίας.
Ας βγούμε όσο είναι ακόμα καιρός από τον κομματικό αυτισμό μας. Ας απορρίψουμε τον πολιτικό αμοραλισμό μας, τις ψευτοεπαναστατικές φαντασιώσεις μας, το λαϊκισμό και το συντεχνιακό μαξιμαλισμό μας. Γιατί αλλιώς φοβούμαι πως και τα παιδιά και τα εγγόνια μας θα ζήσουν μια νέα Κατοχή, έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ΟΝΕ, με τη δραχμούλα μας ξανά… «Τσολάκογλου», να ψάχνουμε για… λαχανίδες.