Δεν ξέρω πια τι είναι αυτό που μου έρχεται στο μυαλό όταν ακούω τη λέξη συνδικαλισμός. Δεν υπερασπίζομαι εικονίσματα, μόνο τις ιστορικές αναγκαιότητες. Πως οι άνθρωποι πρέπει να οργανώνονται για να κατακτούν. Πως πολλές φορές αυτό γίνεται με υπερβολές και ακρότητες, αλλά είναι καλύτερο απ’ το να μη γίνεται καθόλου. Πως με το να μηδενίζεις τα πράγματα, ανοίγεις την πόρτα στην αβεβαιότητα και θα είσαι ένα απ’ τα βέβαια θύματα. Ναι, είμαι με το συνδικαλισμό. Συγχωρήστε με, όμως, δεν μπορώ να είμαι με τους συνδικαλιστές. Όχι με αυτούς.
Η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, το συνδικαλιστικό όργανο των εργαζομένων τής ΔΕΗ, πήρε 500.000 ευρώ δάνειο από τα ταμεία της επιχείρησης. Του εργοδότη δηλαδή. Δε με ενδιαφέρει για ποιες ανάγκες. Αν είναι υπαρκτές. Αυτό που έχει σημασία, είναι η συναλλαγή. Οι αμοιβαίες υποχρεώσεις που δημιουργούνται. Την ίδια ώρα, η ΔΕΗ κόβει το ρεύμα σε χιλιάδες Έλληνες που δεν έχουν να πληρώσουν 100 ή 200 ευρώ.
Μέχρι πριν δύο χρόνια, κάποιοι άλλοι συνδικαλιστές, στο Υπουργείο Πολιτισμού, είχαν κανονίσει οι εργαζόμενοι να παίρνουν υπερωρίες από ταμείο που ανήκε σε άλλους. Αυτό από τα ποσοστά που δίνει ο ΟΠΑΠ για τον πολιτισμό. Γιατί προφανώς αντιλαμβάνονται ως συνδικαλισμό την εξυπηρέτηση των εργαζομένων. Δεν έχει σημασία πώς;
Κατά τη διάρκεια της έρευνας για την εκπομπή για το Δημόσιο, βρήκα ένα έγγραφο όπου ο γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης, Λέανδρος Ρακιντζής, προτείνει στο Υπουργείο Παιδείας οι καθηγητές να αφιερώνουν δύο ώρες από τα απογεύματά τους κάθε τρίμηνο για να ενημερώνουν τους γονείς στα σχολεία, αντί οι γονείς να κλείνουν πολλαπλά ραντεβού με τους καθηγητές τα πρωινά και να χάνονται από όλους εργατοώρες. Οι συνδικαλιστές δε δέχτηκαν. Οι ίδιοι συνδικαλιστές, βεβαίως, δέχονται στον Άγιο Ευστράτιο των 350 κατοίκων να υπηρετούν εικονικά 44 καθηγητές, οι οποίοι παίρνουν μόρια παραμεθορίου αλλά υπηρετούν στην Αθήνα. Επίσης δέχονται, ενώ θεωρητικά η αναλογία για έναν καθηγητή είναι 9,5 μαθητές, στην Ελλάδα να υπάρχουν αίθουσες με 30 άτομα. Γιατί τα συνδικαλιστικά όργανα δέχονται να υπηρετούν καθηγητές ως διοικητικοί υπάλληλοι σε υπουργεία. Και ο προγραμματισμός για τις θέσεις καθηγητών να γίνεται Σεπτέμβριο αντί Μάρτιο. Για να μπορέσουν την τελευταία στιγμή να οργιάζουν με τις μεταθέσεις.
Να μην πω για τον ΟΤΕ και τις ακούσια διακορευμένες παρθένες του ελληνικού συνδικαλισμού, που στην πραγματικότητα υπήρξαν «συνοδοί» των κυρίων τής Siemens.
Υπάρχουν χιλιάδες παραδείγματα που αποδεικνύουν πως οι συνδικαλιστές στην Ελλάδα υπήρξαν οι σκαπανείς του πελατειακού συστήματος και οι εγγυητές της αποτελεσματικής σχέσης του ρουσφετιού με την πολιτική. Υπήρξαν και πολλά άλλα. Φορείς του πολιτικού νεοπλουτισμού, που φρόντιζε να δημιουργεί συνενοχή (μαζί τα φάγαμε). Υποκριτές, που έβλεπαν τους αγώνες ως τραμπολίνο που τους πέταγε απ’ ευθείας στη βουλευτική έδρα. Και βέβαια ψεύτες, εκμεταλλευτές της αγωνίας και μάστορες της κρυφής συνδιαλλαγής.
Μη μου πείτε πως υπάρχουν εξαιρέσεις. Ευτυχώς υπάρχουν, αλλά νομίζετε πως φτάνουν για να μπορεί κάποιος σήμερα, εκτός από το συνδικαλισμό, να είναι και με τους συνδικαλιστές;

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα http://www.koutipandoras.gr/.

* Ο Κώστας Βαξεβάνης είναι δημοσιογράφος.